Belofte Liza Weald groeit met haar band voor de releaseparty van debuut EP Shape Of The Dunes

Bij de awardshow van de Rotterdam Music Awards wint Liza Weald De Belofte en 10.000 euro. Waarschijnlijk mede dankzij haar plan voor een muziekschool waarbij je je jas en masker af kan zetten, zoals je kan lezen in onze eerdere interview met Liza Weald. Nadat ze wint, speelt ze de nieuwe single 'Shape Of The Dunes' en zit ik op het puntje van mijn stoel te luisteren naar de prachtige zang van Lisa de Bruijn met haar band. Mede dankzij dat bedrag kan ze een videoclip maken voor de titeltrack van de debuut EP.  Begin mei is bekend geworden dat ze geselecteerd is voor Popronde van dit najaar. ‘Wat een groot nieuws was dat!’ zegt Lisa de Bruijn daarover. 

'We hebben de nieuwe videoclip opgenomen voor 'Shape Of The Dunes'. Het wordt een typische idylissche folk video. In een grote groene jurk over het strand rennen. Fantastisch! Daar hebben we een hele productie voor samengesteld. Ik vind het alleen maar leuk dat we dat kunnen doen dankzij het winnen van De Belofte. Tot nu toe is het geld opgegaan aan twee masters van ‘The Hologram’ en 'Shape Of The Dunes.' Ik kan een bedrijf mailen en dan krijg ik één fractuur, maar ik vind het veel leuker om zelf jonge, frisse mensen te vragen die mijn visie begrijpen. Ik wil dat mijn project een beetje van iedereen is en hiermee kan dat. De videoclip komt een week na de debuut ep release. 

'Shape Of The Dunes' is het nieuwe liedje van de EP. Het is eigenlijk een verhaal van twee geliefden die verzonken raken in elkaars herinneringen. Ik heb het geschreven vanuit een relatie met iemand die is opgegroeid in Zeeland. Iedere keer als hij vertelde over zijn kindertijd en ging rennen in de duinen, dan zag ik dat zo voor me en het leek alsof ik er ook was als kleine Lisa. Dat vindt ik zo bijzonder dat het lijkt alsof onze kinderverhalen samen waren en we elkaar toen al kenden. In zijn gezicht zag ik het verhaal weer afspelen. Het thema is het verlangen naar de herinneringen en jezelf er in zien. En misschien wel om je partner al langer te kennen dan dat je al doet. 

Het is een idyllisch, romantisch folk liedje. Qua sound hebben we heel erg gezocht naar een catchy hook en een refrein dat boven water komt. Ik vond het leuk om een spelletje te spelen met mineur en majeur, waarmee je er in een couplet een bitterzoet randje aan geeft. Ik loop door dat oude huis, maar ik ben een beetje in de war want het zijn niet mijn herinneringen. In het refrein komt er zonlicht en majeur. Dan ren ik door het zand en oh wat is het fijn. Dat gaan we laten zien in de videoclip.  

Mijn bassist en trompetist zingen sinds een tijdje backing-vocals, omdat zij mooi kunnen zingen. Ik zing daar dan een octaaf boven. Als je luistert, dan klinkt het als een ontmoeting tussen een man en een vrouw. Ik vind het leuk om een thema van een liedje ook muzikaal tot zijn recht te laten komen. 

De live-versie is opgenomen in Rotown naar aanleiding van De Belofte. Alle winnaars van de Grote Prijs van Rotterdam mochten een liedje gaan opnemen. Ik ben voor 'Shape Of The Dunes’ gegaan omdat dat op dat moment wel het nummer is waar ik zoveel mogelijk mensen wil bereiken.

