Into the Woods 2025: Op de vrijdag gelijk al je “boskruit” verschieten Into the Woods 2025: Op de vrijdag gelijk al je “boskruit” verschieten

Tijdens de eerste speurtocht over het terrein wordt gelijk weer duidelijk waarom dit festival zo populair is. De creativiteit spat letterlijk overal vanaf: de grote octopus die over de glijbaan heen hangt, de aankleding van alle eettentjes en natuurlijk de betoverende stages. Na twaalf jaar heeft de Champagneria plaats gemaakt voor Knoest. Een nieuwe stage met een nieuwe sound, de hotte house sound. Maar was de Champagneria niet de plek voor eigenzinnige liveacts en eclectische dj’s? Klopt! Het lijkt erop dat deze genres nu een nieuw podium krijgen op de Stekplek. Gaan we zeker checken! 

We starten het festival bij de Utrecht gestationeerde 36framez. De zon komt boven de futuristisch uitziende stage uit en ‘Set You Free’  blaast uit de zestien Funktion-One speakers. De eerste bezoekers gaan rustig in het zonnetje zitten of gooien al een dansje rond een van de stammen die verspreid staan over de dansvloer. Wie al opgewarmd is door de zon, kan direct door naar het Beukenbos. Daar klinkt het alsof Fiene via ‘The Space Track’ met aliens aan het babbelen is. Misschien nodigt ze hen wel uit, of nodigen de aliens zichzelf uit en vertelt Fiene hen dat ook zij gewoon netjes achteraan de rij bij de mensen mogen aansluiten. Even later wordt voor de stage een tak aangestoken en opgerookt. Fiene mixt precies op dat moment ‘Purple Haze’ van suki en sniper1 erin. Toeval? Ze graaft de ene oude en veelal onbekende track na de andere uit de grond, knipt alle interludes en intro’s eruit en vlecht ze vervolgens als een heerlijk dansbaar geheel aan elkaar. Want dat gebeurt inmiddels volop; dansen. En de zon is zo warm dat men om de zonnigste plekjes op de dansvloer heen danst –  in september! Wanneer Fiene haar set met schaterende saxofoons afsluit, is het tijd voor de volgende stage.

Bij de Stekplek rent iedereen bij het podium vandaan. Nonchelange speelt namelijk verstoppertje met ze. Het publiek krijgt 10 seconden om zich te verstoppen. En dat lukt aardig. Iedereen duikt achter bomen, kunstwerken en hutjes, maar wanneer de band hun laatste nummer inleidt, stroomt iedereen terug. Na hun laatste nummer gaat de aandacht naar de dj-booth naast het podium. Daar gaat de Amersfoortse Guylian van start. Hij is een veelzijdige dj, die vaak precies de juiste platen tevoorschijn tovert. Vandaag is dat niet anders. Hij opent ontspannen met ‘Seneca Village’ van de AC Soul Symphony. Maar hij pakt al snel door. Ooit ‘Renegade Master’ van Wildchild met een laagje acid eroverheen gehoord? Hij doet er nog een schepje bovenop en ‘Look-A-Like’ van Copa Move raast als een muzikale kettingzaag door de bomen.  Alles lijkt te trillen, niet alleen door de lage tonen, maar ook door alle dansende mensen.

Een paar honderd bomen verder ligt de Takkenstage. Daar spreekt Fejká de taal van het bos. Of beter gezegd; helpt het bos spreken. Zijn kalme atmosferische ambient sluit naadloos aan op de omgeving. De melodische synths stromen door de bomen en de luisteraar zweeft er als een vlieger op mee. In zijn drie kwartier durende live-set komen veel van zijn grote platen langs. Handen worden geheven richting de meters grote gevleugelde kikker, die een drakenmasker draagt. Maar dan begint de maag te knorren, dus misschien is het tijd om even op een kritisch nootje te knabbelen.

