Neem een bos. Vul het met elektronische dance. Gooi het na een shoprondje bij de kringloopwinkel vol met ingezakte, maar prettig zittende banken en stoelen, ontwerp een prachtige plattegrond, waar toch niemand iets van begrijpt, bouw met een reusachtige crew honderden kunstdecoraties, een tiental goed bemande en deels verborgen stages en kleed het terrein aan met vuurspuwende metalen draken, dikke lazers, een airhockeytafel, hottubs, sauna’s, veel foodtrucks, speurtochten, oneindig veel woordgrapjes, dildoschietende scootmobielen en A-kwaliteit geluidssystemen. Wat krijg je dan? Juist, Into the Woods. Een doorgewinterd tweedaags festival dat dankzij hun professionele houtje-touwtje houding dit jaar de poorten alweer voor de dertiende keer opent. En die regenlaarzen, die kunnen dit jaar in de kast blijven, want de weersvoorspelling is zelden zo zonnig geweest.

VRIJDAG

De heerlijke humor die het festival tekent

Tussen de takken van de Amersfoortse bomen is het is nog rustig om 12.00 uur. Op zoek naar wat reuring in de tent en je komt snel uit bij de Takkenstage. Een houten stage waar Sam Rose uit buurstad Soest achter de decks staat. Met een duidelijk doel: de boel opwarmen. Een setje met flink wat eigen recente releases waarin zijn ritmische verleden als drummer goed doorklinkt op de dansvloer. Het blanco canvas voor de early birds is alvast goed beklad.

Mochten er mensen zijn die ondanks het weer, de sfeer en het wonderlijke terrein een ochtendhumeur wagen mee te brengen, rekent de creatieve afdeling van de organisatie hier gelijk mee af. “Home sweet boom, Slapen is voor apen, You’re the bos" of "Verboden voor eikels”. De spreukbordjes die je tegemoet komen, wanneer je over het terrein wandelt, zorgen gegarandeerd voor grote glimlachen, of je nu wil of niet.

(tekst gaat verder onder de foto's)

© Iris Timmer

Sam Rose

Hangen in de hangar

Tegelijkertijd met Sam Rose trapt de Amersfoortse dj Titus het festival af bij Wildgroei. Titus heeft al op veel plekken in de stad gedraaid, maar nog nooit eerder op Into the Woods. En waar hij normaal vaak de hekkensluiter is, is hij vandaag als eerste aan de beurt. Hij begint stevig. Te stevig? Nou, waar het om 13:00 uur vrijwel overal nog zo goed als leeg is, blijven hier steeds meer mensen plakken. De half open hangar, die trouw meetrilt op de golven van de bas, helpt hem wegkomen met een tempo dat je bij een Wildgroei-opener niet verwacht. De energiekste mensen dansen er al goed op los en wanneer hij na twee uur onder enthousiast applaus afsluit, is het duidelijk dat mensen opwarmen Titus net zo goed af gaat, als mensen uitputten.

Na Titus neemt Stef de Haan plaats achter de schijven voor een marathonsessie van twee uur met house op standje turbo. Dicht bij de hoofdingang is dit is de perfecte opwarmplek waar het binnenkomende publiek hun feest kan beginnen. Er is echter geen tijd om stil te staan. Bass Dropping komt op en de eerste gewaagde dansmoves worden tevoorschijn getoverd. Al snel zijn niet alleen de toonzetters in beweging en kijk niemand nog de kat uit de boom. Zodra ‘Aventura Trance’ aangaat is er geen weg meer terug.

Onderweg naar de Takkenstage vallen de eerste speurneusjes meteen op. Met een kaart in de hand zoeken zij naar de schat: eeuwige festivalroem en kaarten voor ITW 2025. Met verwonderde blikken wordt er naar de stempelkaartjes gekeken en probeert men de hints te ontcijferen. Al snel slaat hun fanatisme om in wanhoop. “Klein van stuk maar groots in pracht. Vol verhalen, door de tijd heen gebracht. Een plek waar kunst in stilte woont. In miniatuur, maar geschiedenis loont.” Ze weten er weinig van te breien.

