Het is binnenkort vijf jaar geleden dat de eerste post op Darth Faber online ging, over een optreden van Vive la Fête. “180 posts, 452 bands en vele onvergetelijke ervaringen, prachtige muziek en ontwrichtende avonden”, zegt hij zelf over die vijf jaar. Voorwaar een prestatie om bij stil te staan. Dat gebeurt dan ook en wel in de vorm van een eigen festival in dB’s: Darth Faber fest. Het festival moet een staalkaart zijn “van de cutting edge van ruim dertig jaar aan Nederlandse underground, in de beste zaal van Nederland.” Faber heeft daarvoor vier bands uitgenodigd die wat hem betreft behoren tot het beste wat Nederland ooit voortbracht: The Ex, The Homesick, Bonne Aparte en It Dockumer Lokaeltsje. Wij zijn er in ieder geval bij! Drie van de vier bands hebben overigens wortels in Friesland, maar daarover later meer.
Op Darth Faber staan uitgebreide introducties van de vier bands, dus dat gaan we niet over doen. Maar het riep bij ons wel de vraag op wie nu die man is die dat blog vol schrijft en deze te gekke line-up samenstelde. We vroegen Albert Faber - want dat is zijn echte naam - daarom om zichzelf te introduceren en om iets te schrijven over zes artiesten of platen die bepalend zijn geweest in zijn muzikale vorming. Want iemands muzieksmaak schijnt ook iets te zeggen over diens persoonlijkheid. Het woord is aan Albert Faber:
Als muziekliefhebbers zijn we ook benieuwd wat collega magazines en blogs schrijven over acts die uit Utrecht komen of shows die op onze podia plaatsvinden. Een paar jaar geleden viel ons oog zo op de zeer actieve en gepassioneerde blogger Darth Faber, die overduidelijk uit Utrecht leek te komen. Hij maakt wel eens een uitstapje naar Amsterdam maar het merendeel van de optredens waar hij naartoe gaat en over schrijft is in Utrecht, in zalen waar wijzelf ook vaak komen: dB’s, EKKO, De Helling en TivoliVredenburg. ‘Darth Faber gaat naar concerten en doet verslag’ is de ondertitel van zijn blog en dat is niks teveel gezegd: op een liefdevolle manier schrijft hij over de optredens die hij bezoekt, met veel kennis en een prettige, persoonlijke stijl. Om het eerste lustrum van zijn blog te vieren organiseert Darth Faber op 16 september een eigen festival.
Wie is Darth Faber?
Darth Faber is eigenlijk Albert Faber, geboren in Noord-Oost Friesland, it bêste lân fan de ierde. In de jaren tachtig op school gegaan in Dokkum, net in de tijd dat de Friese bries in opkomst kwam. Een tijd van overweldigend veel goede Friese underground bands, die soms op schoolfeesten in de aula kwamen spelen. Ik herinner mij Wish to Escape (met de schoolconciërge Peter er bij), dat later evolueerde tot De Kast. Eerste liveconcert was waarschijnlijk een Los Vast spektakel in de sporthal in Zwaagwesteinde of in Dokkum, met Roberto Jacketti & The Scooters. Ha! I save the day! Serieus werd het vooral met Noorderslag, waar ik vanaf begin jaren negentig 23 keer ben geweest.
In de jaren negentig studeerde ik in Wageningen en deed daar bij jongerencentrum Unitas ook concertprogrammering. Rond de eeuwwisseling nog een paar keer coördinator en programmeur geweest van het dance-podium van het Wageningse Bevrijdingsfestival.
Sinds 2000 woon ik in Utrecht en werk ik als onderzoeker en ambtenaar aan duurzaamheid. Concerten raakten even in de verdrukking – kinderen, huisje, drukte – maar toen de vaart er weer in kwam besloot ik om het vast te leggen in een blog. Enerzijds om mijn eigen geheugen te steunen en te kunnen achterhalen wat ik allemaal ook al weer heb gezien, anderzijds ook als schrijfcursus. De honderdste blog, uit 2015, geeft een beeld van de bevindingen, maar in de kern is het niet ingewikkelder dan dat ik het leuk vind om te doen. Ik ben geen criticus maar een bezoeker die verslag legt van zijn avonturen. Ik geef geen sterren (meer) en waardeer altijd een band die eigenzinnig is en die ervoor gaat.
