Michel Van der Woude’s smaak gaat van oprechte pop naar een bak echte herrie, zo eindigde deel 1 van dit drieluik. Maar bij hem vinden we dan weer geen metal (“Dat vind ik ook veel onzin”), wel The Ramones en Sonic Youth bijvoorbeeld. “Trouwens Metallica. Is dat metal? Dat zijn gewoon watjes! Hier, een nog betere: Norah Jones rockt een stuk harder dan Metallica! Zo! Ik denk namelijk niet dat Norah Jones en band met z’n allen bij de gezinstherapeut gaat zitten. Met een camera erbij. Metallica maakt dan een plaat die klinkt als een vuilnisbak, maar rockt het? Nou nee. Ik hoor een hoop blikken drums, een gitaartje, een hoop gebrul en… mmjaa, maar NEE dus. En dat is jammer. Dus neem je – bikkels als je bent – een video op in een gevangenis, hartstikke stoer natuurlijk. Nou, je zou ze eens in een gevangenis moeten zetten en die Lars Ulrich door een grote neger in zijn rrrr… laten […] dan piept ‘ie wel anders!”
Er lijkt geen einde aan te komen. Hij gáát maar door en door. Jammer maar helaas, ik onderbreek Van der Woude’s betoog even. Want hoe kwam hij na zijn bands en dj-gedraai nu in Da Capo uit? Hij blijkt met collega Michel Terstegen in bandjes gezeten te hebben en hem nog te kennen van een andere platenzaak. En zo groeide het uit van af en toe een dagje komen helpen tot nu. Kijk, zo werd Van der Woude dus de platenverkoper met de uitgesproken meningen die we kennen. Da Capo Records is een platenzaak met heel, heel, heel veel vinyl en ook ceedees. Maar ook met die aandoenlijke kaartjes in de hoesjes. Daarmee wordt besteld. Handmatig, old-school en zonder flitsend Bertus en Co. scherm zoals de concurrenten dat hebben. Meestal bestelt Da Capo Records op labelniveau. Zo zijn platenfirma’s als SubPop, Sympathy for the Record Industry en Constellation altijd wel vertegenwoordigd als er een nieuwe release uitkomt. Bovendien heeft Da Capo Records bijzonder veel 7”-s in huis. Daarbij lijkt het wel alsof ze alles bestellen wat los en vast zit: van de nieuwe single van Graham Coxon of The Cure, tot Limp Bizkit en Audio Bullys. Gelukkig maar, want zo kan de doorgewinterde verzamelaar er nog eens wat moois vinden. Tinker bijvoorbeeld, Melissa Auf der Maur’s eerste bandje, bracht twee 7”-s uit, die ik zowaar een paar maanden geleden – allebei (!) – uit de bak haalde bij Da Capo Records.
Het kan dus nog steeds, voor de goudzoeker. Van der Woude heeft me ook wel eens verteld dat hij de ‘Tristessa’ SubPop single van The Smashing Pumpkins gewoon in de winkel kreeg en zelf kocht, of vroege releases van The White Stripes. Collector’s items dus. Een markt die Da Capo Records nu ook meer en meer ontdekt. Al staat er nog steeds geen bestelcomputer op de toonbank. “Het is zo’n ontzettende berg werk. Om alleen al de hele inventaris hier, in de computer te zetten, heb je ongeveer tien man nodig om dat in vijf jaar te doen. Daar is geen beginnen aan.”, aldus Van der Woude. En hij neemt me even mee naar het archief/magazijn, waar stellingkasten vol dozen singletjes, LP’s, boxsets en god weet wat nog meer staan. Moet allemaal nog uitgezocht worden. Maar we zien bij een kleine steekproef al dat ook dáártussen weer juweeltjes zitten. En je ziet Van der Woude’s ogen oplichten als hij een hoesloze 7” van The Ramones vasthoudt. Dat gevoel hebben we gemeen. Dat je met zo’n schijfje vinyl een stukje geschiedenis in handen hebt.
