Het nieuwe album van Moon Moon Moon, Silly Symphonies, is een verrassende mix van dromerige folk en fragmenten uit Disney-shorts uit de jaren ’30. Dat klinkt misschien wat gek, maar het werkt ontzettend goed. Samen vormen deze elementen een duistere Disneyfilm waar je niet weg van kan kijken. Ook live niet, want met animaties en een indie-orkest inclusief strijkers en blazers neemt Moon Moon Moon (toch wel een van de betere bandnamen, trouwens) je mee in deze morbide sprookjeswereld. Op zondag 29 mei presenteerde de band het onlangs uitgekomen album in Club Nine in TivoliVredenburg.
Op zondag 29 mei presenteerde de Utrechtse formatie Moon Moon Moon zijn derde album Silly Symphonies in Club Nine van TivoliVredenburg. Op het album vertelt Moon Moon Moon een naargeestig sprookjesverhaal over verdwalen en ouder worden. In Tivoli brachten ze dit verhaal tot leven met animaties, blazers, strijkers en een hoop overtuigingskracht.
Drijvende kracht achter Moon Moon Moon is de Utrechtse Mark Lohmann, die al jaren bekend staat vanwege zijn prachtig oprechte bedroomfolk. Na het nóg oprechtere dagboekproject Journal Entries van een paar jaar terug, waarin Lohmann zijn dag doornam door middel van een stuk muziek, komt Moon Moon Moon nu met hun derde album Silly Symphonies. Dit album is vier jaar in de maak en schreef Lohmann samen met Stef Koenis, die ook de arrangementen maakte voor de liveshow (“ik kan niet eens noten lezen. Echt ziek”, aldus Lohmann). Zoals de band al benadrukte op hun Spotify-pagina, en ook in Club Nine al snel duidelijk werd: Silly Symphonies is meer dan gewoon een verzameling liedjes. Nee, Silly Symphonies – vernoemd naar die serie shorts van Disney uit de jaren ’30 – is een levendig verhaal over een figuur die, na een auto-ongeluk op de weg terug van een feestje, in een melancholische sprookjeswereld terechtkomt waar die danst met skeletten en zich steeds meer thuis begint te voelen.
©
Viv Naastepad
In Club Nine, helemaal boven in het Tivoli-complex, nam Moon Moon Moon zondag het publiek mee in dit sprookje. En dat gebeurde niet alleen door de muziek, maar ook met animaties gemaakt door Lohmann zelf, die toevallig ook animator is. De zachte animaties laten diezelfde figuur zien die in deze grimmige Disney-wereld verzeild raakt. We zien hem vanachter het raam van een spookachtig landhuis, dansen tussen de skeletten op een feestje, en, bij het laatste nummer, met zijn gitaar wachtend op de bus naar huis. Ieder nummer – zowel de Silly Symphonies-tracks als oudere nummers – heeft een eigen animatie die de toch al onmiskenbare sfeer in de muziek nog meer versterkt. Zo speelde op de achtergrond van ‘Midsummer Festival’ (“dat gaat over dat je naar een festival gaat met je vriendin en dat je je zelf dan zo kut voelt dat je het voor haar ook verpest”) een animatie van een tent bij ondergaande zon met vliegende lantaarns, en bij het grimmige ‘Desintegration Loop’ beelden uit een reis naar Engeland (“toen ik een meisje van Chatroulette ging ontmoeten. Dat ging ook weer uit”) vergezeld door een eenzaam figuurtje. Die eenzaamheid zag het publiek ook tijdens ‘Yellow Window’, een van Lohmanns eerdere nummers, waar een animatie speelde van iemand die op bed zit in een slaapkamer terwijl de wereld aan hen voorbijgaat.
(tekst gaat verder onder de foto)
©
Viv Naastepad
Moon Moon Moon weet de kwetsbare sfeer van de plaat te vertalen in een oprechte liveshow. De animaties hepen daarbij, zeker, maar de diverse instrumentatie en het inlevingsvermogen van de bandleden doen dat ook. Live klinkt Moon Moon Moon als Spinvis op z’n meest optimistisch, maar met een fabelachtig oprecht randje.
Gezien: Moon Moon Moon, zondag 29 mei 2022 @ Club Nine in TivoliVredenburg