We spraken met Amersfoorter Waldo Volmer over zijn activiteiten als vlogger en professional in de muziekindustrie. De tweede helft van het gesprek ging over mentale problemen in de de muziekindustrie: van de werkdruk in de periode voor corona tot de stress door het wegvallen van werk en elkaar niet meer kunnen ontmoeten.

We hebben je laatst in twee vlogs voor Citymarketing Amersfoort zien spelen.
“Klopt. We hebben er daarna nog een paar gedaan, inmiddels een stuk of vijf. Eerst over de terrassen die zich moesten aanpassen, toen over de musea. We hebben ook een filmpje gemaakt dat wat meer gericht is op de ‘rafelranden’ binnen Amersfoort: De Nieuwe Stad, De Wagenwerkplaats en De Isselt en wat daar tegenwoordig allemaal te vinden is. In het kader van de Amerikaanse expositie in de KAdE hebben we gevlogd over een soort Amerikaans dagje Amersfoort. Dus we gingen naar de Blueberry, Charlies Burgers, Westwing, dat soort grappen.”

In de vlog over de musea blijf je staan bij een werk in Museon: ‘Kritiek op de Amerikaanse cultuur’. Wat vind je van Amerika?
“Ik heb echt een outsidersblik op Amerika. Het is een beetje het nieuwe Nederlands elftal: iedereen heeft er wel een mening over. En voor een deel is die mening natuurlijk hartstikke ongefundeerd. Ik voel me in ieder geval niet heel erg aangetrokken tot de ontwikkelingen die daar gaande zijn. Wat mij wel interesseert is hoe Amerikanen reflecteren op de ontwikkelingen daar. Juist omdat we dat allemaal moeten vernemen via de media. Dan vind ik het wel leerzaam om te zien hoe Amerikaanse kunstenaars zich verhouden tot al dat soort zaken. En de huidige expositie in Kunsthal de KAdE besteedt weer aandacht aan eigentijdse Amerikaanse kunst. Er bleek overigens een Amersfoorter naar het huidige New York – het toenmalige New Amsterdam – te zijn gegaan. Dat vertellen we ook in dat filmpje. Er is in New York blijkbaar een park dat Amersfort heet.”

Hoe zijn die video’s eigenlijk ontstaan?
 “De filmpjes zijn een serie. Aan het begin van de eerste lockdown zijn we begonnen met Van Zanten de Podcast (Van Zanten is een café in de Bloemendalsestraat, red.). Daar hadden ze zoiets van: ‘we moeten dicht, we kunnen onze bezoekers niet meer ontvangen’. Het café heeft altijd een sociale functie. Toen dacht men, dan moeten we het café maar naar de mensen brengen. Dennis Sille kwam langs als gast, hij is de citymarketeer voor Amersfoort. Een tijdje daarna nam hij contact op met mij:‘wat jullie doen met die podcast is wel heel tof.’ Zo is de samenwerking met de vlogs voor Citymarketing ontstaan. Om tijdens die lockdown te laten zien wat voor energie er in de stad zit, en wat voor initiatieven er worden ontwikkeld. Ook om lokale ondernemers te supporten.”

En de podcast loopt nog?
“De podcast doen we inderdaad ook nog steeds. We zijn er mee doorgegaan toen de cafés weer opengingen. Toch steeds 200 luisteraars. Dat is een hele volle kroeg. We nodigen iedere twee weken een fysieke gast uit. Dat doen we om gezellig met elkaar te zijn. Ik woon zo’n beetje mijn hele leven in Amersfoort, en alweer ruim vijftien jaar in de binnenstad, dus normaal gesproken kom ik overal.”

Welke cafés bezocht je vaak als tiener?
 “De Boothill. Nog steeds wel trouwens, alleen wat minder.”

(tekst gaat verder onder de foto)

Biografie Waldo Volmer

  • 2003 – 2005: programmeur en later zakelijk leider De Kelder
  • 2005 – 2011: programmeur P3
  • 2011 – 2020: freelance programmeur + verschillende advies-, presentatie- en coaching opdrachten
  • 2015: platform ‘Never Mind The Hype’ gestart
  • 2017: programmeur, programma- en marketingmanager bij GIGANT

    2020
  • Vanaf januari: voorzitter St. de Bühne (Gluren Bij De Buren & Struinen In De Tuinen)
  • Vanaf april: host bij Van Zanten de Podcast, vlogger voor Citymarketing
  • Vanaf mei: concepting en marketing voor Firma Brandwacht en nieuw festival in de regio
  • Augustus: nieuwe EP Collisions van The Apologist
© Jerry van Vliet

"We maakten van de zwakte een sterkte: het zitten op een stoel is onderdeel van het concept."