Leuk en aardig hoor, deze nostalgie voor ‘nerds’, maar Da Capo Records is inmiddels ook actief op eBay. En zo komen de analoge broeders dus ook aan in het digitale tijdperk. Al vinden we het allebei samen erg “lollig” om naar een draaiende plaat te kijken. Van der Woude weer: “Ik vind het ook technisch erg leuk. Vernuftig gedaan dat je met een stuk plastic met een naald erdoorheen geluid kunt maken; klinkt nog beter ook dan een cd. Zo’n digitaal ding wat mij helemaal niks zegt. Waarvan ik denk: natuurlijk kan dat, daar is niks wonderbaarlijks aan.” Niet dat Da Capo Records niets aan cd’s doet. Sinds 1986 is de winkel bezig, toen begonnen met vinyl. Zoveel cd’s waren er immers nog niet. Inmiddels zijn ze trouw gebleven aan de LP en singletjes, maar voert Da Capo Records ook een collectie cd’s (en zelfs een paar DVD’s!) die je elders in Utrecht niet zo snel zou tegenkomen. Of zoals Van der Woude het zegt: “Waar ze in bijna alle winkels in Utrecht nog nooit van gehoord hebben.” Daar kon hij wel eens gelijk in hebben, want er staat een verzameling obscuur werk aan “Jaren 60 grappen” en ander spul bij elkaar in Da Capo Records.
Van der Woude zit in Da Capo Records duidelijk op zijn plek. In zijn sas met een draaiende LP achter zich, “beetje over muziek lullen”. Hij draait thuis nogal wat jazz, geniet van oud en nieuw werk, mét goede nummers. Zo ligt Reigning Sound gedurende het hele interview op de pick-up. Een klank die doet denken aan garagerock en indie met een rauw, ondergeproduceerd randje, maar – daar heeft Van der Woude een punt – wel steeds een melodietje dat blijft hangen. Zo gek is zijn theorie dus nog niet. Zijn muziekkeuze zet wel aan om meteen eens wat van de band te gaan checken. Toch nog eens Van der Woude op zijn best dan? Vooruit. We praten na over jazz, postrock en komen op symfo. Nee, daar moet hij niks van hebben: “Ik ben een notoire Marillion-hater. Die waren hier vroeger heel populair. Vooral eind jaren 80 was die rommel niet áán te slepen! Als er dan een fanclubdag was, dan kochten ze zo alle formats van de nieuwe single…de 7” en de 12” en de cd-single… Ja, te gek, kan mij het schelen dat het kutmuziek is. Na de bandsplit is de boel verdeeld in kampen. En heb je allemaal van de ex-HAVO-studentjes die netjes getrouwd zijn. Die kopen geen plaatjes meer; misschien af en toe een cd.”
Da Capo Records heeft niet alleen de Internetveilingen omarmd, maar staat ook altijd op de Mega Platen- en cd-beurs. Zelf is Van der Woude niet zo’n verzamelaar meer. Hij heeft wat hij wil(de) hebben en is content. Het is ook moeilijk met zijn smaak. Die is zo breed dat het aanleggen van een echte verzamelaarscollectie onbegonnen werk is. Daarin moet ik hem gelijk geven. Want als je een label of band verzamelt, okee. Maar als je zoals Van der Woude over zoveel genres interesses hebt, dan is het heel lastig om iets compleet te maken; beperk je je als verzamelaar tot de krenten uit de pap. Dus gaat hij steeds op de zondagen nog even buurten op de Beurs. Kijken of er nog wat goodies zijn voor hem. En wat praatjes maken met bekenden; over muziek, wat anders?!
Wordt vervolgd Met in Deel 3: Nogmaals de Jean Nelissen van de Utrechtse platenzaken in topvorm: met The Hives en de DAXLS en hoe Van der Woude tussen The Byrds, Bowie en The Ramones op een filmsoundtrack terecht kwam.
In Deel 1 van dit drieluik maakten we kennis met Van der Woude en zijn uitgesproken meningen. Zet hem op de praatstoel en hij gaat maar door. Met in dit tweede deel: waarom Norah Jones een stuk harder rockt dan Metallica, wat Van der Woude Lars Ulrich toewenst en een kijkje in de praktijk van Da Capo Records. Met als uitsmijter Michel vs. Marillion.