Ondertussen is Tonco zijn droom op de Takkenstage aan het verwerkelijken. Een droom die zo’n zes jaar geleden vorm begon te krijgen, op steenworp afstand van dit bos. Eigen muziek produceren en zelf als dj op Into the Woods komen te draaien. De muziekproductie kwam als eerste op gang en hij brak door in Amsterdam. Het Sieraad, Thuishaven, Mystic Garden of de Slam! Boom Room, hij draaide er allemaal. Maar het tweede deel van zijn droom ontvouwt zich nu voor onze ogen. En wanneer hij Beograd over het terrein heen giet, blijkt uit de reactie van het grote publiek dat hij hier in Amersfoort ook niet onopgemerkt is gebleven. Na zijn set wordt pas duidelijk hoe bijzonder dit moment voor hem is. In een grote ontlading omarmt hij zijn familie en vrienden die hem komen feliciteren. Een traantje wordt hier en daar weggepinkt.

(tekst gaat verder onder de foto's)

© Iris Timmer

Titus

© Iris Timmer

Stef de Haan

Op de Bosspot staat Boris Coelman met een grote grijns op zijn gezicht. Begrijpelijk. Met het uitzicht dat hij heeft, zou iedereen staan glunderen. Een doorschemerend zonnetje, dat precies op de booth valt, en een gevulde stage wanneer hij aan zijn set begint. Boris was er al vroeg bij. Op dertienjarige leeftijd begon hij zijn carrière als dj. Hij beloofde toen al veel goeds en die verwachtingen zijn stuk voor stuk waargemaakt. Het podium van bijna tien jaar terug verbleekt bij het afgeladen buitentheater waar hij nu centraal staat. En als je het publiek om 17.15 uur al zover krijgt, dat ze met je mee gaan zwaaien, mag het best gezegd worden: na Boris’ set is Into The Woods aan.

Normaal gesproken worden rond 18.00 uur t-shirts verwisseld voor een trui en gaan de zonnebrillen af en de vissershoedjes op. Maar nu begint Flansie zijn set. En dat betekent: geen kleding switch. De warmte moet voorlopig nog genoeg ruimte krijgen om te ontsnappen. Voor de hiphopnerds zal het geen verrassing zijn dat de producer zijn carrière heeft vervolgd in de house- en technoscene. Twee releases met Mall Grab bewijzen dat de switch goed was. Zijn muziek wordt zowel voor de booth, als erachter gewaardeerd. Snoeiharde happy tracks worden feilloos aan elkaar gelijmd. Een knallende set die in een oogwenk voorbij is.

Een Ierse dj stond al een tijdje te popelen en keihard mee te bouncen op de tunes van Flansie en nu mag hijzelf aan de slag. De goed getatoeëerde pretty boi - zoals hij zich op Instagram noemt - Kettama begint aan zijn supersnelle set. Van een houseslammer versie van ‘One More Time’ tot aan brutale techno, hij jaagt het zo de steeds voller rakende hangar in. Buiten de metalen trilplaten komt de muziek niet zo goed tot zijn recht, dus iedereen propt zichzelf naar binnen. Niemand laat zich door de warmte kennen en al zwetend en zwoegend houdt men stand.

(tekst gaat verder onder de foto's)

© Iris Timmer

Boris Coelman

© Iris Timmer

Flansie

De zon is nu toch echt verdwenen en een strakke focus is vereist om niet te verdwalen. Tussen de kleurrijke kunstinstallaties, vele paden en geheime weggetjes is het gemakkelijk om jezelf of je vrienden te verliezen (Beide, wil ook wel eens gebeuren). Dit zijn we gewend van de organisatie achter ITW en onder andere Wildeburg: Kultlab. Dwalen en verdwalen. Dat zorgt vaak voor genoeg paniek: “Meneer, ik kan de weg niet vinden. Maar ik ben al drie keer hetzelfde gelopen! Hoe moet ik de plattegrond houden?” Een verwarde frons op het hoofd van de bezoekers, een glimlach op het gezicht van de organisatie.

Zodra de eurotrance –  een mix van trance, hardhouse en eurodance – uit de Bosspot knalt, kan dat maar een ding betekenen: Benwal verandert heel Into the Woods naar Into the Bosspot. De dj die dit jaar bij iedereen op de radar staat, besluit het gaspedaal in te trappen. Voor de festivalgangers die hun krachten hadden willen sparen, verpest de afsluitende dj dat goed. Vermoeide koppies en blije blikken dringen zich daarna naar buiten. “Morgen ontkennen we alles”, glundert een groot roze bord hen toe. Heel het festival loopt leeg en is klaar voor een powernacht. Want zodra de laatste bezoekers het terrein verlaten, maken de Amersfoortse bossen zich klaar voor dag nummer twee.

