Uncloud is een festival waarbij muziek centraal staat. De muziek dient echter altijd als vertrekpunt in de zoektocht naar een relatie tot beeld, poëzie en/of dans.Door het experimentele karakter van een groot deel van de acts wordt je aandacht vrijwel automatisch getrokken maar tegelijkertijd wordt de bezoeker gevraagd om te reflecteren op wat er gaande is. In hun eindresultaat zijn de gebeurtenissen echter zelden onbegrijpelijk. Anders geformuleerd: de acts zijn vaak experimenteel in hun methode maar tegelijkertijd toegankelijk in het eindresultaat. In al hun experiment werken ze als overpeinzingen voor het hoofd maar de kruisbestuivingen worden het mooist als het bewustzijn van scheidslijnen tussen disciplines verdwijnt en er een geheelervaring ontstaat.
Afgelopen weekend vond de derde editie plaats van Uncloud, een festival op het snijvlak van muziek, video- en kunstinstallatie. Na twee kleine eerdere edities als vrijzinnig studentenproject in ACU hebben organisatoren Skander Jaïbi en Jaco Schilp het deze keer groter aangepakt: een tweedaags festival met een hoofdprogramma en expositie in EKKO en een gratis dagprogramma in ACU en ontbijtcafé Puschkin. Wij doken in het festival.
Vrijdagavond
Een goed voorbeeld van zo’n geheelervaring is Fieldhead dat op de eerste festivaldag optreedt. De hoorbare vervreemding en desoriëntatie van de muziek worden gevolgd door industriële stadsbeelden die langzaam verbrokkelen. Bij Bismuth, dat daarna speelt, vragen de zelfgemaakte instrumenten op de twee grote tafels midden in EKKO alle aandacht van de bezoekers, maar zorgt de muziek die Yuri Landman en Arnold van de Velde maken ook voor een meeslepende en bijna fysieke ervaring.
Middagprogramma en zaterdagavond
ACU is zaterdagmiddag matig gevuld en de kwaliteit van de acts is wat wisselvallig. In haar verschijning is Stina Force een Laurie Anderson achtige perfomance-kunstenares, maar haar drumgeluiden en zang klikken bruut, te naakt en scherp om als fijn waargenomen te kunnen worden, al is dat misschien niet te bedoeling.Door de combinatie van poëzie met elektronische soundscapes worden de woorden van Wordbites zo levendig dat je een visuele wereld er automatisch bij denkt.
In de goed gevulde kunstkelder van Puschkin demonstreert Stefano Murgia een geluidsinstallatie van aluminium-speakers met verschillende geometrische vormen. De synth-achtige boventonen lijken een meditatieve werking te hebben op het publiek.
De zaterdagavond in EKKO start met Modulation., een soort van festival binnen een festival. De fysieke aanwezigheid van de modulaire synths zorgt door een chaos van kabels en knipperende lichtjes voor een show op zichzelf. Eentonigheid ligt op de loer, maar de performances van de vier synth-kunstenaars zijn mooi op elkaar afgestemd: eerst een kosmisch geluidsspel en dan weer dansbare beats. Meermaals geprezen door het gerenommeerde Pitchfork vervulde Laurel Halo een headline-rol. Na Modulation. klinken haar duizelingwekkende geluidscollages, rakend aan onprettige frequenties, soms wat mager in geluidskwaliteit.
Toekomst
Achter al die audiovisuele shows, half-geprojecteerde en half-geschilderde kunstwerken, gevelprojecties en dansfilms gaan hele teams van kunstenaars schuil. Die achterliggende samenwerkingen tussen de verschillende ambachten blijft soms wat onderbelicht. Omdat Uncloud tegelijkertijd een platform is dat kunstenaars met elkaar in contact wil brengen, zou het best interessant kunnen zijn de achtergrond van de kunstwerken (al de werken in expositie Nebulosus werden speciaal voor Uncloud gemaakt!) nóg meer te belichten
Gezien: Uncloud festival, vrijdag 23 en zaterdag 24 februari 2018 @ EKKO, ACU en Puschkin