Le Mini Who? 2019: het kleine zusje is groot geworden Le Mini Who? 2019: het kleine zusje is groot geworden

De alternatieve indie-rockers uit Eindhoven zetten meteen de toon. Uitwaaierende gitaren en een dreunde bas worden opgeklopt met plots uitbarstende drums en wanneer zangeres Dany van Dorst als een bezeten marionette de eerste vocalen inzet heeft de band de zaal al in zijn ban. Met openhangende mond en lege ogen blijft Dany het publiek bespelen met semi-symfonische schreeuwvocalen ondersteund door een dynamische soundtrack van psychedelische gitaren en dreunende bas, gedragen door verrassende drumpartijen. 

"Something So Strange" mijmert ze verder, en dat is precies wat we willen horen op Le Mini Who?. De muziek stijgt en daalt van ballad-achtige fragmenten naar psychedelisch gitaargeweld dat op het hoogtepunt van heftigheid niet onderdoet voor stevige metal. De bezeten marionette transformeert even naar een gruntend monster voordat het geheel weer terug beweegt naar een sfeervolle soundscape. Als het einde van deze muzikale trip nadert zakt Dany naar de grond om nog even de laatste vlekken van haar ziel af te gillen. Na een stoïcijns ontvangen applaus loopt de zaal leeg en ruilt het publiek de duistere klanken weer in voor het zonnige buitenweer. (EF)

In De Nijverheid is de hele middag een doorlopend programma dat is samengesteld door WORM. Vooraf was niet bekend wie of wat we konden verwachten. Als we iets voor 14.00 uur aankomen, is men nog bezig met het volschrijven en ophangen van grote vellen papier met daarop het programma voor deze locatie. 🐇🥚 Als eerste is er een performance van Red Brut. Da's mooi, we hadden haar optreden om 18:30 in De Havenloods al op ons verlanglijstje gezet. Ook zien we een mystery guest gepland staan voor 16.50 uur. "Geeft Björk een tweede verrassingsoptreden dit weekend?", zo grappen we.

Ineens klinkt een luide stem. Het is WORM's Richard Foster die aantreedt als spreekstalmeester. Daarna is het kleine podium voor Red Brut. Onder deze naam maakt de Rotterdamse Marijn Verbiesen geluidscollages. Dit doet ze door meerdere cassettebandjes door elkaar af te spelen. Op de tafel voor haar ligt nog een hele verzameling tapes te wachten. Deze vooraad spreekt ze geregeld aan: bandje eruit, nieuw bandje erin. De al gespeelde tapes gooit ze op de grond. Het resultaat van dit alles is een mysterieus klankentapijt.

Na Red Brut's optreden worden er plaatjes gedraaid door WORM's Pirate Bay. We hebben geen geduld om te wachten op de volgende performance op het podiumpje in De Nijverheid; er valt immers nog meer te ontdekken op LMW?. Als we rond 16.50 uur weer terug zijn, is 'mystery guest' doorgestreept in het programma en staat er 'that's Richard' bij en 'Big DJ set'. Richard Foster blijkt zijn eigen special guest en hij draait een paar fijne plaatjes met de al wel aangekondigde John Doran, oprichter en redacteur van The Quietus. (FtS)

De leukste locatie van LMW? is toch wel Brandweerkazerne Schepenbuurt. Voor twee grote glimmende brandweerwagens staat het instrumentarium van de Nijmeegse garage-punkers Shaemless. Vlak voor het optreden rijdt echter een van de twee wagens erop uit, dit tot ontstentenis van Wijgert-Jan, met wie ik op pad ben, en de andere aanwezige fotografen. Die hadden zich al verheugd op de mooie plaatjes die dit zou opleveren.

Shaemless levert vervolgens een puike set af. Halverwege rijdt de brandweerwagen weer achteruit de kazerne in tot groot vermaak van het publiek. De brandweermannen die uit de wagen stappen kijken geamuseerd naar de band en al dat volk in hun kazerne. Shaemless speelt intussen furieus door. Soms nemen ze even gas terug, waarna alleen de drummer even doorpummelt om er vervolgens weer vol overheen te knallen. Het hard-zacht-hard trucje is er natuurlijk eentje uit het boekje, maar mits goed toepgeast - zoals hier door Shaemless - werkt het uiteraard als een tierelier. (FtS)

Het is druk in het zaaltje bij het Hof van Cartesius als Benji begint. Nadat Jordi Lammers zichzelf en zijn broer bescheiden aankondigt is het geroezemoes van achter in het zaaltje aanvankelijk luider dan Rindert’s ambient synthklanken. Wanneer Jordi voor het eerst de microfoon nadert valt er niet veel meer te verstaan dan een paar doffe p’s en t’s maar al snel klinkt zachtjes de eerste mellow soundscape en krijgt Jordi de ruimte om, als ex-stadsdichter van Nijmegen, zijn kunsten te laten horen. Met zachte g vertolkt hij hoe mooi alles wankelt, als je op vuur wacht, in de openingstrack 'Vuurvlieg'.

Gedurende de rest van de set vult Jordi keer op keer de stiltes met gedichten over licht, duinen en gesprekken over filterkoffie, waarna Rindert opnieuw prachtige klanken uit zijn keyboard en computer tovert. Het rumoer van achterin in de zaal dooft langzaam weg als het publiek wordt meegezogen in de trance van woord en klank. "Ergens ligt er, zei je, op een tak een salamander van ons te dromen", dicht Jordi. Vanavond staat die salamander vlak voor zijn neus. (EF)

Het zit The Germans vanavond niet mee met het geluid in dB’s, een volle zaal wacht geduldig (al dan niet met een teugje Cannabis) tot de Vlamingen een half uur na geplande aanvang geluid uit al hun instrumenten krijgen. Gelukkig blijkt het wachten de moeite waard. Met snerpende soundscape-geluiden, opzwepende bongos en teksten als "Always on the run with your handsome thighs" maken The Germans er een vervreemdend feestje van. Vaak zijn de individuele partijen herkenbaar en goed in een genre te plaatsen maar het geheel klinkt absoluut niet alledaags. The Germans verzorgt een sfeervolle kakafonie aan geluid die geen moment slordig klinkt. Dat we hier met kundige muzikanten te maken hebben is de duidelijk, maar het is de perfect misplaatste flamboyance van frontman Jakob Ampe die de spreekwoordelijk kers op de taart vormt. Iedere bekende sexy rock-move wordt door hem moeiteloos belachelijk gemaakt. Suggestieve bewegingen met de microfoonstandaard en orgastische vocalen krijgen toch een heel ander karakter wanneer ze worden uitgevoerd door een licht kalende veertiger met een bierbuik.

Hoewel sommige bezoekers in het publiek slechts verdwaast toekijken terwijl Jacob zijn absurdistische performance uitvoert, beweegt het gros van de zaal enthousiast mee met de dynamische beats. Als The Germans na het laatste nummer plots gedag zeggen en van het podium verdwijnen wordt dan ook gegild om een toegift. Hoewel die uitblijft hebben The Germans duidelijk hun dienst bewezen als adequate afsluiter voor Le Mini Who?. (EF)