(tekst gaat verder onder de foto's)

© Iris Timmer

ZATERDAG

Het blad van de bomen scheiden

Op de groene sportvelden kan uit het aantal fietsen worden opgemaakt dat veel weekenders nog in hun nest liggen of nog hun kabouterontbijtje aan het wegwerken zijn. Ook alle dansgrond is nog zo goed als leeg. Alle mensen die er wel al zijn, zitten nog op een van de vele zonnige chillplekjes.

Wie na gisteren een klap in het gezicht nodig heeft om wakker te worden, kan daarvoor naar het Beukenbos. Daar staat DJUS met een verborgen ijzeren vuist klaar. Deze in Utrecht gestationeerde dj is een ware partystarter aan het worden. Op de Soenda afterparty in Club Basis gaf hij afgelopen zomer het startschot en vandaag is het aan hem om het Beukenbos weer wakker te schudden.

Rustig beginnen in het Beukenbos? Dat kan natuurlijk niet. De fluwelen handschoentjes gaan gelijk uit en hij mixt de ene na de andere ritmische technoplaat feilloos aan elkaar. De bas raast eropuit en hier en daar moet iemand wegduiken voor een vallende eikel. Eén diehard staat al vanaf het vroege begin te bouncen. Zij is de enige constante. Voor de rest blijft het frisse volk een paar nummertjes staan om vervolgens hun verkenningstocht voort te zetten. Op zoek naar een koffietje en muziek die qua BPM iets dichter in de buurt komt van hun eigen hartslag. Tegen het einde haakt er toch nog een aardige groep aan op het hoge tempo dat DJUS tijdens zijn twee uur durende set afdwingt, en langzaam vergeet men dat de dag pas net is begonnen.

Wie iets rustiger wil opstarten, kan naar lokaal talent Frasjan, die op de Bosspot vrolijke melodieën en groovy beats als ontbijt voorschotelt. Piano deuntjes, tropische klanken en sfeervolle soul worden gulzig naar binnen gewerkt. Wiens benen nog niet werken, kan plaatsnemen op een van de zestien verdiepingen van de halfronde tribune. Wanneer de beenkracht weer toeneemt, vervolgt men onder het fijne refrein “Keep on banging!”, het avontuur. Waarnaartoe?

Waar het ook is, er is haast bij geboden. Het lijkt namelijk wel of iedereen heeft afgesproken tegelijkertijd binnen te komen. Rond 14.00 uur stroomt het festivalterrein vliegensvlug vol. Het La Chouffe terrasje puilt uit. Enkele gemotiveerden – vooral kerels – doen meerdere pogingen om een biertje te kantelen, want wanneer succesvol, gaan ze er met een rood kaboutermutsje vandoor. De hottubs op de heuvel zijn vandaag ook eerder gevuld. Handdoeken zijn er helaas deze middag ook niet, maar met vijfentwintig graden en een strakblauwe lucht, moet opdrogen geen enkel probleem zijn. Er ligt een handjevol schaars geklede bezoekers met flitsende zonnebrillen op, die het daar volledig mee eens zijn.

(tekst gaat verder onder de foto's)

© Jurre Nieuwenhuis / Into the Woods

Bij Stekplek neemt Morgan om 15.00 uur plaats in het houten hutje en laat een heel pallet van drums en percussies langskomen. Ze neemt rustig een paar minuten de tijd, voordat ze de bas eronder gooit. Af en toe verdwijnt Morgan even, maar dan staat ze weer op met een nieuwe vinylplaat in de hand. De transities gaan soepel en ze staat er dan ook ontspannen bij. Bij de aansluitende bar is het bijna even druk als op de dansvloer. Op enkelen na gehoorzaamt bijna niemand het bordje dat aan de bar hangt: "Rook ‘n tak." Men wil pils of water.

