Howart terug van weggeweest met experimentele kunstwerkjes

Jaren geleden lijkt het dat Anneke Nieuwdorp met haar project Howart op het podium stond met een backing band en dromerige, vooral nostalgische videoprojecties. Wat blijkt? Dat is ook zo, want door persoonlijke omstandigheden lag het voor langere tijd stil. Er was zelfs al een plaat geperst die toen even netjes werd opgeborgen om later uitgebracht te worden. Dat ‘even’ werd uiteindelijk een paar jaar; ‘recorded and written at home by Anneke Nieuwdorp between 2011 and 2016’ staat er dan ook in de liner notes van het album. Maar eindelijk is hij er dan toch, gelijknamig aan de naam van het project. Alsof nooit weggeweest klinkt de mix van krautrock, drones en geloopte vocalen vertrouwd en eigenzinnig.

De focus ligt op die dromerige en soms dreigende vocalen, maar ook samples en synths overheersen. Gesteund word ze door echtgenoot Stefan Breuer (labelbaas Tiny Room, muzikant in o.a. The World of Dust, Lost Bear) op gitaar en Dave Mollen (bekend van I am Oak, Black Oak) op drums die een meer noisey en dreigend randje aan het geheel geven. Wat bijvoorbeeld goed te horen is in afsluiter ‘Draw’ dat vleugjes lawaaiige woestijnrock vermengt met intens geschreeuwde vocalen. Zo dreigend en donker als live klinkt het niet, zo dromerig ook niet. Dit heeft er wellicht mee te maken dat de tracks meer experimentele schetsen zijn en minder ‘liedjes’. Of moeten we zeggen ‘miniatuurschilderijen’ van geluid? Beknopt en bedrieglijk simpel, net als de prachtige schilderingen op de hoes en de inlay. Live wordt daar hoogstwaarschijnlijk weer lekker op doorgejamd, zodat deze schetsen een ander leven gaan krijgen, als ook Gino Miniutti zich bij de band voegt op bas. En dan is er misschien ook meer de ruimte voor het visuele aspect van het project, dat we hier stiekem toch een beetje missen. Dit album beschouwen we als een zeer mooi en bijzonder, maar ook ietwat fragmentarisch nieuw visitekaartje.