Het is alweer vijf jaar geleden dat we elkaar voor het laatst spraken. Destijds waren de mannen van Drunken Dolly aardig aan de weg aan het timmeren, en leken de mogelijkheden voor meer feest eindeloos. Ze hadden Bevrijdingsfestival al plat gespeeld, in het naprogramma van Dropkick Murphys en Flogging Molly gestaan, en de shows binnen en buiten Nederland bleven zich maar aaneenrijgen. Helaas brak ook voor Drunken Dolly met covid ineens een periode aan die al die grenzeloosheid aan banden legde. Met hun grootste feest tot nu toe in het verschiet dus hoog tijd voor 3voor12 Rotterdam om poolshoogte te nemen. Bij het betreden van de woonkamer, waar het interview plaatsvindt, bekruipt ons heel even de angst dat we nooit gaan onthouden welke anekdote er van wie is. Gelukkig blijkt al snel dat deze band met één mond praat en dat dat dus niet uitmaakt. Want anekdotes, die zijn er genoeg.
Wat nou als je met je beste vrienden het beste excuus ooit hebt gecreëerd om samen te kunnen doen wat jullie het leukst vinden: muziek maken, feesten, en zuipen. En dat je dat zo goed doet dat vreemden naar jullie komen kijken, waardoor je excuus er alleen maar beter op wordt? Sterker nog, het feest wordt er óók alleen maar beter op. Doe Maar kon er ook wat van, maar werd gekweld door zelftwijfel: ‘Is dit Alles?’. Drunken Dolly daarentegen is overtuigd van zijn missie, en stelt alles in het werk om die missie te laten slagen, beginnend in Annabel op 7 maart.
Praat ons eens bij heren, wij zijn zelf immers ook even weggeweest. Hoe hebben jullie de afgelopen vijf jaar doorgebracht?
“In 2019 hebben we ontzettend veel gespeeld en waren we van plan het jaar daarop een nieuwe plaat op te nemen. De covidpandemie gooide helaas roet in het eten. Wij zijn een band die het moet hebben van samenspelen, maar dat kon dus niet. We hebben de lockdownmaatregelen altijd heel goed gevolgd, want we dachten: hoe eerder dit voorbij is, hoe eerder we weer samen kunnen spelen, zowel op het podium als in de oefenruimte. De lockdown negeren klinkt als iets wat een punkband zou doen, maar het leek ons juist een stuk meer punk om zo snel mogelijk weer muziek te gaan maken. Onze inspiratie was er ook niet bepaald bij gebaat. Drunken Dolly draait om feesten, om leuke dingen meemaken. Waar ga je het dan tijdens de lockdown in hemelsnaam over hebben? Er zijn vast wel goede ‘coronaplaten’ uit die tijd gekomen. Voor ons was dat per definitie niet te doen. Welke ervaringen pasten er nou bij wat we willen zeggen met onze muziek?
We hebben er nog wat leuks van proberen te maken met de Drunken Dolly Drinking Streams. Die waren ontzettend leuk, maar de nadruk lag misschien iets teveel op drank dan op feest. Elke twee minuten hoorde je uit de speakers een schaap, ‘bèèèè’, en dan moest er bij iedereen weer een shotje in. Ons publiek is behoorlijk internationaal dus we konden best vette gasten mee laten streamen. Fruitbat van Carter the Unstoppable Sex Machine bijvoorbeeld. Dat ontaarde natuurlijk ook in allerlei bizarre dronken taferelen. Gelukkig past dat heel goed bij de beste man, hij heeft ooit BBC presentator Phillip Scofield live op televisie getackled omdat ze moesten playbacken.”
Staan er ineens twee strippers op het podium!
Bij ons vorige interview ging het over jullie inspiratiebronnen. Er komt een hoop punk langs, her en der wat folk, maar weinig St. Patrick’s. Hoe is dat erin geslopen? Wie pakte de banjo op?