Er lijkt even iets niet goed te gaan met de goudkleurige speakers. Een doorsnee bezoeker of schrijver valt het niet op, maar Morgan wel en ze seint haar manager. Even later schiet een geluidstechnicus met tablet in de hand te hulp. Dit was de eerste en gelijk laatste keer dat er iets niet soepel verliep met het geluid. Er is dan ook absoluut niet bespaard op de geluidssystemen. Bij Champagneria staat een geluidssysteem van Adamson, bij Stekplek een van SOUNDDream en de meeste andere stages staan vol flinke Funktion One speakers. Van de grote stages tot aan Radio de Koperen Hond! Want wat ooit als een koffiebar begon is inmiddels uitgegroeid tot een begrip, niet alleen op ITW, maar ook op Wildeburg. Het is een plek waar alles kan en het altijd gezellig is. Kerstmuziek, hardcore of foute knallers, niets is te gek. En dat mag ook best mooi klinken.

LEIA gaat volledig op in haar omgeving. Als oudgediende van Burning Man creëert ze hier een Burning Bos. Elke plaat lijkt wel specifiek voor dit festival te zijn gemaakt. Met natuurgeluiden en tribale beats probeert ze alle boselfjes en kabouters tevoorschijn te lokken. Ze krijgt meer. Sinterklaas en Gandalf komen ook even koekeloeren.

Into the Woods werkt ook samen met commerciële partijen, maar die is in vergelijking met menig ander festival nog altijd flink in de minderheid. We kunnen ons dan ook vergapen aan tientallen, misschien wel honderden kunstcreaties. Rondom het festival is een spinnenweb van kunstenaars, collectieven en nieuwe ideeën geweven. Dit jaar is dit spektakel te danken aan maar liefst vijfhonderd creatievelingen. Neem je op- en afbouw, productie en licht en geluid mee, dan loopt dat aantal al snel op richting de duizend crewleden. 

Als je goed zoekt, kun je dit jaar tegen een wel erg bijzondere sculptuur aanlopen (figuurlijk, a.u.b). Het Toekomst Gezicht is gemaakt door Amersfoortse jongeren en bestaat uit duizenden gegraveerde houtblokjes. Vaak is de samenwerking langdurig. Het web beweegt wel voortdurend. ‘Mensen komen naar Into the Woods om verrast te worden’, aldus Maurice van de Berkt van Kultlab. Dit jaar is er ook een incognito-stage bijgekomen: de op stalen palen rustende ‘TANKER’, waar zo’n lange rij voor staat, dat er wel een tsunami in aantocht móet zijn.

Om 16.00 uur begint de eerste b2b van de zaterdag en wat voor een: Bae Blade & MRD. Berlijnse non-conformiteit met een scheut Noorweegse warmte. Een set waar hard house, oldskool trance, underground tracks en speelse lyrics, de massa contant in beweging houdt. Wanneer ze de klassiekers ‘Lethal Industries’ en ‘No Good for Me’ van The Prodigy erin gooien, onderscheidt de in de minderheid verkerend oude garde zich van de nieuwe generatie, maar op een hardtech versie van ‘You’ve Got the Love’, golven de handjes gezamenlijk in de lucht en klinken er genotzuchtige kreten over de pompende bas. De programmeur wiens idee het was om deze twee samen te laten draaien, verdient een pluim. Bijna niemand verlaat de stage, want de volgende in rij is Pegassi. Die zal ongetwijfeld het tempo vasthouden, maar ook nog meer publiek aantrekken.

(tekst gaat verder onder de foto's)

© Jurre Nieuwenhuis / Into the Woods
© Jurre Nieuwenhuis / Into the Woods

Na het eten is het tijd om van een ritmische omgeving een melodieuzere richting in te slaan. Even opschieten om de tweede helft van Einmusik mee te pakken. Hij is al druk bezig met het blazen van een dromerige bubbel. De zon is bij deze stage (tijdelijk) achter de bomen verdwenen, maar de Duitser houdt iedereen warm met zijn pakkende melodieën. Geen verrassend harde drops – daar gaat het hier niet om, maar lange opbouwen, handje-in-de-lucht drops en met de ogen gesloten grooven.

Wanneer de ogen weer opengaan, is het gaan schemeren. De stroboscopen schieten aan en verzorgen samen met de blauwrode sfeerverlichting een knus en intiem sfeertje. Iedereen kruipt wat dichter tegen elkaar aan, armen worden om elkaar heen geslagen en mensen maken van het moment gebruik om elkaar een goede kus te geven. Einmusik sluit af met ‘Sabai’, geeft Mees Salome een knuffel en geeft het stokje over. Mees borduurt voort op de echo's van zijn voorganger. Zijn eerste tracks sluiten zo goed aan dat je zou kunnen denken dat het muzikale tweelingbroers zijn, maar dan wel twee-eiig. Eenzelfde energie, maar in uiting verschillend.

