De live reputatie was Bromheads Jacket blijkbaar al vooruitgesneld. In 2006 rockten ze de tent op Metropolis al plat, en op de laatste editie van London Calling behoorde Bromheads Jacket tot de beste bands van het weekend. Collega Atze de Vries merkte in zijn recensie op dat ‘hier definitief een nieuwe band op de kaart gezet wordt’. Hooggespannen verwachtingen dus. Maar voor de ‘Brommies’ aan het werk mogen, was daar eerst nog de kort van tevoren aangekondigde special guest; één van Neerlands succesvollere bands, Gem. Ook wel eens de Nederlandse Strokes genoemd. De laatste tijd had de Utrechtse band Gem met personele problemen te maken. Eerst verliet drummer Ilco Slikker de band, relatief kort daarna stapte leadgitarist Bas de Graaff op. Gelukkig werd er al snel een nieuwe drummer gevonden in de persoon van de 20-jarige Wouter Rentema.Voor De Graaff wordt geen vervanging aangetrokken, zijn rol wordt overgenomen door gitarist Vincent Lemmen. Zanger Maurits Westerik heeft de tweede gitaar voor zijn rekening genomen. En dus kregen we vanavond, zoals Westerik later op de avond ook meedeelt, het ‘nieuwe’ Gem te zien. Na een korte begroeting gooit Gem gelijk de stand in de hoogste versnelling en laat dat tempo vrijwel het hele optreden niet meer los. Rentema zit met met verve en zichtbaar veel plezier te drummen. Lemmen en Westerik klinken fris en scherp samen. Je hebt geen moment het gevoel dat je naar een band staat te luisteren die pas kortgeleden twee leden is kwijtgeraakt. Na negen liedjes, waarvan zeven nieuwe, kan Gem de welverdiende waardering van het publiek in ontvangst nemen en terugkijken op een geslaagd optreden. Westerik zelf is ook tevreden over de voortgang als ‘nieuwe’ band als ik hem ernaar vraag. “We hebben de afgelopen weken veel geoefend en het gevoel is goed. Het nieuwe album ligt goed op schema en het schrijven van nieuwe nummers gaat erg goed. Deze zomer willen we de studio in, om het nieuwe album op te nemen.” Met één goed optreden op zak, is het dan de beurt aan Bromheads Jacket. De Britten openen met scheurende gitaren het instrumentale Orsons Intro om gelijk door te knallen met Lesley Parlafitt. Bromheads Jacket doet denken aan een snellere en hardere Arctic Monkeys. En dat laat het publiek niet onberoerd. Al snel ontaardt het voorste deel van Rotown in een enorme pit, waarin niets of niemand ontzien wordt. De heren zelf zijn ook niet vies van enige fysieke inspanning. Zanger Tim Hampton springt regelmatig, al dan niet met gitaar, het publiek in om een potje mee te doen. Bassist en achtergrondzanger Jono stuitert ook wat rond op het podium. Wat drummer Dan allemaal aan het doen is, is sowieso topsport. Halverwege wordt er even wat gas terugenomen met het rustige Poppy Bird om daarna het gas weer diep in te trappen. Het publiek gaat net zo hard weer mee. Stagediven, crowdsurfen, het gebeurt allemaal . Als dan What If’s And Maybe’s, het laatste nummer, er doorheen gerost is en de storm gaat liggen, zijn er louter grijnzende gezichten en bezwete koppies te zien. Hampton keert nog eenmaal terug, neemt plaats op een stoel die midden in het publiek geplaatst is en sluit met het ingetogen Rosey Lee het optreden definitief af. Bromheads Jacket maakt met dit optreden in Rotown, waar de energie werkelijk vanaf spat, zijn live reputatie meer dan waar. In april zijn ze terug, maar dan in Amsterdam, Nijmegen en Utrecht. Gaat dat zien.