Je zingt ook in de Amersfoortse rockband The Apologist. Treden jullie nog wel eens op?
 “Het laatste wat we hebben gedaan was bij Fluor: Schud Je Hair op een Chair, samen met een andere band. Sowieso is het wel een beetje gek: een ‘seated show’. In combinatie met harde muziek is dat al helemaal lastig. Je gaat spelen met de situatie. We maakten van de zwakte een sterkte: het zitten op een stoel is onderdeel van het concept. Mensen konden een pruikje ergens vandaan halen, drinken bestellen. Eigenlijk zouden we 31 oktober een tweede editie doen, maar dat is voorlopig van de baan.”

Kun je wat vertellen over de nieuwe EP die jullie hebben uitgebracht
“Met The Apologist hebben we in augustus een EP met drie nummers uitgebracht, Collisions. We zien het als een tussendoortje. In principe willen we vooral nieuwe dingen gaan schrijven. We liggen nu af en toe qua repeteren wel even stil.”

De effecten van corona?
“Het is gewoon een groot drama. Er komt niets goeds uit. De enkeling die zegt dat hij deze periode goed kan gebruiken om tot inspiratie of om tot nummers te komen daargelaten. Maar nee: de hele livemuziek sector -  zo zijn er natuurlijk meerdere sectoren, maar voor 3voor12 gaat het natuurlijk vooral over de muziek – ligt compleet op z’n gat. Dat gaat ten koste van zo ontzettend veel: van de festivals, de muzikanten, de toeleveranciers. Het is een hele infrastructuur die daarop gebouwd is. In Nederland zijn we daarin heel vergevorderd.”

(tekst gaat verder onder de foto)

© Jerry van Vliet

"Het is heel contrasterend: waar er voor corona veel aandacht was voor de werkdruk waar veel mensen in de industrie onder staan, is het nu juist het wegvallen van al het werk en elkaar ontmoeten dat voor veel stress zorgt."

Dat heeft ook zo z’n nadelen.
 “Ja. Je zult het zelf ook meekrijgen. Podium De Mezz in Breda moest onlangs bijvoorbeeld de helft van de werkzame mensen ontslaan. Ook grote spelers zoals Mojo lijden eronder. De hele business dreigt als een kaartenhuis in elkaar te storten. Wat hebben we nog als het stof is opgetrokken? Wellicht hebben mensen noodzakelijkerwijs hun heil elders gezocht.”

Zie jij daarin een taak voor jezelf, of wil je met name muziek maken?
“Ik werk als professional in de industrie. Muziek maken is voor mij hobbymatig: we zijn geen broodspelers. Maar als music professional is het heel onzeker allemaal. In mijn directe omgeving - bij collega’s, bevriende organisaties en podia - zie ik wel hoe die kaalslag zich ontwikkelt. Met de vrijgekomen tijd die ik nu heb, probeer ik bevriende ondernemers te helpen”

Misschien een moeilijke vraag, maar merk je dan ook mentale problemen?
“Dat is helemaal geen moeilijke vraag, want dat is gewoon evident. Ik heb het zelf gelukkig nog niet, even afkloppen, ik rol er goed doorheen. Maar in de evenementensector werd onlangs via sociale media een interview gedeeld met een Belg. 31 mensen uit zijn netwerk hadden zich in de afgelopen periode van het leven beroofd. Het is een soort van appél dat we ons bewust moeten zijn van de impact. Sowieso was er al steeds meer aandacht voor het mentale welzijn in de muziekindustrie. Het is heel contrasterend: waar er voor corona veel aandacht was voor de werkdruk waar veel mensen in de industrie onder staan, is het nu juist het wegvallen van al het werk en elkaar ontmoeten dat voor veel stress zorgt. Het gevoel dat je altijd ‘aan’ moet staan, het gevoel dat je overal aanwezig moet zijn, dat je niks mag missen, je netwerk moet onderhouden. En dan nog een cultuur waarin je niet mag gaan klagen want ‘hey, je werkt in de muziek, dus je hebt het mooiste werk wat er is.’ De combinatie van al die factoren bleek voor steeds meer professionals lastig vol te houden. Maar nu zien we het andere uiterste: geen concerten en festivals, geen meet-ups en uitwisseling. Dat hakt er misschien nog wel zwaarder in.”

En hoe raakt het jou?
“Voordat dit allemaal losbarstte hadden we al afscheid genomen op m’n toenmalige job – door een reorganisatie kwam mijn functie bij Gigant te vervallen – waar ik een tijd lang de muziekprogrammering had verzorgd, vervolgens heb bijgedragen aan een fusietraject, waarna ik onder contract ging als manager. In die tijd heb ik Amersfoorter Joris Postulart aangenomen voor mijn voorgaande programmeursfunctie. Hij zit daar nu, dus dat is positief. 13 maart stond mijn afscheidsborrel gepland en 13 maart moesten we ook de deuren sluiten. Om maar aan te geven hoe dat samenviel. Inmiddels ben ik weer aan het freelancen geslagen. Zo kom ik goed door de periode heen, met losse opdrachten en wat leuke dingen. Covid-19 biedt me ook tijd om wat vaker te gaan fietsen, of meer naar de sportschool te gaan. Zo heb je toch nog wat voordelen.”

© Jerry van Vliet