"We willen niet eerst alle barretjes in Nederland langsgaan"

In gesprek met Kid Harlequin

Tekst: Iris de Pree ,

Het debuutalbum 'Wired' is ruim een maand geleden uitgebracht, dus ze zijn druk bezig met hun releasetour. Veel shows in Nederland, maar ook in Groot-Brittanië en Duitsland. Genoeg reden dus om gitarist en zanger Julien en manager Rosalie van de Rotterdamse rockband Kid Harlequin aan de tand te voelen.

Die debuutplaat doet het goed, ook bij onze redactie. De leden zijn er maanden mee bezig geweest. Wired mag dan binnen een week opgenomen zijn in een oude garage, de details dreunden nog lang daarna door. Juliën: "Ik had een stapel liedjes liggen, onderverdeeld in wat geschikt was voor onze eerste EP en wat op een album zou moeten komen. We hebben toen bewust niet gekozen voor een fancy studio, omdat je dan snel een flinke schuld opbouwt. De EP heb ik in eigen beheer geregeld, maar voor Wired heb ik meer hulp gekregen en de visie van anderen toegelaten. Dat is het album echt ten goede gekomen. Het geluid is duidelijk volwassener nu."

Uiteindelijk is Julien wel degene die de nummers alleen schrijft. "De band vertrouwt op me en gelooft in me. Ik houd er wel van om in een negatieve flow te schrijven. Voor het album kwamen alle songs binnen zeer korte tijd tot me en dat is echt geluk hebben. Inspiratie kan je niet afdwingen. Dat gebeurt gewoon, je moet het meteen benutten. Of je nu op de fiets zit of een broodje aan het maken bent, er is niets romantisch aan."

Een duidelijke invloed van de band is Nine Inch Nails. Hun 'Afraid of Americans', samen met David Bowie, werd al gecovered in de studio. "Zij staan op nummer één", vertelt Julien. "Dat is echt een band die ik heel hoog heb zitten qua show en muziek. We werken live zelf ook aan onze performance. Als je naar een concert komt, dan is Kid Harlequin geen band waar je rustig naar gaat zitten kijken, maar echt een compleet plaatje. Bezoekers komen ook voor een ervaring. Ik heb zelf bijvoorbeeld niks met Top 40 popmuziek, maar kan bepaalde artistieke uitingen daarin wel waarderen."

Hoe intensief er naar een optreden toe wordt gewerkt, betaalt zich terug in de waardering die ze ontvangen. Er werd onlangs zelfs getourd door Groot-Brittannië. "Dat was heel tof, ook omdat we nog helemaal niet zo lang bestaan. Onze eerste show was in januari 2014, in Zaandam. Ik ben ongeduldig van nature en wil niet dat hele café-traject doorgaan, maar liever meteen de grote shows pakken. Dat is gelukt. We hebben hier, in Nederland, al in grote zalen gestaan. Daarom was de volgende stap ook logisch. Via onze oude booker hadden we al wat contacten in Engeland en daaruit kwamen acht dagen in de UK," zegt de zanger trots. "Als ik eerlijk ben, vind ik het publiek daar ook gastvrijer. Als buitenlandse band voelde ik me daar erg welkom. We zijn bovendien gevraagd voor een nieuwe tour, die gaat plaatsvinden in oktober. Dan gaan we zelfs twee weken!"

Dat Engeland niet het enige stukje buiten onze landgrenzen is waar Kid Harlequin het goed doet, blijkt wel uit het feit dat de band bij een Duits label gaat tekenen. "De markt daar is erg interessant voor ons. Ons geluid hoor je niet zoveel in Nederland. Hier is die nineties rockstijl net een beetje terug aan het komen en daar is het nooit weggeweest. Mensen gaan daar gewoon nog elk weekend bands kijken, ze zijn heel nieuwsgierig naar nieuwe muziek en waarderen het alternatieve genre vaak wat meer.

Kid Harlequin is trots op wat er tot nu toe bereikt is. "Ik ben er ook gewoon trots op dat ik het management van deze band mag doen," zegt Rosalie. "Bij de laatste show in Rotown kwam alles samen. Het album was toen uit, je zit vantevoren te eten met z'n allen, dan is het echt zo'n goed gevoel dat je daar onderdeel van kan zijn." "Zelf ben ik inderdaad ook het meest trots op het team dat we, in zo'n korte tijd, samen hebben gesteld," vult Julien aan. "De band heeft een goede klik met elkaar. Het is gewoon vriendschap en eigenlijk neigt het zelfs steeds meer naar familie, aangezien je elkaar zo vaak ziet. Dat neem ik de rest van m'n leven mee. Maar ik ben er ook gewoon trots op dat we zo snel met een relatief succesvolle EP en sterk album zijn gekomen. Sommige bands zie je tien jaar ploeteren. Het is leuk dat Kid Harlequin op commerciëler vlak gewaardeerd wordt, want rock is niet meer zo groot in Nederland."

Over vijf jaar hopen beiden vanzelfsprekend dat de band dan een bekeende naam is. "Dat je niet aan het struggelen bent en op mooie festivals kan spelen," oppert Rosalie. Julien gaat in Nederland voor Lowlands en de Zwarte Cross. "Rock en metal is lastig, maar als je kijkt naar de programmering van bijvoorbeeld Pinkpop, zie je toch best veel rock en metal terugkomen. Ook op Lowlands is er veel animo voor het hardere genre. Daarnaast willen we aan de toekomst in Duitsland bouwen en daar wat grotere festivals spelen. Nieuwe platen er bij, releasen op vinyl, zoveel mogelijk bezoekers bij elk optreden." De twee zijn het er over eens dat zelfs tegen die tijd supportslots geen probleem zijn. Julien: "Marilyn Manson, Placebo, als zulke mensen het vragen dan gaan we altijd. Ik wil gewoon leren van bands die verder zijn, die lang betaan, die de hele wereld al gezien hebben. We krijgen nu zelf al aanvragen van jonge bands om in ons voorprogramma te spelen en ik geef de kennis die ik nu heb, ook graag weer door. Zo gaat dat in de muziekscene, je helpt elkaar."