Nashville is natuurlijk de plek van de liedjes. Het beste liedje van de plaat? Dat is een makkie: ‘Mary Jane’. Het is het laatste nummer van de set en met speels gemak vuren Judy en haar band het nummer op de gedecoreerde zaal af. Zelfverzekerd door de kracht van het liedje speelt de band harder en met nog meer zelfvertrouwen dan daarvoor. Het is één van de beste popliedjes van Nederlandse makelij dit jaar. Zonder enige twijfel. Alhoewel, Nederlandse makelij?
Ja, dat toch wel. Maar de inspiratieloze Judy Blank moest er dus wel voor naar Nashville. Dat vertelt ze voorafgaand aan haar set met ondersteuning van een heuse diavoorstelling. Apetrots laat ze haar vrienden en familie de plaatjes van haar reis zien. “Dit was dus de studio waar mijn helden van The Woodbrothers al hun geweldige platen hebben opgenomen” ging het ongeveer. De studio waar ze dus nu zélf mocht opnemen. Geregeld door haar grote voorbeeld Oliver Wood zelf. Dat ze geen geld meer had voor een volwaardige bandplaat was geen probleem, dan trommelt de engineer van de bekende producer Dave Cobb (o.a. Rival Sons en Jason Isbell and the 400 Unit) toch wat vriendjes op? Ja, Judy had het gezellig in Nashville, zien we in een uitgebreide slideshow. “Hier aten we taco’s. Niet goed voor je, wel lekker!”
(tekst gaat verder onder de foto)
Judy Blank draait er niet omheen. Moira is voor de intieme releaseparty van haar nieuwe album omgetoverd in het decor van een Amerikaans verkiezingsfeest. Twee grote vlagen met de bekende stars and stripes sieren de zijkanten van het podium. Er staan Amerikaanse cupcakejes op de bar en er zijn hotdogs. Het verhaal is overduidelijk: Judy Blank is terug uit Nashville en haar mee teruggenomen album Morning Sun is daar. Welkom geheten met de tradities uit het thuisland.
Wel had ze een beetje “haimwai” naar Nederland. De hilarische veramerikaansing gebeurt haar even wanneer ze vertelt over 'Tiger Eye Stone'. Praten doet ze sowieso makkelijk. Zo is er de anekdote de open mic avonden in Nashville. “Hello this is farmer Jack, here’s a song about my truck”, en zo verliepen er meer aankondigingen, opgevolgd door hetzelfde country slagje. Even was ze helemaal klaar met country, want zo verschrikkelijk eentonig dat het allemaal was!
(tekst gaat verder onder de foto)
Eentonig is het materiaal van Morning Sun niet te noemen. Het is een frisse plaat, met inderdaad duidelijk hoorbare invloeden. Nieuw zijn de liedjes niet – wanneer je begint met het vergelijken van zanglijntjes en akkoordenschema’s houd je niet meer op – maar het is wel érg goed gedaan. Samen met haar band – voor het eerst samengespeeld in het voorprogramma van Beth Hart in de Ziggo Dome – klinkt het als een klok. Ontroeren kan ze, maar wat ze nog beter kan is sfeer maken. In een handomdraai laat ze Moira meezingen, glimlachen of zelfs schaterlachen. Natuurlijk, het is een show voor genodigden en dus zijn er grotendeels familie en vrienden, maar toch: bij het genre muziek wat ze speelt is het een belangrijke eigenschap om te hebben. Net als geloofwaardigheid overigens, die ze ondanks haar jonge leeftijd (23) toch heeft.
Apetrots is ze, wanneer het erop zit. “Eindelijk heb ik iets gemaakt waar ik echt trots op ben!”, jubelt ze. We kunnen ons er iets bij voorstellen.
Gezien: release-show Judy Blank, vrijdag 7 september 2018 @ Moira