Ondertussen is Sam Alfred het theater binnengewandeld. Deze Tasmaanse artiest,  wonend in Australië, heeft een berg vlammende funk, vreugdevolle disco en een hele lading house meegebracht. Hij raast door zijn tracks heen, voor sommige op een iets te gehaast tempo. Maar een paar mensen minder in dit overvolle theater, kan geen kwaad. Dan heb je daar weer die knallende edit van ‘One More Time’ en iedereen stampt zo hard dat de tribune wel een paar meter de grond in moet zijn gezakt. Een house-edit van het zomerse nummer ‘Bam Bam (Sister Nancy)’ neemt het op tegen het donker wordende woud.

TWIENA begint harder dan verwacht. Hypnotiserende kicks, een hoog bpm, korte breaks en veel gelaagde percussies zorgen ervoor dat de heupen harder bewegen dan de armen. Pas tegen het einde van haar set, zo’n twintig minuten voor tienen, komt haar kenmerkende sound tevoorschijn. Europese techno met Zuid-Amerikaanse elementen. Hoe dat precies klinkt? Check haar dj-set van afgelopen Wildeburg.

(tekst gaat verder onder de foto's)

© Jurre Nieuwenhuis / Into the Woods

Dan breekt het moeilijkste moment van het gehele festival aan. Kiezen waar de laatste twee uurtjes van het festival worden doorgebracht. Met zoveel grote namen hoop je op wat spreiding van het publiek. Tjade is vanavond echter het proberen niet waard. Wie het toch erop waagt kom terug en meldt dat het festival waarschijnlijk al is afgelopen tegen de tijd dat je dichtbij genoeg bent om zijn muziek überhaupt te horen.

De reverb van Rikther (live) werkt als een lokroep voor alle boskabouters die nog van hun laatste energie af moeten. De bivakmuts die Rikhter draagt, is erg gepast, gezien het grootste geweld dat hij uit de speakers ramt. Hij neemt iedereen mee in een nachtmerrie, waaruit niemand wakker wil worden. Clown lachjes, scherpe screeches, kerkelijk missen, gefluister en geneurie maken duidelijk dat we het donkere woud zijn ingewandeld. Met korte breaks weet Rikhter er iedere keer weer harder overheen te klappen. Maar dit is niet slecht rammen op een enkele repeterende kickdrum en een paar claps. Hij heeft de booth afgeladen met live-apparatuur, waarmee hij de kicks meesterlijk vergezelt. Scheve melodieën en valse klanken, klonken nog nooit zo mooi.

De rijkgevulde rookmachines creëren een dicht wolkendek waar de stroboscopen als bliksem doorheen schieten en denderende dreunen regenen op het publiek neer. De opperkabouters staan voor of tegen de speakers aan en laten zich bewegen door de vibraties. Veel laatkomers proberen zich nog een weg naar binnen te banen. Een redelijke uitdaging, want er gaat niemand weg. Maar zodra een plekje is gevonden ontstaan er spontane dansgroepjes, of komen de vuisten pompend de lucht in. Gaan en laten gaan. Nog even tot het uiterste gaan en dan ineens, volgt er geen knal meer, geen dreun. Een daverend applaus barst los door het bos en dan valt het stil.

Iedereen druipt de uitgeputte mensenstroom in, door naar een afterparty of juist linea recta richting huis. Welke keuze je ook maakt, er is een zeer grote kans dat je eerder tussen de veren ligt, dan het gros van de aanwezige artiesten. Zij keren terug naar: Duitsland, België, Australië, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Spanje, Finland en talrijke andere bestemmingen. En alle lokale dj’s keren terug naar Amersfoort, Utrecht, Amsterdam en Rotterdam. En deze combinatie tussen lokaal en internationaal spreekt (sprookjes)boekdelen. Dit is groter dan Amersfoort, dit is werelds.

Gezien: Diverse acts, vrijdag 20 en zaterdag 21 september 2024 @ Into the Woods, Amersfoort