De volledige line-up van de avond is een programma dat zich uitsmeert over drie generaties rockliefhebbers. De eerste openingsact is SWMRS, een jonge brutale punkrockband (met Green Day’s Billy Joe Armstrong’s zoon in de gelederen nota bene) waarvan zanger Cole in een donkerblauwe soepjurk op het podium verschijnt. Ze rollen stevig hun set door, wagen zich zelf aan een moraal (“rock music won’t solve your problems, but it will help you solve your problems”) en zetten de zaal net genoeg op scherp voor wat komen gaat. De tweede openingsact (oké, op het affiche staat ‘special guest’) is namelijk A Day To Remember, een goede bekende van de oudere punkkids in de zaal. De mix van metalcore en pop werkt in Ahoy als olie op het vuur en de pits worden groter en ruiger naarmate de band hun loeistrakke set afwerkt. Het akoestische ‘If It Means A Lot To You’ haalt dan vlak voor de overlay de vaart er wat uit, maar er valt absoluut wat te zeggen voor deze adempauze.
De kreet ‘punk’s not dead’ lijkt warempel weer een beetje hout te snijden in Nederland. De terugkeer van Green Day in de Ziggo Dome zorgde al voor een fraaie punkavond. Vandaag mag Blink-182 - die sinds 2000 geen headlinershow heeft gespeeld op Nederlandse bodem - de nobele taak voortzetten in Ahoy, Rotterdam.
Met de diepe synth-intro van de serie Stranger Things komt Blink-182 het podium op. Het geluid uit de zaal maakt duidelijk dat de band nog altijd een generatiekloof-dichtende kracht is. De show begint met ‘Feeling This’, ‘The Rock Show’ en ‘Cynical’, drie nummers waar al behoorlijk wat leeftijd tussen zit, maar vanaf een podium hoor je dat er nauwelijks vanaf. Zodra het geluid na de opening weer wat stabieler is geprutst (ondergetekende was vooral bezig met overeind blijven) rolt de lijst hits zich uiterst soepel uit en vreet vooral het voorste deel van de vloer gulzig uit de handen van het legendarische trio.
Blink-182 lijkt - tussen hun oerdegelijke performance - toch een beetje gehaast. Het drietal laat bassist Mark Hoppus vooral aan het woord, maar die komt niet verder dan wat voorbedachte halfzinnen. Zo zijn het tussendoor vooral magere toneelstukjes die gelukkig niet te lang duren, want Ahoy krijgt zo’n beetje iedere belangrijk Blink-track voor de kiezen. ‘I Miss You’, ‘Dumpweed’, ‘Reckless Abandon’ en ‘Always’ kunnen op veel (lees: bezwete) bijval rekenen, maar ook de jonkies in de set ‘Bored To Death’, ‘Cynical’, ‘She’s Out Of Her Mind’ en ‘Sober’ van het nieuwe album California, sudderen al lang genoeg om door de fans gedragen te worden. Zelfs de maffe interludes ‘Built This Pool’ en ‘Brohemian Rhapsody’ zitten in de set verstopt, maar worden gewoon mee geschreeuwd. Dat krijg je ervan als je zeventien jaar lang moet wachten op een Blink-182 optreden.
Tekst gaat verder voorbij de foto -->
Blink-182 in Ahoy
Drummer Travis Barker mag halverwege even een break inlassen, door middel van een duizelingwekkende drumsolo. Bij andere bands zou je het een gimmick noemen, maar met de fantastische showcase van zijn talent is Barker met recht een derde (en misschien wel meer) van Blink-182. Maar tijd voor veel meer geintjes is niet; de band gaat vanavond vooral voor routine in plaats van spontaniteit.
Ook Blink-182 heeft niet de eeuwige jeugd, maar de gedachte dat het drietal ook een dagje ouder wordt is vanavond bij niemand opgekomen. Dat zal vast ook te maken hebben met de tijdloosheid van de nummers; dat de encore uit onder andere ‘All The Small Things’ en ‘Dammit’ (beide uitgebracht voor 2000) bestaat zegt al genoeg over de legacy van deze band. Toegegeven, we hadden de helft van de show al maanden van tevoren kunnen bedenken, maar een avond lang nostalgisch raggen, vuurwerk, CO2-kanonnen en een geblinddoekte Travis Barker die een verbluffende solo drumt.. dat zal nooit vervelen.