Na een fantastische instrumentale intro, waarbij iedereen in de zaal meteen weet met wat voor kaliber muzikale begeleiding we te maken hebben, opent Anna Rune, solo, met haar bekendste nummer: ‘That’s Life’; die kunnen we maar gehad hebben.
Al snel blijkt namelijk dat Anna veel meer in haar mars heeft dan dat ze bij het programma van Giel Beelen heeft (kunnen) laten zien. De band die ze bij haar heeft (die met moeite op het kleine podium van BIRD past) blijkt voor een groot gedeelte te bestaan uit muzikanten die haar voor deze speciale gelegenheid (voorlopig) eenmalig begeleiden. Het voelt echter alsof de muzikanten al jaren zijn ingespeeld op de nuances die Anna, als solo artiest, zo goed weet te leggen met haar stem en het daarop afgestemde pianospel. Een extra compliment gaat bijvoorbeeld uit naar de drummer. Bij de muziek die Anna maakt is de fout al snel gemaakt om teveel te doen als drummer of juist steeds op hetzelfde terug te vallen. Dit deed hij geen van beide, sterker nog; in vergelijking met Anna Rune afgelopen januari in Bibelot (http://3voor12.vpro.nl/lokaal/rotterdam/nieuws/2016/februari/Anna-Run.html) kreeg de muziek nu veel meer een, voor een meer divers publiek, grijpbare structuur. Hoe Anna in haar eentje, zoals toen, juist het publiek naar adem liet smakken en dat publiek niet anders kon dan in volle concentratie toekijken en genieten, was het voor het overgrote gedeelte van het publiek nu juist moeilijk om stil te zitten. De blaassectie en de strijkers waren, niet geheel onverwachts, een uitstekende toevoeging om de muziek nóg meer sferisch te maken. Daarnaast waanden we ons allen ook nog even in een New York jazz/soul café toen Anna de piano verliet en zich volledig liet begeleiden door de hele band.
De huiskamer sfeer die gecreëerd was in BIRD door middel van exotische planten, zwoele verlichting, de knusse zitplekken (en het feit dat het een examen bleef), zorgden er echter voor dat het publiek in toom werd gehouden op de dansvloer. Het was tenslotte een avond waarin de kwaliteit van Anna Rune volledig in de spotlight stond, terecht.
Anna leek zich heel erg op haar gemak te voelen, wat de sfeer nog meer huiselijk liet voelen. Hierdoor voelde het talent heel erg grijpbaar, men kon zich makkelijk verplaatsen in haar als persoon; in de zin dat zij eigenlijk ook Anna kunnen zijn. Deze gedachtegang ontpopte zich echter al snel in een deprimerende conclusie wanneer de Vlaamse haar loepzuivere stembanden het werk liet doen. Dit is een talent dat voor weinigen is weggelegd, om te zien dat iemand daar op zo’n dankbare en zuinige manier mee omgaat is fascinerend. Dit uit zich dan ook in het feit dat Anna Rune, ondanks de winst bij DBSSW, nog geen eens een debuut LP heeft uitgebracht. Ze heeft lang gewacht voor het juiste gevoel bij haar nummers, met de juiste mensen en op het juiste moment. Zij vroeg aan het eind van de avond dan ook, met het schaamrood op de kaken, voor een kleine bijdrage, die kon worden gedoneerd in een zelf in elkaar geknutselde doos, om deze plaat te bekostigen. De financiële middelen vinden dus zelfs niet het talent na ogenschijnlijk succes.
En nu is het dus wachten totdat alle beetjes bij elkaar zijn geschraapt en wij allen hopelijk kunnen genieten van een studio LP van Anna Rune.
Oh ja, en het eindcijfer? 9,5.