Waarom heet het eigenlijk Darth Faber? Even een misverstand uit de weg ruimen: ik heb echt he-le-maal niks met Star Wars, daar vind ik dus echt geen ruk aan. De naam Darth Faber kwam ooit impulsief boven toen iemand vroeg of ik een dj-naam wilde verzinnen. Mede-dj Wijnand werd Obi Wijn Kenobi. There you go. Deze is blijven hangen.
Beste concert is de lastigste vraag ooit, maar min of meer recent zijn dat Savages en Bo Ningen met Words to the Blind, en Eindstürzende Neubauten met Lament, allebei op Le Guess Who? 2014. Daarmee is LGW? meteen ook het beste en belangrijkste festival dat er bestaat.
Beste platen
De vraag die iedereen een keer hoopt te krijgen is: kun je eens een aantal platen uitzoeken die bepalend zijn voor je eigen muzieksmaak? Tegelijkertijd is dat zo ongeveer de lastigste vraag die er is voor een eclectische veelvraat. Toch zijn er wel wat platen die altijd weer terug lijken te komen. Daar zit niks vrolijks tussen, want dat glijdt muzikaal van me af en dit grijpt naar de strot.
Syd Barrett – The Madcap Laughs
Pink Floyd is voor mij in verschillende fasen van mijn leven en met verschillende albums altijd zeer bepalend geweest als muzikaal ijkpunt. Het ijkpunt van Pink Floyd zelf is natuurlijk Syd Barrett, de tragische godfather van de band. Zijn soloplaten na Pink Floyd geven een bijna beklemmende inkijk in de volstrekt autonome maar al fors ontsporende geest van Barrett. Syd Barrett is een geniaal savant, inspiratiebron voor velen maar door niemand overtroffen. The Madcap Laughs is misschien niet Syd’s beste soloalbum (dat is Barrett), maar wel mijn eerste plaat van hem, bovendien destijds verkregen via de mij zeer dierbare platenboer Elpeter. Een plaat om te koesteren.
Simeon ten Holt – Canto Ostinato
Ik hoorde Canto Ostinato voor het eerst pas een paar jaar geleden en het was een verpletterende ervaring. Ik heb gejankt van geluk. De Canto is in één lang pianostuk alles wat daarna volgt aan drone, postrock, postpunk, minimalisme, shoegaze en weet ik al wat niet meer. De minimalistische componist Simeon ten Holt heeft in de jaren zeventig in feite een totale deconstructie gemaakt, maar in de reconstructie ontvouwt zich een meesterwerk dat je in steeds weer schuivende ritmes, volumes en structuren meeneemt tot de kern van wat je emotioneel aan kan. Er is geen stuk dat me zo diep raakt. Tijdloos.
Ik heb dit inmiddels heel vaak live gezien, maar lang niet altijd verslag van gedaan. Voor een bijzondere uitvoering zie deze in de Beurs van Berlage (2013). Binnenkort in TivoliVredenburg een uitvoering met orkest.
The God Machine – One last laugh in a place of dying …
Een volledig witte hoes met alleen de titel er op gedrukt, dan voelt de goede verstaander al wel dat hier geen vrolijkheid te verwachten valt. The God Machine had in 1992 met Scenes From the Second Storey al een prachtig donkere en stevige rockplaat uitgebracht, maar die wordt nog eens overtroffen door de tweede uit 1994. Direct na de opnames sterft bassist Jimmy Fernandez aan een hersenbloeding en meteen wordt de band opgedoekt. ‘One Last Laugh’ lijkt al vooruitziend een hommage aan Fernandez. “You said life could be painless, and I’m sorry, but that’s not what I found.” Eén van de mooiste platen ooit gemaakt. Bandleider Robin Proper-Sheppard duikt later op als producent en als bandleider van Sophia, maar de twee platen van The God Machine staan voor altijd als monumenten in de platenkast van Darth Faber.
