Alweer vijf jaar geleden werd Judy Blank achter Michael Prins tweede in het eerste seizoen van het televisieprogramma ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland’. Nadat de spotlights doofden, volgde een zoektocht naar een eigen geluid. Inspiratie laat zich echter zomaar niet vangen en het schrijven van nieuwe muziek ging moeizamer dan verwacht. Een roadtrip door de Verenigde Staten zorgde ervoor dat het vuur weer op de juiste manier werd aangewakkerd en resulteerde uiteindelijk in het album Morning Sun.

Door ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland’ ging de muzikale carrière van Judy Blank harder van start dan misschien wel verstandig is voor een jonge muzikant. Debuutalbum When The Storm Hits werd goed ontvangen, maar de daarop volgende clubtour voldeed niet aan de hoge verwachtingen. Vervolgens moest Blank weer van voor af aan beginnen, wat niet meevalt als je geproefd hebt aan de grote podia en mocht optreden op onder meer Pinkpop en North Sea Jazz.

In de bruine kroegen van Amerika hervond Judy Blank zichzelf als artiest. De piano bleef in Nederland achter en met haar gitaar begon ze in de bars van Louisiana dit keer wel van onder af aan. Veel meters maken voor soms weinig publiek. Het leverde door de instrumentwissel en de nieuwe omgeving een frisse set nieuwe liedjes op met een americanagevoel. Uiteindelijk belandde ze met een koffer vol liedjes in de Southern Ground Studios in Nashville, waar ze haar tweede album opnam.

Morning Sun is een sterk album, waarop Blank de ervaringen die ze opdeed in het zuiden van de USA goed gevangen heeft. Al in het eerste nummer ‘Lay Me Down’ waan je je in een schimmige en zweterige bar in een of ander desolaat gehucht, waar mannen hun Bud Light zitten te drinken aan de bar. De pedal steel van Smith Curry laveert mooi om de vocalen van Blank die in haar tekst zelfs cowboys en sheriffs laat figureren. Prijsnummer van het album is vervolgens het uptempo 'Mary Jane'. Een ware oorwurm, waarbij je na slechts enkele luisterbeurten op hoog volume meezingt over de liefde voor een blowtje. Mary Jane is immers geen meisje, maar slang voor marihuana.

De eerste helft van het album is sowieso erg sterk. De warme stem van Blank leent zich uitermate goed voor het melodieuze ‘Tiger Eye Stone’. Mooiste liedje van de plaat is ‘Tangled Up In You’. Kraakhelder en met minimale begeleiding bezingt Blank het mislopen van een relatie. Wat op het eerste gehoor misschien een simpel liedje lijkt, bevat zowel in de melodielijn als tekstueel weerhaakjes die je niet meer loslaten.

De keuze om naar Nashville uit te wijken voor dit album is uitermate goed uitgevallen. Producer Chris Taylor zet de stem van Blank terecht centraal en zorgt voor een mooi open geluid, waarbij de instrumentatie aanvult maar nooit de hoofdrol vervult. Met slagwerk wordt spaarzaam omgesprongen. Nummers als ‘Unbroken’ worden mooi ingekleurd met behulp van strijkers en pedal steel.

“Sweet September, I certainly remember that it’s not a sin to love again”, zingt Blank in het jazzy ‘Sweet Love’ en daarin heeft ze groot gelijk. September 2018: een mooie maand om weer te vallen voor Judy Blank.