Thuiskomen. Afgelopen zaterdag mocht Utrecht na zes jaar zonder zinderende shows van John Coffey de band eindelijk weer met open armen ontvangen. Welkom-thuis-basis was Beton-T, vorige zomer geopend als culturele vrijplaats voor Utrechtse evenementen en activiteiten. We waren erbij en deden mee in het (opnieuw) verwelkomen.

In hun sterk aangezette PR-campagne, gaat het voor John Coffey vooral veel over hun ‘terugkomen’. Terug zijn van weggeweest: de band is na een pauze van zo’n zes jaar weer up and running, en dat mag natuurlijk niet onopgemerkt blijven. Toch bewijst John Coffey met hun Homecoming dat het niet alleen gaat om ‘terugkomen’, maar vooral om ‘thuiskomen’. Thuis, de enige plek waar je eigenlijk nooit echt weggeweest kan zijn.

Samenbrengen
Met de caféshows van de afgelopen maanden nog vers in het geheugen, druppelen zaterdagmiddag steeds meer bezoekers het terrein van Beton-T op. Met maar een paar shows voorafgaand aan dit groots opgezette evenement, benadrukt de band een hernieuwde visie. Met minder shows dan voorheen, lijkt er een gerichte keuze gemaakt voor ‘kwaliteit boven kwantiteit’. Minder: lange reeks aan kleine optredens. Meer: grote shows en evenementen die impact maken op zowel het publiek als de maatschappij. Deze lokale insteek zou zo maar een nieuwe generatie aan event-programmering kunnen aansnijden.

© Lisanne Lentink
© Lisanne Lentink

Verspreid over Beton-T zijn verschillende Utrechtse initiatieven te vinden, samengebracht door de band. Het samenkomen van Utrecht past geheel in het straatje van wat deze locatie uitdraagt. Hoewel accenten uit allerlei windstreken over het beton razen, is het één groot Utrechts feest. Er is bier van de Kromme Haring bij de bar (Beton-T ligt immers naast hun brouwerij), de geur van de heerlijke pita’s van Za’atar waait over de betonnen platen en er is koffie van The Village te krijgen in de hoek. Daarnaast kun je je ook laten tatoeëren door de favoriete tattooartiesten van de band; er zitten zelfs speciale John Coffey-tattoos tussen de flashes.

Opener van de dag is To Adelaide, waarna Bony Macaroni en The Covids het podium betreden. Met het enthousiasme van deze bands nog in de benen is het tijd voor de eerste anarchistische goochelshow in het leven van veel mensen in het publiek (héél gek). Het leeuwendeel van de bezoekers is nog nooit bij een show van Magic Tom en Yuri geweest, zo blijkt als het duo vraagt wie hen al eens eerder heeft gezien. Wat volgt is een magisch optreden met bizarre wendingen, veel getover en gevlieg, allemaal onder begeleiding van catchy nummers en confetti. Met opzwepende energie stomen de twee het publiek, sitdown na ‘casual’ sitdown, klaar voor de langverwachte hoofdact van de avond.

© Lisanne Lentink

To Adelaide

Beginnen (of eigenlijk: verdergaan)
Na een positief verbijsterende show van Magic Tom en Yuri, is de spanning voelbaar gestegen op het ondertussen afgeladen Beton-T. Mensen wrijven glimlachend in hun handen, halen nog vlug een biertje en kijken verwachtingsvol naar het podium. Daar worden de gitaren aangesloten, microfoonstandaarden aangedraaid en alles tot in de puntjes voorbereid. Het is dan ook niet niks voor de organisatie van TivoliVredenburg, EKKO en Beton-T om de homecoming te hosten van deze band, die zes jaar geleden Nederland veroverde met hun ruige punkrock (en de wereld met een biertje vangen). Van de eerdere sitdowns is weinig meer over, steeds meer mensen drommen dichter en dichter naar het podium toe

Het gejoel is er bijna eerder dan de band bij hun instrumenten staat. Als het vijftal het podium beklimt, kan het publiek nog maar moeilijk haar enthousiasme bedwingen: eindelijk is het zover! John Coffey is weer thuis! Er is geen tijd om te praten, meteen zet de band stevig in met het nieuwe ‘SING and hope it’s out of tune’. Meteen daarna volgt ‘Broke Neck', een nummer met inmiddels klassieke status die de menigte met hun moshen meer dan eer aandoet.

