Uit de assen van Death of the Legend en Heavy Lord komt Order of the Emperor. Een groep van uitstekende muzikanten die sinds een jaar samenspelen. Op het podium staat een stevige snarenselectie. Links en rechts twee gitaarvirtuozen, terwijl centraal een derde gitarist en bassist zorgen voor de grooves. Van achteruit vlammen de drums. Blijkt nog wel een invaller. Frontman Wouter Jongens sleept het publiek met rake songs als 'Raging Storm' en 'As the World Burns' regelmatig mee naar de dark side. "I am the Emperor!", brult hij wanneer een volle bak distortion over het publiek raast. De twin gitaren vormen een stevige eenheid, maar het is niet alleen maar metal wat de klok slaat.
Koning, Keizer, Kid Harlequin
Rotterdamse rockband presenteert album in Rotown
Rotown stond tijdens Koningsnacht in het teken van de debuutplaat van Kid Harlequin: 'Wired'. Nadat de Rotterdamse band met hoofdstedelijke invloeden haar album release hield in Amsterdam mocht een optreden in 010 niet achter blijven. Samen met Order of the Emperor rockt het viertal niet alleen voor koning en vaderland. Fans, familie en vrienden zorgen voor een gezellige drukte is in de Rotterdamse popzaal.
Net als de Teletijdmachine later op de avond, duikt het Rotterdamse zestal verder de tijd in met Thin Lizzy, Black Sabbath en Led Zepellin vibes. Single 'Back to Our Roots' past prima bij de enerverende retro sound. Zes man on stage levert heel wat actie op. Beetje rommelig soms, maar vermakelijk zonder twijfel. Veel ritmes lopen door elkaar. Punkachtige drums en intro’s à la Tool weten de aandacht erbij te houden. "We spelen een beetje door", deelt de zanger mee. Geen punt, vindt het wat kalme publiek. De vaart blijft er zo lekker in en na een dik halfuur eindigen de drie gitaristen met een onderonsje.
Na wat ombouwen is het tijd voor Kid Harlequin. Op papier zou de naam uit een comic book kunnen komen, in Rotown ogen ze daadwerkelijk als een band vol superhelden met opmerkelijk twee mannen en twee vrouwen. Zanger Julien Graute is de Kid met krullen, kilt en kisten. Achter de drumkit mept Sharon Harman, een kleine maar krachtige ninja. Bronco Kuijt bezit de biceps voor blazende basslines terwijl Arianne Van Der Steege als rockende rebel met haar leren jekker en Vans alle frustratie van zich afspeelt. Opmerkelijk hoe Julien zich als solerende gitarist van Kinkobra heeft ontpopt tot ware frontman. Hij wil er dan ook meteen een feestje van maken en sluit de show trots af met een stage dive inclusief gitaar.
Het duurt even voor de schwung erin zit. Zouden het de zenuwen zijn of blijft het publiek te kalm. Aan de muziek ligt het in ieder geval niet. Na de intro zetten logge gitaren 'Burn It Down' in. Wat vervolgens opvalt zijn de vocalen. Niet alleen doet Julien’s stem veel denken aan Placebo. Sombere teksten als "I didn’t mean to hurt you, I’m sorry that I made you cry" doen denken aan Roxy Music. Helaas staat de David Bowie / Trent Reznor cover 'I'm Afraid of Americans' niet op de setlist, maar Nine Inch Nails is duidelijk een andere inspiratiebron. Na doorbraak single 'Waste of Skin' en het beukende 'Vixen', beiden van de debuut EP, komt 'Pigs' met industriële beats en hooks closer tot NIN. De zaal raakt ondertussen aardig in bedwang door Kid Harlequin en komt op verzoek van Julien meer naar voren.
"I wanna grab that meat, on the rhythm of the beat", zonder één van zijn vijf gitaren, weet de zanger ook alleen met stem te overtuigen. Mooi, die glimlach op Juliens gezicht als het publiek al klapt terwijl ze nog bezig zijn. Aan de setlist kan je zien hoe veel zorg er zit in de show. Belangrijkste blijft het plezier en daar ontbreekt het vanavond geenszins aan. Een boks hier, een lach daar. Het trucje om iedereen te laten zitten en vervolgens omhoog te laten springen werkt ook vanavond wonderwel.
Sharon kalmeert het publiek met haar tromgeroffel, alvorens Julien er een solo tegenaan gooit. De nieuwe songs van Wired bouwen gestaag verder en monden uit in 'Something'. Even moeten de instrumenten gestemd worden waarna vol distortion 'Speak Through the White Noise' wordt ingezet. Op de versie van titeltrack 'Wired' zou Nine Inch Nails protegé Marilyn Manson jaloers zijn. "I'm breaking your silence, I'm killing the noise", schreeuwt Julien, maar dat doet hij natuurlijk niet alleen.
Enthousiast stelt de stoere frontman zijn band voor en samen sluiten ze af met oudje 'Several Crashes', dat onrustig op gang komt door gedeukte drums en gitaarplukjes. De tempowisselingen doen hun werk en het brute refrein neemt langzaam over. De invloeden van Kid Harlequin mogen soms dan wel erg duidelijk zijn, de band weet er samen een geheel eigen draai aan te geven. Dat overtuigt niet alleen op plaat, maar ook op het podium overtuigd. De Teletijdmachine staat inmiddels te pruttelen om het publiek via muziek terug te brengen naar 1955. Via Black Sabbath en Nine Inch Nails komen we vanzelf weer terug bij de nieuwe lichting van Order of the Emperor en Kid Harlequin.