"Veel folkpunkbands beginnen vanuit de folk traditie. Bij ons is dat andersom. Rond 2004 kwamen we bij elkaar als band omdat we allemaal van Flogging Molly houden. Al snel bleek dat we vooral een mooi excuus nodig hadden om samen te zuipen en muziek te maken. Vandaar de naam ‘Drunken Dolly’. Gydo speelde akoestische gitaar maar door een verkeersongeluk ging dat niet meer. Bleek dat hij nog wel prima banjo kan spelen, omdat je veel zachter om moet springen met dat instrument. Ken je die ene scène in de film Titanic, dat ze beneden in de lagere klasse bij dat feest tussen allemaal Ieren terechtkomen? Dat prikkelde bij ons iets, dat was de energie die we wilden pakken. Toen die keuze eenmaal duidelijk werd is alles daarna als vanzelf zo gegroeid."
Veel mensen die jullie voor het eerst zien of horen gaan er vanuit dat jullie uit Ierland komen.
"Ja dat gebeurt vaak genoeg. Ooit kondigde de presentator van een show ons aan als een Ierse band, en hij kwam zelf uit Engeland! Maar goed, het podium brengt ons wel meer gekke momenten. Zo hebben we de runinng gag dat iemand vergeten is de strippers te regelen. Staan er bij een show in Oostenrijk ineens daadwerkelijk twee op het podium!
Het blijft sowieso vet om mee te maken hoe onze insteek resoneert bij de mensen. Bij een bandcompetitie voor Wantijpop (Dordrecht, red.) stemde het publiek ons elke ronde verder omdat het zo’n groot feest was. Zelfs als we bij het onderdeel ‘covers’ Roxanne coverden door alleen de titel te zingen en één noot te spelen. Of toen we bij de Popronde ontzettend veel boekingen kregen, maar de jury ons niet echt zag zitten omdat onze demo helemaal niet af was. We hebben de grote baas zo vaak gestalkt dat we uiteindelijk op de de afterparty van de afterparty mochten spelen. Dat feest was niet normaal, mensen werden in kliko’s al crowdsurfend heen en weer getild."
Hoe ziet de toekomst er op dit moment uit voor jullie?
"Sinds covid hebben we nu voor het eerst het gevoel dat we de boel weer op de rit hebben met z’n allen. Dus we willen een nieuwe plaat opnemen en uitbrengen. Hoe dat allemaal het beste kan tegenwoordig, met de algoritmes op Spotify - dat moeten we nog uitvogelen. Wij zijn allang blij dat we weer samen iets kunnen gaan maken. Er is verder een nieuwe boeker in de arm genomen. Als we hem moeten geloven gaan we in 2026 enorm veel touren, ook in het buitenland."
Onze blik blijft hangen bij een krantenknipsel op de schouw. Waar gaat dat over?
"Eén van onze jongste fans was een meisje van tien, elf jaar die haar moeder naar zoveel mogelijk van onze optredens meenam. Op een gegeven moment kregen we de vraag of we op haar verjaardag wilden optreden. Ja, zoiets kun je natuurlijk niet weigeren. Kevin (zanger, red.) heeft onze teksten speciaal voor die gelegenheid wat kindvriendelijker gemaakt. Dus in plaats van ‘Let’s get fucked’ werd het ‘Let’s have fun’. Dat stukje in de krant gaat over dat ze bij een ander optreden met haar viool bij ons op het podium mocht."
Over fun gesproken, wat kunnen we allemaal verwachten vrijdag in Annabel? En waarom is het eigenlijk ruim een week vóór St. Patrick’s Day?
"St. Patrick’s Day is voor ons meer een thema, een middel, maar vooral een excuus om het grootste feest ooit neer te zetten. Als we een weekend later zitten kunnen we de bands die er nu zijn niet eens boeken, die hebben dan al genoeg te doen.
The Cloverhearts is een super vette Keltische folkpunk band uit Australië, en Mr Irish Bastard komt uit Duitsland. Verder kun je vooral een hoop feest en drank verwachten. Het is voor ons natuurlijk een thuiswedstrijd en dat maakt het alleen maar leuker. Er valt eigenlijk weinig over uit te leggen, zolang mensen het maar leuk vinden. De polonaise gaat immers altijd door!"
Er zijn nog kaarten voor vrijdag 7 maart in Annabel.