© Lisanne Lentink

Niet lullen maar moshen
Er is niet veel tijd voor uitpuffen. De lijn tussen het publiek en het podium begint al te vervagen. De vraag om zanger David Achter de Molen en gitarist Christoffer van Teijlingen bij minstens één nummer naast het podium te krijgen, is al beantwoord met een overweldigende JA. Er zijn al zoveel crowdsurfers voorbij gevlogen dat het moeilijk is de tel bij te houden. “Hoe lekker is het om vanuit Zuilen hier naartoe te fietsen”, roept Chris opzwepend, “met alleen een klein tasje met extra kleding voor het geval het nat gaat worden, zweet bedoel ik dan, en deze fucking mooie gezichten te zien?” Met nostalgische blik kijkt hij richting zijn grotendeels Utrechts publiek, dat antwoordt op de enige acceptabele manier: met een keiharde ‘UUUUU!’. 

Dragen
Uitblinkend schoeisel van de avond is duidelijk zoveel mogelijk Vans. Grofweg alle bezoekers die zich skatend of lopend over het terrein verplaatsen, dragen minstens één item van het merk en het lijkt dan ook de dresscode te zijn van de dag. Waar de bezoekers een specifieke schoensmaak hebben die ze dragen, is het vervolgens aan hen om ook de crowdsurfers heelhuids over de meute te laten rollen. Het publiek draagt alles op handen: bier, mensen, fietspompen, de band zelf. Het is niet zelden dat iemand in een paal klimt aan de rand van de tent, om zich daarna in het publiek te storten. Als het even stil is na een nummer en er weer iemand omhoog is geklommen, roept David: “Als hij goed landt, gaan we spelen!" Onder luid gejuich duikt de man in kwestie in de zee van mensen, waar hij met open armen en knetterharde gitaren wordt opgevangen.

© Lisanne Lentink

Toekomst
Als er even geen luide drums en gitaren klinken, biecht David op dat de zenuwen er toch aardig in zaten voor deze speciale Homecoming: “We zijn vaker zenuwachtig voor shows, maar bij deze show zat het er behoorlijk in, moet ik zeggen.” Een aanmoedigend applaus volgt. Niet alleen fans van het eerste uur zijn vandaag op komen draven, ook een nieuwe generatie wandelt verwachtingsvol over het terrein. Met grote koptelefoons huppelen er een aantal kinderen tussen de vele harige benen door. Het benadrukt de zekere toekomst van de band en hun gevestigde plaats in het punklandschap van nu. Het mag in de interviews en PR best gaan over het terugkomen, over het weggeweest zijn, het thuiskomen. Maar boven alles is John Coffey er nu en gaan ze de toekomst in. Weliswaar stevig verankerd in eerder succes, maar vooral met frisse blik op wat gaat komen. John Coffey: The Homecoming bracht lokale initiatieven samen, generaties aan liefhebbers van punk, Utrecht als stad. 

In eerdere interviews heeft de band laten weten toch een gevoel te hebben zichzelf (opnieuw) te moeten bewijzen, bij een thuiswedstrijd als deze ligt die druk wellicht extra hoog. Maar het vijftal heeft weinig reden om zich zorgen te maken: uit het hart van Utrecht zijn ze overduidelijk nooit weggeweest. 

Met al een aantal nieuwe nummers beluisterbaar op Spotify, verklapten de bandleden tijdens de show dat het gehele album uitkomt tijdens hun optreden op Lowlands. Ben je daar niet bij? Niet getreurd: de band heeft beloofd volgend jaar weer een nieuwe ‘Homecoming’ te organiseren. Fijn, zo thuis kunnen komen.

Gezien: John Coffey: The Homecoming, zaterdag 20 mei 2023 @ Beton-T, Utrecht