Deze week annexeerde Poetin’s Rusland min of meer het Oekraïense schiereiland de Krim. En bleef het Westen op zijn handen zitten, daarmee bewijzend dat alle in verdragen en memorandums vastgelegde toezeggingen tot militaire steun aan Oekraïne echt alleen uit papier bestaan. Maar wacht even. Poetin, is dat niet die man die een paar weken geleden dat gemoedelijke volken-aller-landen-verenigt-u-sneeuw-en-ijsfeestje organiseerde? Inderdaad, die.

De voorbeelden van leugens, verraad en onoprechte intenties in het groot liggen, kortom, weer eens voor het oprapen. En laten nu dit nu net thema’s zijn die Johannes Sigmond op Promises of No Man’s Land aansnijdt. Dit en de ambivalente gevoelens die hij hierbij heeft. Hoe dan ook, de keuze van de NOS voor single Promises of No Man’s Land als soundtrack bij de Olympische dagafsluiting blijkt ook met terugwerkende kracht pijnlijk raak.

Maar we stappen even van het wereldtoneel naar het podium van Oudegracht 245. Voorprogramma Eriksson Delcroix geeft de avond een Amerikaans tintje met hun broeierige countryliedjes. En dan niet van het soort waarbij je onwillekeurig aan de borsten van Dolly Parton moet denken. Antwerpenaren Bjorn Eriksson (Zita Swoon, Broken Circle BreakDown Band) en Nathalie Delcroix (Lais) zoeken hun inspiratie liever in de folktradities van het midwesten en laveren in hun liedjes zorgvuldig rond de stilistische clichés waar het countrygenre zo ongeveer aan bezwijkt. Veel van de details van de prachtige arrangementen gaan vanavond helaas grotendeels verloren in het rumoerige Tivoli dat massaal het weekend voorbespreekt. Eriksson Delcroix verdient een tweede kennismaking en dan wél met de onverdeelde aandacht.

“Blaudzun wint de race met de handrem erop” kopten we in januari 2012, doelend op de albumpresentatie van Heavy Flowers in Tivoli Oudegracht. Wie Blaudzun in december dat jaar zag spelen in dezelfde zaal, zag een band die de potentie van het beschikbare songmateriaal volledig had doorgrond tijdens de talloze optredens dat jaar. Blaudzun speelde relaxter, strakker, harder, stiller, lichter, donkerder en met meer drama dan ooit daarvoor. Voor Johannes Sigmond en de zijnen was 2012 in veel opzichten een lichtjaar.

De lijn naar grootser, dynamischer en uitgesprokener zet Blaudzun door op Promises of No Man’s Land. Verschillende songs behandelen dan wel zware thema’s, zwaar op de hand worden ze niet. Eerder monumentaal en misschien daardoor een tikje afstandelijker dan bij eerder werk het geval was. Het album bevat een handvol van die monumentale sleutelsongs. 'Streets of Babylon' is de eerste die voorbij komt in de set. Het is een pompende track waarin Sigmond de nadruk legt op het cynische zinnetje “Nothing beats the happiness of believing your own lies”. Een ander monument is het loodzware en dreigende 'Halcyon' waarin de regel “The less you know, the more you see” centraal staat. In het gebruik van kerkorgels en koperpartijen klinken muzikaal bijna letterlijke echo’s door van Arcade Fire in de periode van Neon Bible (Intervention, No Cars Go). Een potentiele live-favoriet is het up-tempo 'Too Many Hopes For July' door de vele tempowisselingen, de energie die erin besloten ligt en de verrassende wending rond het middenstuk.

De grote songs worden omgeven door evenveel kleinere liedjes, waarvan ballade 'Any Cold Wind' (als het nachtelijke zusje van Sunshine Parade) en plaatsluiter 'Wingbeat' veel indruk maken, vooral door de kraakheldere zang van Sigmond. Ook nieuwe interpretaties van ouder werk zorgen voor bijzondere momenten. Tijdens de fragiele versie van 'Solar' houdt Tivoli, inclusief de toiletjuffrouw, de adem in. Ook oudje 'Flame On My Head' past de band als een oude jas. In tegenstelling tot de ingehouden albumversie gaat Blaudzun hier wel voluit. Minstens zo fijn is het korte 'Le Chant Des Cigales', waarin het geluid van de blazers tegen het einde onherkenbaar worden vervormd en Sigmond met zijn hand tegen zijn strot slaat om zijn stem te laten overslaan.

De hit van dit moment, 'Promises of No Man’s Land', wordt niet opgespaard tot het allerlaatst. Die eer valt toe aan tweeluik 'Hollow People/Kids Around'. Met een in een muur van geluid verdrinkend “Go fuck yourself!” sluit Blaudzun voor ongetwijfeld veel aanwezigen het hoofdstuk Tivoli Oudegracht af. Dat klinkt beroerder dan het is, want als wij het zo mogen inschatten kunnen zowel dit album als deze show alvast op het eindejaarslijstje van 2014.

Gezien: Albumrelease ‘Promises of No Man’s Land’ (support door Eriksson Delcroix), 7 maart 2014 @ Tivoli Oudegracht, Utrecht