We starten in Brewpup De Kromme Haring met het uit Nijmegen afkomstige Mummy’s a Tree, het project van Stefan van den Berg. Deze band draait al een aantal jaartjes mee. Dit blijkt des te meer wanneer Van den Berg plots roept, “dit is ook een oudje, uit 1996”. Oud en nieuw werk wordt lekker afgewisseld, maar ze zijn natuurlijk gekomen om hun nieuwe album ‘Goodbye Stratosphere’ te presenteren.
We horen vanavond een band die makkelijk schakelt tussen poppy ballads, Paisley Underground, folk, altcountry, psychhedelica en zelfs wat noiserock-achtige uitspattingen. Niet vast te pinnen op een bepaald geluid kortom, op het ene moment desolaat en op het andere weer rauw rockend. Vooral feedbackende gitaren vallen in op momenten dat je ze niet verwacht en de speelse drums lijken een eigen leven te leiden. De zang van Stefan van den Berg snijdt er mooi doorheen. Jep, alvast een mooi begin van deze avond.
Daar staan we dan weer, in De Kromme Haring en Vechtclub XL. Waren we daar afgelopen zondag ook al niet? Zijn we stiekem niet gewoon blijven slapen? Zelfde sfeer, zelfde locatie, maar daar houden de vergelijkingen wel op. Het onder de noemer van Vette Analoge Shit georganiseerde mini-festival is namelijk zeer gevarieerd, met maar liefst drie acts die deze avond hun nieuwe album live komen presenteren: Mummy’s a Tree, Howart en HOWRAH. Dan is er ook nog de eigenzinnige, Canadese singer-songwriter Michael Feuerstack. Kortom, voor ons weer genoeg reden om naar de Europalaan te gaan.
Het uitgebreide werk van Canadees Michael Feuerstack zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Zijn projectnaam Snailhouse geniet al wat meer bekendheid. Als we vertellen dat hij samenwerkte met leden van Arcade Fire (vooral onder de vlag Bell Orchestre), Islands en Julie Doiron van Eric’s Trip begint er toch zo langzaamaan een beeld van herkenning te vormen. Vanavond speelt hij solo, slechts met een elektrische gitaar en een enkele ritmetrack. Het zijn verstilde, gevoelige liedjes vol zelfspot, humor en onzekerheid.
Zijn set oogt rommelig en chaotisch, maar dat is maar schijn en al snel blijkt dat het simpelweg zijn favoriete werkwijze is. Het publiek is overwegend stil en Feuerstack oogt duidelijk relaxt en dankbaar.”I’m just gonna play three songs now, before I leave”, klinkt het bij wijze van toegift en een groot deel van het publiek is zichtbaar teleurgesteld. Waarop hij antwoordt: “Be careful what you wish for, maybe these songs end up to be endlessly long fuckjams. Though, I really don’t know waht a fuckjam is, exactly”. Charmant, luchtig en humoristisch. Maar ook gevoelig en bloedmooi.
Voor de laatste twee optredens van deze avond verhuizen we twee deuren verder, naar de iets grotere zaal van De Vechtclub XL. Na geruime tijd stilgelegen te hebben is Howart pas net weer terug met een prachtige selftitled debuut-EP. In de studio klinkt het echt als het project van zangeres en muzikante Anneke Nieuwdorp, waar gitarist Stefan Breuer (labelbaas Tiny Room, muzikant in o.a. The World of Dust en Sven Agaath) drummer Dave Mollen (I am oak en Black Oak) vooral een ondersteunende rol hebben. Live is daar de toevoeging van Gino Miniutti (Sven Agaath) op basgitaar en gelijk voelt het als een ander beestje. Vierstemmige zang en keyboards starten het geheel nog dromerig, maar al snel volgt een muur aan geluid dat psychedelica, woestijnrock, kraut- en noiserock met elkaar mengt. Zo worden we heen-en-weer geslingerd tussen heerlijk wegdromen, gevoelige zangpartijen en haast Swans-achtig beukwerk.
Echt intens wordt het als Nieuwdorp haar bril af zet: stilte voor de storm? Jazeker, want in de laatste ‘suite’ daalt het kwik van de Vechtclub aanzienlijk door haar ijselijke schreeuwen en wilde stemacrobatiek waar Diamanda Galás trots op zou zijn, als ze het hoorde. Voor wie de band vaker ziet is het een bekend moment in de set en het zou dan ook niet als verrassing moeten komen. Toch staan we wederom aan de grond genageld. Zo is Howart live een heel andere ervaring dan op plaat. Meer een hechte samenwerking tussen de vier bandleden, in plaats van een echt soloproject. Beiden zijn prachtig!
HOWRAH kon al op lovende kritieken en hooggespannen verwachtingen rekenen toen het debuutalbum Self_Serving Strategies, verschenen op het fijne Subroutine Records, nog maar nauwelijks uit was. Dat belooft wat vanavond voor deze band die bestaat uit frontman en liedjesschrijver Cees van Appeldoorn van Zoppo, met de ritmesectie van Space Siren (drummer Ineke Duivenvoorde en Aico Turba op bas) en gitarist Gijs Loots (ex-Bombay, Houses, Slow Worries). Gelijk vanaf de start horen we een mix van dansbare postpunk, dreampop, shoegaze en noiserock.
In de ritmesectie van HOWRAH hoor je, niet verrassend, de herkenbare Space Siren-drive. Daar overheen horen we het felle en dynamische gitaarwerk van Van Appeldoorn en Loots. Loots creëert met zijn spannende spel en gebruik van effecten extra diepte en fijne randjes in de nummers. Appeldoorns vocalen zorgen juist voor een wat theatraal postpunk randje, maar domineren niet omdat ze wat achterin de mix liggen, waardoor er alle ruimte is voor de spannende muzikale duels tussen beide gitaristen. In een kleine drie kwartier trakteert HOWRAH ons op nummers van één van de betere Nederlandse gitaarplaten die dit jaar is verschenen.
Samenvattend hebben een mooie, muzikaal gevarieerde avond vol toffe bands gezien met daarbij ook nog een gezellige sfeer. We zijn het inmiddels gewend en stiekem zelfs een beetje ‘verwend’.
Gezien: Mummy’s a Tree, Michael Feuerstack, Howart en HOWRAH, vrijdag 22 juni 2018 @ Brewpub De Kromme Haring en Vechtclub XL, Utrecht