JakoJako heeft de fijne kneepjes van het vak niet gelijk in een club geleerd, maar in een Berlijnse hardware hemel (SchneidersLaden). En het lijkt erop dat ze vanaf daar met de sneltrein is gekomen, want met dat tempo en die cadans raast ze door. Ze creëert hypnotiserende loops en je hoort niet wanneer de ene track eindigt en de ander begint. Dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de manier waarop ze haar muziek grotendeels ter plekke vorm geeft. Ze focust zich dan ook volledig op de apparatuur voor haar. Af en toe een haarlok aan de kant, een korte blik naar voren en weer door. Haar beat onderbreekt ze nauwelijks, alleen om af en toe een melancholische synth ruimte te geven. Ze is snel, maar niet gehaast. Dat ze een Berghain resident is, merk je wel want het is dat ze netjes na haar tweeënhalf uur durende slot stopt, anders was het ochtend geworden voor iemand het doorhad. Maar ochtend is het zeker nog niet, donker is het inmiddels wel. Nou ja, de zon is onder. Het bos wordt verlicht door honderden kleurrijke lichten en (mega) lasers. Maar hoe laat is het nu eigenlijk? In het Klokkenbos is het 15.00, 18.15, 23.30 en nog tientallen andere tijden. Maar goed, op een bordje verderop lezen we "tijd doet hier niet mee".

En nu? Het ligt voor de hand om bij de Takkenstage met mega headliner Eelke Kleijn de vrijdag af te sluiten. Maar vanuit de Stekplek lonkt een penetrante putlucht die vele kaboutertjes naar zich toe lokt. Hier danst namelijk de Nijmeegse cultband KABOUTERTJE PUTLUCHT "Om een hele grote ketel, vol met hete brij." Het voorheen geheime recept van dit brouwsel, is na wat speurwerk bij ons bekend. Zie hier de ingrediënten:

• Een scheut harde hardcore 
• Een hele elektrische gitaar
• Een hoop rauwe woorden
• Een handje paddo’s
• Een kilo sterrenstof 

Neem een slokje van deze hete brij en voor je het weet schreeuw je: "Welkom in mijn wijk. Welkom in de thunderdome!" of "Huilen doe ik nooit, lachen doe ik niet, ik heb geen empathie." Deze punkravers geven de BMP een flinke trap onder de kont. Maar daar heeft de programmeur voorbereidingen voor getroffen. Kom Tie Dan He! De Darkraver, natuurlijk. Een legende binnen de hardcore scene, die al, jawel, 35 jaar meedraait. Het eerste deel is verrassend bescheiden en hardcore hoor je niet. Maar het laatste half uur wordt er gehakt op klassiekers als: ‘Zombie Nation’, ‘Wonderful Days Reloaded’ en ‘Maria’, allemaal met een net wat hardere kick eronder. En terwijl de exodus naar de uitgang al op gang is gekomen, wordt hier al stampend en zwetend de vrijdag afgesloten door jong oud en alles ertussenin.   

De PROLOOG van KABOUTERTJE PUTLUCHT leent zich perfect als epiloog voor deze dag: 

  "Onze geliefde kabouters hebben na een lang avontuur de weg naar huis weer gevonden. Volgepakt met verhalen en ervaringen komen ze thuis waar hun kabouter wederhelft vol verlangen op hen heeft staan wachten. Ze vertellen honderduit over hun ontmoetingen met domme trollen en boze heksen. Over het eten van vreemde bessen en heerlijke dansfeesten van de gezelligste soort. Maar er lijkt iets veranderd in de oogjes van onze reislustige kabouters. Een grimmige donkerte lijkt zich te roeren. Zou er dan toch meer gebeurd zijn in de tijd dat ze weg zijn geweest?" 

Wij zagen de glimlach van sommige kaboutertjes inderdaad langzaam veranderen in een grimas. Toen we hiernaar informeerde bleek dat deze sombere kaboutertjes geen zaterdagticket hadden weten te bemachtigen en nog niet al hun “boskruit” hadden verschoten.