Het is een soort signature song voor onze band en zeker voor deze EP. Daarom hebben we deze EP ook 'Shape Of The Dunes' genoemd. Het is een andere versie, want mijn drummer was in aanraking gekomen met corona en de bassist woonde in hetzelfde huis. Dus die konden niet mee en ik heb heel snel een alternatief moeten bedenken. Met mijn trompetist die ook piano speelt en zingt. Samen met een vriendin van school. Liesbeth heeft ook backings gezongen. Het was in eerste instantie een alternatief, maar als ik achteraf die video bekijk dan denk ik dit is zo mooi. Het is een hele andere versie. Veel rustiger, maar het komt goed tot zijn recht en het liedje staat als een huis. Toen dacht ik misschien is het wel vet om dit te masteren als een alternatieve take. 

Met de release van 'The Hologram' ben ik gaan samenwerken met distributeur Lab Music. Zij hebben gezorgd voor veel leuke dingen en  sinds 'The Hologram' uit is gaat het veel sneller. De samenwerking zorgt voor mooie dingen zoals de Rustig & Mooi playlist van spotify. Dat vind ik wel heel vet dat we in een playlist van spotify staan en ik hoop dat er meer volgen.

'The Hologram' is een heel bijzonder liedje voor mij. Ik heb een tijdje geleden een boek gelezen genaamd The Alchemist van Paulo Coelho . Dat gaat over een man die een reis gaat maken en op die reis ontmoet hij een vrouw. Wat ik interessant vind aan dat verhaal is dat hij zegt: ik ga toch door met mijn reis. Mijn doel is om een schat te vinden. Daarom maak ik de reis. Als hij doorgaat met die reis voelt hij dat zij toch mee gaat op zijn reis. In de woestijn waar hij loopt en in de sterren. Dat zie je ook in de videoclip. In haar gedachten is ze hem aan het leiden door de tocht. Daar komt 'The Hologram' vandaan. Dat je toch in afwezigheid van elkaar toch bij elkaar kan zijn. Je zal het soms wel eens mee maken dat je hele gesprekken aan het voeren bent met iemand die er niet is, maar dat die persoon toch heel dichtbij is.

Als ik een glas rode wijn inschenk dan proost ik altijd met mijn moeder, omdat ik weet dat zij van rode wijn houd. Die rode wijn is dan een hologram voor mijn moeder. Ik vond het heel bijzonder om dat in maart uit te brengen in corona-tijd. Om mensen een hart onder de riem te steken ook al zijn we niet fysiek bij elkaar.

Er is zoveel veranderd sinds The Isolation Session. Allereerst zijn we van bezetting veranderd. We zijn nu nog met zijn vieren. In de Effenaar hadden we een focus op heel veel geluid maken. We hadden een elektrische gitarist erbij en een hammond speler. We kregen een old school folk rock en een hele bak met sfeer en geluid. Dat het bombastisch was. Als ik naar de Ep ‘Shape Of The Dunes’ kijk dan is dat ook het eerste waar ik aan denk. Bombastische, over gerangeerde en akoestische mijmerfolk. supervet, maar nu in Bibelot zijn we maar met z’n vieren. 

Toen we voor het eerst met zijn vieren waren klonk het heel anders en moesten we een heel ander uitgangspunt hebben en een andere manier van songs opbouwen. In Bibelot gaan we heel erg focussen op hoe we geluid maken met z’n vieren. Op een veel minder bombastische manier en veel meer op een geregelde en ongeorganiseerde manier. Afgelopen week hebben we iedere dag geoefend om die liveshow goed te krijgen. Dat we één organisme zijn als band. Met zijn vieren zijn we Liza Weald. Dit is het. Binnen die zekerheid kunnen we heel goed worden. We moeten iedere dag drie keer die set spelen, zodat we weten dat het goed gaat klinken en dat ik weet wie wanneer welke noot speelt. 

Op de EP zijn de nummers heel erg over gearrangeerd geworden met strijkers en blazers. Op het podium hebben we heel veel opgevangen met pads en synthesizers. De EP klinkt live dus al frisser en fruitiger. Dat de jongens backing-vocals er bij zingen is heel erg leuk. Ik verbaas me erover hoeveel sound we kunnen maken met zijn vieren.  

