In de Q&A in de foyer, voorafgaand aan de voorstelling, geeft Teitur tekst en uitleg bij het project. Hij vertelt ook over zijn thuisland: de mooie natuur, de taal en de oorspronkelijke muziek. Hij legt uit dat er nog geen 50,000 mensen wonen en dat je dus niets stoms moet doen, want dan “kent iedereen je”. Met 'Every day song' wil hij via muziek en beeld een kijkje geven in het dagelijks leven van een vrouw op de Faeröer eilanden, dat volgens hem net als overal “langdradig en saai” kan zijn.
Als de voorstelling begint valt op hoe leeg de zaal eigenlijk is. De organisatie gaf al eerder toe dat de aankondiging te wensen over liet, waardoor de meeste mensen per toeval van het project te horen kregen. Het aanwezige publiek gaat er in elk geval goed voor zitten als de zaallichten uitgaan en de leden van het Nederlands Blazers Ensemble in het donker opkomen. De show begint met het instrumentale stuk 'Sunrise', geschreven door de componist Tróndur Bogason, die ook afkomstig is van de Faeröer eilanden. Zoals de naam al doet vermoeden beschrijft het stuk de zonsopkomst. De muziek wordt dan ook ondersteund door beelden op een groot videoscherm van een zonsopkomst op de Faeröer eilanden. Het is een mooie en spannende compositie, waarin er een speelse wisselwerking bestaat tussen de verschillende instrumenten. Hierdoor valt er zowel ritmisch als in de harmonieën een hoop te ontdekken voor de luisteraar.
Na het openingsstuk loopt Teitur ook het podium op en begint zijn 'Everyday song'. Het is één lang stuk (Teitur zelf noemde het in de Q&A een “long song”) dat is opgesplitst in de delen 'Morning', 'Work', 'Eat' en 'Sleep'. Op de beleidende beelden zien we de actrice ook precies dat doen: ontbijten, werken (schoonmaken), eten en weer naar bed gaan. Het gevaar ligt uiteraard op de loer dat de beelden teveel afleiden van de muziek, maar dat valt gelukkig mee. De beelden zijn traag en in de muziek en tekst zit veel herhaling. De teksten zijn dan ook erg eenvoudig en missen het poëtische karakter zoals we dat gewend zijn van Teitur; in deze voorstelling doet zijn stem eigenlijk meer dienst als extra instrument. Dat werkt overigens prima, want zijn stem is bijzonder genoeg om een mooie aanvulling te zijn op de blazers. Eigenlijk hebben de liedjes van Teitur wel vaker een klein theatraal element en dat kan hij hier moeiteloos weer inzetten.
De show wordt afgesloten met het stuk 'Sunset' van Tróndur Bogason. Dit keer zien we de zon prachtig ondergaan op het scherm, begeleidt door de blazers van NBE. De compositie is weer erg spannend en er komen thema's in terug uit 'Sunrise'.
Nadat de laatste klanken zijn uitgestorven blijkt de avond nog niet afgelopen. In de foyer gaat de voorstelling gewoon op informele manier verder. Onder het genot van een drankje kan het publiek genieten van nummers van zowel Teitur als van (delen van) het blazers ensemble. Liefhebbers van Teitur worden niet teleurgesteld: hij speelt enkele van zijn 'hits', waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar. In sommige songs krijgt hij bovendien ook hulp van leden van het blazersensemble. Het hoogtepunt is absoluut zijn doorbraak-hit 'Josephine', met subtiele ondersteuning van NBE.
Het spontane foyer-feestje sluit een uiterst bijzondere avond af. We mogen het Nederlands Blazers Ensemble dankbaar zijn dat ze de samenwerking aangaan met artiesten als Teitur.