“Echte ambities heb ik niet meer. Ik wil nog altijd veel spelen, dat is een constante. Misschien nog tien albums maken.”, zegt Erny Green (echte naam Ernst Grevink). “Ik hoef nu alleen nog maar richting de dood, eens kijken wat de rest van mijn leven me voor moois brengt.”
Hij is 52, viert dit jaar zijn vijfentwintigjarige jubileum als soloartiest en brengt volgende maand Pheromones uit, zijn tiende plaat. Als straatmuzikant reisde hij door Mexico en Guatemala. In Utrecht was hij ’s winters te vinden in Hoog Catharijne. ’s Zomers trok hij langs de terrassen in de stad.
"Een waardevol oeuvre achterlaten als je sterft, dat is het enige waar een muzikant zich zorgen om moet maken", hoorde troubadour Erny Green ooit van een collega-muzikant. Foto’s in magazines, hitjes op de radio – het is allemaal niet zo belangrijk. Muziek maken, daar draait het om. Binnenkort brengt de troubadour zijn tiende album uit. "De roestige ketting die om m’n enkels knelde heb ik afgeknipt."
Green zit aan tafel, naast het raam op de bovenste verdieping van zijn nieuwe huis. De Dom is te zien, op de pick-up draait Skeleton Tree, de laatste plaat van Nick Cave & The Bad Seeds. De voormalige straatmuzikant praat rustig en veel. Telkens komt hij terug bij de dood en de liefde. Green: “De dood vinden wij mensen nogal akelig. Het is eigenlijk heel bijzonder dat we hier kunnen zijn, dat we alles kunnen zien. Maar op een gegeven moment gaat het lampje uit. Voortplanten en leven, dat is belangrijk. Zoveel mogelijk meemaken en intens leven.”
Green kijkt dromerig en tevreden. “Tweeënhalf jaar geleden werd ik ontzettend verliefd. Liefde is natuurlijk een van de belangrijkste onderwerpen als je zingt. Het verstoort de geest, maar verliefdheid is ‘t prettigste dat bestaat. Daarom heet het album Pheromones, dat zijn de stoffen die mensen uitstoten en tot elkaar doen aantrekken.”
©
Lisanne Lentink
Toen Greens vorige plaat, Sound of Neonlight, uitkwam woonde hij nog met z’n vrouw en kinderen in één huis. Een groot contrast met nu: in de afgelopen jaren overleden z’n ouders, scheidde hij van z’n vrouw, nam hij ontslag en werd hij opnieuw verliefd. Inmiddels woont hij samen met z’n nieuwe vriendin, Merle. “Ik had wat ze een midlife crisis noemen. Je kan ’t ook een midlife feestje noemen, maar je moet er wel wat mee doen.”
Hij staat op en haalt Skeleton Tree van de pick-up. Op vol volume draait hij het laatste nummer van zijn eigen plaat. “Dit nummer, ‘Naakte man op de pier’, is een sleutelnummer. Heel confronterend. Dit moment heeft m’n leven op de kop gezet. In mijn kennissenkring was er een man met een carrière van wie de vrouw begon te klagen dat-ie zo onaardig werd. Die man depressief, ging aan de antidepressiva en werd weer aardig. En ik dacht: waar gaan we met z’n allen naartoe? Straks zijn we allemaal van die klagende grijze mensen, die alleen maar verbitterd denken aan het leven dat ze wilden.”
Discografie Erny Green
Erny Green (solo, 1992)
Erny Green's Monkey Nerve - Now is the time (solo, 1995)
Expectations (solo, 1997)
Home on a horse (Polgate, 2000)
Slow train to nowhere (Polgate, 2003)
Scarfish love on wings of mojo wire (Polgate, 2005)
Heartland Revisited (Erny Green 2008)
Belly Says (Belly Says 2010)
Sound Of Neonlight (2013)
Pheromones (2017)
©
Lisanne Lentink
“Deze plaat is het verslag van de afgelopen drie jaar. Muziek die ik móést maken om grip te krijgen op alle frustraties. De realisatie van de komende dood, dat is de grootste frustratie op deze plaat. Als je voor het eerst weet wat dat woord – ‘dood’ – betekent, dan weet je dat het komen gaat. Maar als je jong bent, ben je daar niet mee bezig: je hebt nog een leven voor je. Ik bedacht me dat ik helemaal geen leven meer voor me had.”
“Ik had dan nog wel een leven waar ik op terug kon kijken. Maar wat er allemaal moest volgen interesseerde me niet meer. Ik dacht, ja…” Hij valt even stil. ‘Naakte man op de pier’ schalt nog steeds keihard door de kamer. “Het mag wel afgelopen zijn. Ik heb alles gedaan, er is geen uitdaging meer. Dat leidde tot een burn-out en uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat m’n huwelijk helemaal niet goed was.”
©
Lisanne Lentink
“De roestige ketting die om m’n enkels knelde heb ik afgeknipt. Ik ken veel mensen van mijn leeftijd die dat ook willen, maar het niet doen. Het is een lange weg geweest, maar wel de goede weg. Ik heb alle schepen achter me verbrand en ben opnieuw begonnen.” Hij loopt naar het balkon, kijkt uit over Utrecht en steekt een sigaret op. “In verval zit schoonheid. Als je dat niet kan zien dan is het jammer, want je kan er niet onderuit. Alles vervalt, daar word ik ook mee geconfronteerd. De komende tijd word ik elke dag een stukje minder. Het is ook wel weer fijn, dat alles een einde heeft. Je moet de schoonheid ervan kunnen inzien.”
Te zien: Erny Green op Club 3voor12 Utrecht, zondag 15 januari 2016 @ dB’s, Utrecht. Deze show is tevens de pre-release show van Pheromones, het album zal zondag alvast te koop zijn. Entree is gratis.