Ik heb echt een band die heel erg in dienst is van de muziek. Mijn trompettist kan zeggen: ik weet niet of dit liedje een trompet nodig heeft en piano gaan spelen. Het geeft een breed relief. Ieder liedje klinkt ook anders. Ik kan sinds kort van de  gitaar afstappen en alleen gaan zingen. In de toekomst wil ik ook zelf met een synthesizer op het podium. Dat het echt vier instrumentalisten zijn die heel allround zijn. Mijn drummer speelt sinds kort met spd (red: percussiepad) . Mijn band voelt als mijn verlengstuk. Als ik met andere mensen had gespeeld had het anders geklonken. De afgelopen week hebben we iedere dag geoefend waardoor ik voelde dat we een diepere connectie kregen en nog hechter zijn geworden als vrienden en als band. Liza Weald zijn wij met z’n vieren.

Ik heb m'n band ontmoet op Codarts. Ik had een tentamen songwriting en ben op ze afgestapt. We hebben een fundament gelegd en kunnen nu gaan groeien.

Het verhaal begint bij de oude EP. Het was in eerste instantie het idee dat dat een album zou worden. Ik zat in Canada aan het water en dacht dat is vet om een album uit te brengen. Met proloogs en epilogues. Dat het zo’n traditioneel folk album zou worden. In 2020 sloeg de burn-out toe. Ik noem het een burn-out voor het gemak. Het voelt meer als een reset. Ik had het nodig om de stekkers er uit te trekken en even over te blijven met mezelf. Datgene wat ik wil is op zoek gaan naar m’n groei, naar volwassenheid en in alle laagjes leren kennen. En het liefst nog die laagjes er af halen wat er onder die laagjes zit. Dat avontuur ben ik vorig jaar aangegaan en dat loopt nog steeds. Ik merk dat ik zo aan het groeien ben op dit moment. Ik merk dat ik geen tijd heb om lang stil te staan om een debuutalbum te schrijven die een samenhangend idee of sound heeft. Het verandert allemaal constant. Ik heb besloten om van het album een EP te maken omdat dit hoofdstuk af voelt voor de burn-out. 

Waar ik nu inzit is een nieuw hoofdstuk, waarin ik meer let op songwriting en interessante melodie lijnen en catchy hooks. Als ik het nu qua genre zou moeten omschrijven dan zou ik het frisse folk pop met elektronische invloeden willen noemen, waarin ik dus ook bijvoorbeeld de gitaar kan wegleggen en de piano kan spelen of de synthesizer er bij kan pakken om de verfrissing op te zoeken. Dat is heel erg wat ik zoek om liedjes te schrijven zonder context. Bij de EP dacht ik echt: ik ga een folk album maken met banjo en blazers. Heel erg vanuit een bepaald idee. Nu ben ik heel speels. Ik maak muziek omdat ik het wil en niet omdat het moet. 

De liedjes die er uit ontstaan zijn zo speels, zo fris en zo Lisa. Dat is grappig dat je er achter komt dat je zoveel achter je laat en dat je een nieuw eindpunt prikt waar je naar toe werkt, maar uiteindelijk blijft het een Lisa liedje. Wel frisser, nieuwer en volwassener. Mijn band wil heel graag het avontuur met me aan. Ik heb een paar liedjes geschreven en die hebben we samen opgebouwd, waarin we werken met een beetje spd.  Een liedje met een combinatie van spd voor een elektronische sound en het akoestische, een liedje waarin veel meer synthesizer wordt gespeeld en ik de akoestische gitaar er even uit haal op plekken. We hebben nog wel folk invloeden maar dat is nu zo fris en catchy. 

In Bibelot spelen we 4 nummers met de nieuwe sound. We openen met de EP in de volgorde zoals de nummers op de EP staan. Dan is er een break met een bedankje en ga ik wat over de EP zeggen. Dan gaan we de nieuwe set aanbreken waarin een nieuwere frissere Lisa aan bod komt. 

