Hoe het allemaal begon met het Utrechtse Destructive Cult

‘Muziek als intrinsieke beleving’

Tekst: Arnold le Fèbre / Foto’s: Harold van de Kamp ,

Het zou een goede naam zijn voor een metalband. Zo’n band met van die lang uitsponnen melancholische nummers, het beste te beluisteren in flakkerend kaarslicht. In plaats daarvan maakt het Utrechtse Destructive Cult fijne midtempo electropop met filosofisch getinte songteksten. We zochten de Utrechtse groep op voor een kennismaking.

“Ik stuitte op een foto van een vrouw die een bordje ophield met de tekst ‘I Believe In Jim Jones’, de Amerikaanse sekteleider die zijn volgelingen beval om zelfmoord te plegen”, vertelt Rinse Visser, die Destructive Cult een jaar geleden oprichtte met zanger Milan Fortuin. “Ik dacht bij het zien van die foto: wat pijnlijk dat ze zo heilig overtuigd en vastberaden is van iets wat haar uiteindelijk kapot maakt. Die foto sloot aan bij een idee waar ik op dat moment zelf veel mee bezig was, namelijk dat de mens zelf graag voor destructie kiest. Mensen kiezen zo vaak voor lelijk. Een lelijke relatie of de lelijkheid van het conformeren. Juist de perfecte burger is zichzelf langzaam aan het kapot maken, komt steeds verder van zichzelf af te staan.”

Visser: “Ik kreeg ook steeds meer begrip voor de einzelgänger, de lone wolf die hier niet in mee gaat en daardoor steeds verder van de maatschappij af komt te staan. Die dan uiteindelijk een winkelcentrum of school in loopt en daar een eind aan probeert te maken, als een wanhopige schreeuw om mensen wakker te schudden. Kijk films als Taxi Driver, American Beauty en The Graduate, lees The Catcher in the Rye. Ik bedacht me dat ik via muziek een kanaal kan zijn voor juist die vragen. En misschien zelfs bij anderen (h)erkenning vind. Niet dat ik het antwoord weet, maar stel jezelf in ieder geval vragen.”
 

De samenwerking tussen Visser en Fortuin ontstond heel natuurlijk. Visser: “We waren allebei bezig met het schrijven van liedjes en op zoek naar onze eigen stem. Toen we samen aan liedjes begonnen te schrijven, hadden we heel snel een klik. We probeerden dezelfde gevoelens te verwoorden in muziek.”

Destructive Cult weet de juiste balans te vinden tussen sfeervolle jaren tachtig synthpop (denk bijvoorbeeld aan Human League en Blancmange), electropop uit de jaren negentig (New Order, Electronic) en de nieuwe lichting generatie synthpopartiesten (Hurts, Cut Copy).

Visser: “Onze sound is eigenlijk een momentopname. Ik had de instrumenten voorhanden en dat jaren tachtig geluid is daaruit voortgekomen. Als ik een heel orkest tot mijn beschikking zou hebben gehad, had onze muziek heel anders geklonken. Ons debuut borduurt voort op de stijl van onze eerste ep, maar de volgende plaat zou wel eens compleet anders kunnen klinken. Live doen we dit al.”
 

“De keuze om op het podium een nieuwe interpretatie te geven van onze liedjes past ook echt bij de artistieke attitude van Destructive Cult”, voegt Milan Fortuin hieraan toe. “Er zijn sinds de plaat alweer drie mensen bijgekomen, wat nieuwe perspectieven biedt op de liedjes en de verhalen die we vertellen. Door zonder vastomlijnde banen te werken, geef je deze ook de ruimte. Een optreden wordt op deze manier veel meer een artistiek proces waar muziek gemaakt wordt, in plaats van dat wij simpel de nummers afdraaien.”

De songteksten lijken heel persoonlijk. Waar gaan ze precies over? Visser: “Ik vind het gevaarlijk om iets over je eigen teksten te zeggen. Ik las ooit per ongeluk waar een nummer van een van mijn favoriete artiesten over ging. Dat had ik liever niet gelezen. Je moet de luisteraar zelf zijn of haar interpretatie gunnen. En daarbij, ik weet soms zelf ook niet precies waar ik op uitkom als ik aan een tekst begin…”

Fortuin: “...maar zij beginnen vaak bij een persoonlijk verhaal dat, blijkt zo later, makkelijk vertaald kan worden naar thema’s die ook om ons heen leven. Ik vind ook dat kunst die rol moet vervullen; vragen stellen over identiteit, samenleven en de kleur die we aan ons leven willen geven. Het is geen zaligmakend antwoord, maar Destructive Cult is zo voor ons een manier om vorm te geven aan het leven dat je dan, zodra die vragen gesteld worden, voor ogen hebt. Het ‘artiest zijn’ vanuit een intrinsieke beleving.”

Enkele maanden geleden verscheen hun titelloze ep, dat als opmaat dient voor het binnenkort te verschijnen Destructive Cult-debuut I Believe In Jim Jones. Visser: “We brengen ons eerste album op dezelfde manier uit als de ep: eerst zetten we de tracks stuk voor stuk online, daarna volgt de fysieke release. Waarschijnlijk wordt het een vinylrelease.”

Te zien: Destructive Cult is, naast Crying Boys Cafe en No Ninja Am I, te zien tijdens Club 3voor12/Utrecht, donderdag 30 mei 2013 @ dB’s.