De muziek van Jack Garratt wordt vaak uitgelegd door te verwijzen naar Chet Faker en SOHN. Minimale begeleiding afgewisseld met grootse beats, ondersteund door diepe bassen die je neusschot doen klepperen. Dit alles afgetopt met een ijzersterke kopstem waar de soul vanaf druipt. Het blijft altijd afwachten hoe dit op een podium uitpakt.
Concertverslag: Jack Garratt + Martin Luke Brown, Maassilo
‘The BBC Sound of 2016’, een ontzettend beweeglijk eenmansorkest
In het grote grijze gevaarte aan de Maashaven liet Jack Garatt, ondersteund door Martin Luke Brown, zien dat het helemaal niet lastig hoeft te zijn om in je ééntje gelaagde elektronica aan de man te brengen.
Onlangs nog schreef onze moedersite een verhandeling over de vraag in hoeverre je het als (elektronische) artiest tegenwoordig kunt maken niet ‘live’ op te treden. Iemand die in zijn eentje staat kan vaak haast niet anders. Hoe moet je immers met maar vier ledematen alle partijen tegelijk spelen? Een loop pedal helpt, maar het wordt al snel saai als het publiek op meer dan zes lagen moet wachten. Een Chet Faker bijvoorbeeld liet bij zijn optreden op Best Kept Secret vorig jaar zien dat het niet makkelijk is hierin de juiste keuzes te maken.
Behalve een toegankelijker geluid heeft Jack Garratt ook een goede manier gevonden om dat struikelblok te overkomen: hij doet alles wat fysiek mogelijk tegelijk te doen is zelf. Omringd door een halve cirkel aan synthesizers en drumstelonderdelen, die hem dwingen een ontzettend beweeglijk eenmansorkest te zijn.
Deze energie werkt aanstekelijk, want behalve druk ziet het er ook nog swingend uit. Het Rotterdamse cliché zegt dat iedereen hier vindt dat je moet werken voor je geld, dus dat zit vanavond wel goed voor de Brit. Het werkt zelfs zo goed dat iedere keer als hij nog een stapje extra zet, door bijvoorbeeld een felle drumpartij toe te voegen die je niet hoort op de plaat, het publiek spontaan begint te juichen.
Aan het publiek zal het sowieso niet liggen vandaag. Als Jack Garratt tussendoor een praatje maakt windt hij iedereen om zijn vinger, en voelt de betonnen kolos waar we ons in bevinden af en toe als een huiskamer. Een hoogtepunt op dit vlak vormt zich als hij om een verzoeknummer vraagt. ‘Did I hear someone say Wonderwall?’. Natuurlijk niet, maar toch klinken de eerste akkoorden op de piano al snel. Gelukkig krijgen we toch nog wat anders: een medley van hits van het bekendste ex-lid van *NSYNC. Voor iedereen die toch al vond dat zijn stem een beetje op die van Justin Timberlake.
Een paar singles, zoals ‘Breathe life’, zijn op 3fm al vaak gedraaid en worden aardig meegezongen. Maar daar blijft het niet bij. Het is bijna overbodig voor Jack Garatt om de gospelkoortjes uit zijn computer te toveren, uit de zaal klinken er voldoende ‘ooohs’ en ‘aaahs’. Als afsluiter wordt het kleine ‘My house is your home’ opgevolgd door de successingle ‘Worry’. Aan toegiften doen we niet, en wat zou het ook. Als Jack Garratt zoveel geestdrift kan vasthouden en overbrengen kan hij in de toekomst altijd nog toegiften verzorgen in de Ziggo Dome.