De thematiek van die nieuwe sound is dat laagjes blootleggen. Jezelf laagje voor laagje afpellen als een ui. Dan stuit je op de kern. Ik ben er achter gekomen wat die kern voor mij is. Dat is niet allemaal rooskleurig. Ik ben al bezig met een nieuwe EP die rond dat thema draait. Ik ben heel mild en lief naar mezelf geweest. Het woord dat daar heel erg een rol speelt is tijd. Ik heb de tijd vertraagd en de tijd genomen. Het zorgt voor meer zelfkennis. Ik heb tegen mezelf gezegd: ik mag groeien. Ik zet er geen blokkades op. Als ik chagrijnig ben laat ik dat vloeien en zie ik aan het eind waar het goed voor is geweest.

Een liedje dat heel duidelijk een beeld geeft qua muziek van de nieuwe sound is ‘Storm’ die we als een na laatste in Bibelot spelen. Dat heb ik kort geleden afgemaakt. Dat heb ik heel anders geschreven dan ik normaal doe. Ik heb een Cassio-Sk1 gekocht. Dat is een vocal sampling synth. Dan kan je je stem in opnemen en dan krijg je je stem op je keyboard. Dat voelde als zo’n persoonlijk geluid dat ik er in werd getrokken.

Toen kwam er een tekst naar boven over de storm in jezelf. Dat je de storm verwelkomd en er niet aan vastklampt, niet analyseert, maar gewoon dat het oké is en je het voelt wegvloeien. Qua sound is dat interessant omdat ik geen gitaar speel. We hebben de cassio opgenomen en dat hebben we op de synthesizer van drummer Rumon gezet. Ik ga daarover zingen zonder gitaar. Ik vind dat doodeng. Ik vind het vet om uit die comfortzone te komen. Op een geven moment komt er een snap en verandert het in een soort Tame Impala achtige indie die losbreekt in een soort interlude waarin ik ga belten. Dit is uit de vrijheid gekomen.

Na Bibelot gaan we er naar kijken, er mee spelen en opnemen. Dan komen er nieuwe ideeën bij. Ik had het over vocal samples. Dat komt in de toekomst. Ik laat de perfectie los. Over een paar weken zal ik vast weer nieuwe ideeën hebben

‘Spiraling In’ is het laatste liedje dat we gaan spelen in Bibelot. Dat vinden we unaniem de nieuwe beste song. Dat gaat over het laagjes pellen. Dat begint met ‘Going back to the roots, going back to the center to look for the answers I’ve been looking for’. Dat is eigenlijk het hele thema van 2020. Het in de spiegel kijken en heel veel te weten komen over mezelf. Alle context en vooroordelen weg laten en naar jezelf kijken. Dan kom je op de kern. Voor mij is dat een klein meisje. Dat kleine meisje laat ik aan het woord in het liedje.

Qua sound is het echt frisse folk pop. Het begint met spd en synth en gaat naar akoestische drums en heel veel meerstemmigheid en af en toe een gitaartokkeltje. Ik denk dat ik het qua muziek kan koppelen aan Luwten. Zij is een uitgangspunt geweest. Zij durft te spelen met de dynamiek. Ze heeft momenten dat ze overblijft met alleen haar zang en drums. Nu durven we meer met dynamiek te spelen. Met veel geluid naar a-capella en daarna zang en een drumroffel. De nummers verschillen nog wel een beetje van elkaar, maar hopelijk vinden we de rode draad. 

Luwten, Eefje de Visser, Luka en Lianne Le Havas zijn qua sound mijn rode draaid. Michael Kiwanuka die folk met r&b combineert is ook interessant.

Na Bibelot gaan we naar de nieuwe muziek kijken, er mee spelen en opnemen. Dan komen er nieuwe ideeën bij. Ik heb het al gehad over vocal samples. Dat komt in de toekomst. Ik laat de perfectie los. Over een paar weken zal ik vast weer nieuwe ideeën hebben