Muziekstijlen, traditioneel en modern, die gemengd worden door makers die durf hebben: daar staat Footprints Festival voor. Niet-Westerse muziek lijkt steeds meer aandacht te genieten. Kijk naar de groei van Le Guess Who? van de afgelopen jaren. Niet alleen in bezoekersaantal, maar ook op muzikaal vlak. Waar het ooit begon met kleine punk- en indiebandjes in vuige locaties, staan de zalen in TivoliVredenburg nu vol voor ‘wereldmuziek-acts’ als Selda, Kikagaku Moyo of Jerusalem In My Heart. Daarnaast heeft Strange Sounds From Beyond laatst zijn intrede in het Utrechste nachtleven gedaan en ook de nieuwe avond met niet-westerse muziek in EKKO, Cosmosis, zal je niet ontgaan zijn. Vernieuwende dansbare muziek is het sleutelwoord in al deze concepten, en dat geldt ook voor Footprints.
Utrecht is een nieuw jaarlijks terugkerend festival rijker: Footprints. Dit kleurrijke festival vond 26 januari plaats in TivoliVredenburg wiens dubbele jubileum reden tot een viering gaf. Een nieuw festival met een stevige line-up en een duidelijke visie: avontuurlijke muziek uit alle windstreken de ruimte geven. Het is een visie die we steeds meer zien opduiken en die beloont. De eerste editie was uitverkocht.
Een beetje onwennig lopen de bezoekers in het dagverlichte TivoliVredenburg (‘Je kunt van hier dus niet daar komen, zo verwarrend’). Het gebouw biedt niet-Utrechters vele hallen om in te verdwalen. Altin Gün mag om 15:30 aftrappen in de Ronda, de grootste zaal van dit festival. Omdat het nog redelijk vroeg is, druppelen de mensen langzaam binnen. Op de helft van de set staat de zaal aardig vol en is het ze gelukt om iedereen op te warmen met hun Turkse psychedelische en soms bijna sprookjesachtige muziek.
In de kleinere Cloud Nine staat het Maastrichtse Yin Yin. De oosterse kleedjes geven al iets weg van wat komen gaat. Ze beginnen te laat. Waarschijnlijk omdat de bezoekers ietwat moeite hebben met het vinden van de zaal. Als bijna een kwartier later de zaal gevuld is, steken ze van wal. De energie is hoog; de gitarist lijkt soms bezeten en speelt de Thaise, psychedelische funk op een onwijs coole gitaar met dubbele hals. Afsluitnummer ‘Dis Kô Dis Kô’, wat – de titel geeft het al weg – een lekker disconummer is, neemt het publiek zeer goed in ontvangst.
Anderhalf uur later staat Mim Suleiman in dezelfde zaal. Een gedrongen vrouwtje loopt enthousiast zingend heen en weer in een prachtig gewaad en met zonnebril op. Op de achtergrond slaat een man bevlogen op z’n elektronische drumkit. Een mengelmoes van house, afro-beat en disco met zang in het Swahili. De zaal gaat uit z’n plaat. Het is nu wel duidelijk dat alle artiesten die op dit festival staan in staat zijn het publiek mee te krijgen.
Het vijfkoppige, strak in pak gestoken, Belgisch-Congolese Baloji is hier een ander voorbeeld van. Het energieke optreden tovert een glimlach op je gezicht. De zanger/rapper kruipt over het podium, vuurt een arsenaal aan ritmische en soepele danspassen op je af en zoekt actief contact met het publiek. De muziek is een mix tussen funk en hiphop waar veel Caribische invloeden in te horen zijn. Het representeert het ultieme zomergevoel: iets waar wij verkleumde Nederlanders nu zoveel behoefte aan hebben. Hoogtepunt is de zittende oudere gitarist die opstaat en een knap staaltje gitaarspel weggeeft met het instrument áchter zijn hoofd.
Dan begeeft zowat iedereen in het pand zich naar de Ronda: hype-alarm voor Khruangbin! Het lijkt alsof iedereen op het festival hier naar uitgekeken heeft want het is ramvol. De veelal instrumentale muziek voelt ontzettend laid back aan, maar verveelt geen moment. Het hele plaatje klopt. De prachtige outfit van de bassist, de zonnige lichtshow en de ventilators die zachtjes door hun donkere haren blaast. Het intrigerende gitaarspel, de funky baslijntjes en de jazzy drumset brengen de Thaise funk echt tot leven.
Het Nederlandse Jungle By Night mag de Ronda afsluiten. Een negenkoppige jonge band die in georganiseerde chaos afrobeat-funk nummers uit hun instrumenten perst. Blazers, een percussionist, een koebel die we vaak terug horen komen tijdens dit festival. Het is een mooie afsluitende hoofdact en als je denkt dat het feest bij Jungle By Night niet overtroffen kan worden, dan heb je dat mis.
AMMAR 808 bevindt zich op een ander niveau. Keiharde Arabische techno met traditioneel fluitspel dringt je oor binnen. De visuals zijn out of this world, mensen met dierenkoppen of gasmaskers op die in een kleurrijk psychedelisch schouwspel dansen. Helaas tellen we drie in plaats van vijf bandleden. Dit doet iets af aan het volle geluid dat ze bij Rewire wel klaarspeelden, maar de bezoekers die ze nog niet live hebben gezien, missen dit niet.
De heldere visie van Footprints is op papier en ook in praktijk een succes. Het publiek omarmt de eclectische mix van traditioneel en electronica gretig. Blijkbaar iets wat ontbrak en nu een gat opvult. De sfeer is feestelijk, de aankleding kleurrijk, het eten smakelijk, en – niet geheel onbelangrijk – de muziek goed. Puntje van verbetering: het avontuurlijke programma zou mooi toegelicht kunnen worden in een programmaboekje met informatie over de artiesten.
Zou de toekomstvisie van Jacob Hagelaars (Cosmosis en Le Guess Who?) steeds meer waarheid worden? ‘Wereldmuziek’ niet als apart genre, maar als regulier onderdeel van het programma? We zijn in ieder geval goed op weg!