Ons recensententeam bestaat uit Marjolein Schaake [MS], Hanneke van der Linde – de Zeeuw [HLZ], Niels Spinhoven [NS], Arnold le Fèbre [ALF], Marc van der Laan [ML] en Zegert van der Linde [ZL]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), dj-set of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje. De illustratie bij deze rubriek is gemaakt door Ailisha Read. 

Was EON maar nooit 3FM Serious Talent geworden. Niet dat we de band succes misgunnen, maar het beste nummer van Analogue Digital is juist niet dat hitgevoelige popliedje. Tuurlijk, luister naar It's Happening. Met veel la la la en doe doe doe een hele laagdrempelige binnenkomer. Een goed uitgevoerd popfeest, maar wel een van de makkelijke gemaakte muziek. Ga dan snel door naar track drie. Tijdens Lens Flare is EON op zijn best en op zijn spannendst. Het nummer vol melancholie en herinneringen neemt je mee naar de droomwereld van vroeger tijden en waar andere bands op zo'n moment nog wel eens afglijden naar sentimenteel gebabbel, blijft EON overeind. De slotzinnen klinken magisch harmonieus. Hier is de band als muzikaal team het sterkst. Zanger Vincent Beijer heeft een prachtig vederlicht geluid en zijn stem schakelt moeiteloos naar de hoogte. Op deze verder goed geproduceerde en energieke plaat zou een lesje uitspraak van het Engels de band echter zeker helpen om de punten op de i te zetten. De balans is in elk geval op orde: genoeg pop om voor de tweede keer tot Serious Talent gekroond te worden en spannend genoeg voor de 'serieuze' poppuristen om de band een kans te geven.  [MS]

Potverdorie, wat heeft John Coffey een heerlijke rammer van een plaat afgeleverd! Drie jaar na debuutalbum Vanity laten de Utrechters even horen hoe je punk, screamo en aanstekelijke koortjes mixt tot een geheel waar je alle concertzalen van Nederland mee kan afbreken. Anderhalf jaar geleden begon voor de band het grote avontuur, toen ze via Sellaband genoeg bij elkaar sprokkelden om naar Zweden af te reizen. Daar werkten ze samen met punkheld Pelle Gunnerfeldt (Refused, The Hives) aan Bright Companions. Het resultaat is een album dat in het oeuvre van Refused niet zou misstaan. Beukende drums, sterke riffs en het prettige geschreeuw van zanger David Achter de Molen vormen een waanzinnig energieke plaat. Hoogtepunten zijn de singles ‘Romans’ en ‘Featherless Redheads’, waarvoor de mannen zelfs een kinderkoor in de studio haalden. Maar eigenlijk is het hele album van bijzonder hoog niveau. Wat een heerlijke rammer! [ZL]

Zachtaardige jongens die hun gevoelens laten stollen in herfstige songs; De Utrechtse popscene grossiert erin als de Gelderse Achterhoek in zuipketen. Singer-songwriter Lukas Batteau voldoet ruimschoots aan dit profiel en bevindt zich daarmee in het gezelschap van collega-artiesten als Novack, Marten de Paepe en Most Unpleasant Men. Met deze nieuwe titelloze EP trekt Batteau een streep onder een muzikale zoektocht van vier jaar. De tocht lijkt te eindigen waar hij begon, want de sfeer en het geluid van de vier liedjes verschillen niet wezenlijk met die op de EP All Dressed Up And Nowhere To Go uit 2008. Het meest opvallende verschil is het bandgeluid op deze EP, waaraan onder ander drummer Nicky Hustinx en toetsenist Jelte Heringa een belangrijke bijdrage leveren. De nummers kregen een heldere en organische productie, waarbij de ingetogen verzorgde arrangementen opvallen. Hoogtepunten zijn de achteloos dwarrelende pianonoten in ‘Serenade’ en de no-nonsense doeltreffendheid van het pakkende prijsnummer ‘Go’. De nummers ‘Snowflake’ en ‘The Substance Of Things’ missen echter de spanning of energie van de andere twee. Deze liedjes weten daarom de aandacht minder vast te houden. Hoe dan ook, met deze EP heeft Lukas Batteau zijn koers bepaald. Het is daarmee een startlijn en muzikaal avontuur lonkt aan de horizon. Laten we hopen dat het dit keer niet vier jaar duurt voordat hij opnieuw de balans opmaakt. [NS]

Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Laat ik met het goede nieuws beginnen: Someday heeft kundige muzikanten, Karim ter Veer is een goede zanger en de liedjes op hun nieuwste plaat Rolling Stone zijn gelikt. De band maakt prettig in het gehoor liggende, niets-aan-de-hand pop. Denk aan Gavin DeGraw die te veel naar Lenny Kravitz heeft geluisterd. Niks mis mee. De plaat zit prima in elkaar, is strak geproduceerd en vormt een mooi geheel. Maar daarin schuilt ook meteen het slechte nieuws: álle liedjes lijken hetzelfde. De lyrics hangen van algemeenheden aan elkaar (“All I want you to know is that I feel like I’ve never felt before, you got me addicted to love”) en de liedjes kabbelen voort als een rustig riviertje. Someday heeft met Rolling Stone een plaat afgeleverd die net zo saai klinkt als hun bandnaam. Geen enkele keer steekt Karim zijn knappe kop boven het maaiveld uit. Jammer, want de band heeft het zéker in zich. Mocht je van plan zijn de cd te kopen, stop dat geld dan in een avondje Holland Casino, dan krijg je Someday er gratis bij. [HLZ]