Zie hier een leuke sessie bij John Peel (1992). Vorig jaar was Proper-Sheppard nog in het Utrechts cultuurhuis.
Wovenhand – Live at Roepaen
Darth Faber gaat vooral over concerten, over de overgave van muzikanten op het podium en over de vonk die overslaat op het publiek. In dit rijtje hoort dus een liveplaat. Eén van de beste concerten die ik ooit zag was een semi-akoestisch Wovenhand. David Eugene Edwards was op deze zondag in de kerk die Paradiso ooit was een bezeten voorganger in zijn eigen huiveringwekkende universum. Edwards predikt vol overgave over onheil en duisternis, maar de onontkoombaarheid ervan geeft een enorme troost. Later in die tour is dit op plaat gevangen met ‘Live at Roepaen’, een klein kerkje in Ottersum, Limburg. Onwaarschijnlijk mooie plaat, omdat er live nog zoveel meer diepgang en devotie bij komt.
Dit hele concert staat gewoon op de tube. Darth Faber was later nog een paar keer bij Wovenhand, zie Tivoli, 27 feb 2013 en Melkweg, 5 okt 2016.
Godspeed You! Black Emperor – Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
Wie door de reviews van Darth Faber scrollt voelt al wel de liefde voor de postrock, het ongrijpbare en (wellicht daarom) ook oh zo gehate genre. Ik hou echt van Sigur Rós, Slint en Mogwai, maar de bottomline is voor mij toch wel Godspeed You! Black Emperor, het collectief uit Montréal. Lift Your Skinny Fists is de plaat waar ik het allemaal mee ontdekte. Dit is zo’n plaat die je meeneemt in een wereld van leegte, verval en duisternis met hier en daar hoopgevend licht en af en toe een beetje melancholie. Dit is noise, drones, bombast en lyriek tegelijk. Cruciale plaat in mijn muzikale ontwikkeling. En cruciaal voor de postrock: de eerste drie nummers ‘Storm’, ‘Static’ en ‘Sleep’ zijn tevens de titel van een recente biografie van het genre. Alle GYBE platen zijn bovendien ook nog eens van een radicaal prachtige vormgeving.
2 november weer in Paradiso. Een eerdere GYBE-ervaring van Darth Faber in Paradiso.
Nick Cave – Live from KCRW
Nick Cave is God. Dat even voorop gesteld. En Live from KCRW is misschien niet zijn beste of belangrijkste album, eigenlijk vooral een tussendoortje, maar vergis je niet, want hij doet hier een paar bijzondere dingen. Ten eerste is het een staalkaart van hoogtepunten, met nadruk op nummers van Push The Sky Away, maar aangevuld met een heel aantal briljant uitgevoerde andere nummers. Ten tweede is Nick zo’n zeldzame artiest die in de loop der jaren steeds beter wordt, waardoor recente uitvoeringen altijd geweldig zijn. Ik kan heel waarderende verhalen opsteken over (bijna) al zijn platen in de laatste dertig jaar of zo, maar hier staat veel van dat alles wel lekker op een rijtje. En ten slotte is dit wederom een ode aan de livemuziek, ook al is het voor klein publiek bij de Californische radiozender KCRW. Nick Cave is live echt buitenaards goed en hij zal door muziekhistorici in de komende eeuwen worden gezien als het beste van dit tijdgewricht.
Op 6 oktober a.s. weer in het land, godbetert in de Ziggodome. Maar wel uitverkocht. Zie hier en ticketswap. Zie hier verslag van de vorige keer, in HMH.
Hoe goed is Cave live dan? Filmpje (‘Stagger Lee’, live at Glastonbury 2013).
Te zien: Darth Faber festival met Bonne Aparte, The Homesick, It Dockumer Lokaeltsje en The Ex, zaterdag 16 september 2017 (20.00 uur) @ dB's