Op zaterdag 9 september kwamen bands uit zowel binnen- als buitenland samen voor het eigenwijze punkrock festival Riot at WORM: … And Out Comes The Wolf. In een rap tempo passeerden zes bands de revue – de één nog luider, harder en sneller als de ander. Het festival bood een uitstekende mix van binnen- en buitenlandse bands, met variatie in formatie, klank en nationaliteit. Het was de perfecte én uiterst gezellige gelegenheid om verschillende interpretaties van het punkgenre te kunnen proeven en ervaren. Tevens was het een bijzondere avond voor Rotterdamse bands Lone Wolf en Drunken Dolly, die allebei iets te vieren hadden.

Riot at WORM kent geen onderlinge competitie tussen de optredende bands, maar juist een wederzijds respect en bewondering voor elkaar. Dit zorgt mede voor de ontspannende en enthousiaste sfeer bij het festival – zowel op als voor het podium. 

Hard, harder, hardst – en dan nóg een schepje erbovenop. Zo luidt de lijfspreuk van The Forbidden Wizards. Frontvrouw Amber MacLean vraagt aan het publiek hoe het geluid klinkt, maar van hun mag het nóg harder en nóg sneller. De drie bandleden geven maar al te graag gehoor aan het verzoek en weldra, maken de snelle ritmes en razende gitaren een verpletterende indruk. Het geluid van The Forbidden Wizard is het best te vergelijken met een goed geoliede en furieuze stoomtrein die voorbij raast. Er is haast geen stoppen aan. Opvallend is hoe goed de bandleden technisch op elkaar ingespeeld zijn en hoe zij moeiteloos elkaars voorbeeld volgen. De nummers zijn kort, maar zeker krachtig. Maar zo abrupt als het optreden van The Forbidden Wizards begon, zo abrupt is het ook weer voorbij.

Heb je je ooit afgevraagd hoe een Franse Foo Fighters zou klinken? Precies zoals Supermunk. Ongeveer een kwartiertje nadat The Forbidden Wizards het podium heeft verlaten is het tijd voor de Franse punkgroep om hun instrumenten ter hand te nemen. De drie heren, gekleed in traditioneel Bretons gestreepte shirts, beginnen zonder enige waarschuwing met spelen en binnen enkele ogenblikken klinken onvervalste oerkreten door de zaal van WORM. De frontman gooit zijn bril af en dan is hij klaar voor al het muzikale geweld dat de drieman formatie de zaal in vuurt. “No one wants to hear acoustic songs”, verklaart hij, waarna de Franse heren het publiek nauwelijks een kans geven om te klappen tussen de nummers door. Nee, Supermunk dendert gewoon verder met een luid en hard, maar zeker zorgvuldig gepolijst en dansbaar geluid. Af en toe gaat het geluid zelfs richting de pop, vanwege de dansbare ritmes en melodieën. Het is een prima set, wat zeker in de smaak valt bij het publiek, maar het kent weinig verrassingen.

Het derde optreden van de avond is één van de meest indrukwekkendste. Het podium van WORM is haast te klein voor de vijf mannen van Britse punkband Zatopeks. Met twee gitaren, één basgitaar, drums en een enthousiaste zanger brengt de band broederlijke herrie ten gehore. Al bij het eerste nummer staat de zanger de springen en in het luchtledige te slaan, waarbij zijn weinig gracieuze ledematen over het gehele podium vliegen. De mannen spelen met zoveel plezier en passie dat het publiek haast niet anders kan dan meedeinen en –joelen met de muziek. Gebalde vuisten worden richting het plafond afgevuurd, terwijl kreten richting het podium worden gesmeten. “This is a nice song about existential terror”, beweert de charismatische frontman. Maar het is vooral vriendelijke en broederlijke muzikale terreur die de Britse mannen naar WORM brengen vanavond. Veel nummers hebben meerstemmige zanglijnen, wat het broederlijke gevoel versterkt en het publiek aanspoort om vooral lekker mee te zingen en rebelleren. De zanger verlaat het podium halverwege de set om zich tussen het hossende publiek te voegen – de menigte wordt een integraal onderdeel van het optreden.

In 2009 vormden leden van Queens of the Stone Age, Foo Fighters en Led Zeppelin de “supergroep” Them Crooked Vultures. De nieuwe formatie Lone Wolf is hier het Rotterdamse equivalent van. Het viertal wordt gevormd van leden uit Apers, Accelorators en The Bad Bites. Kennis, talent en een aanstekelijke passie voor punk worden samengebracht en het resultaat mag er zeker zijn. Lone Wolf brengt goed geschreven en scherp uitgevoerde songs ten gehore – songs die door hun dansbaarheid, aanstekelijke gitaarmelodieën en herkenbare repetitie in het refrein makkelijk op de radio te horen zouden kunnen zijn. Halverwege het optreden vraagt de frontvrouw of de gitaren nóg iets harder kunnen en dan is het tijd voor het zwaardere geschut. Lone Wolf brengt een goed uitgedachte mengelmoes van punk en pop; ruig in de uitvoering, maar aanstekelijk in het gehoor. Haast ieder refrein bestaat uit het letterlijk herhalen van de songtitel – effectief in de praktijk, want het publiek weet onmiddellijk hoe ze mee kunnen zingen, maar in theorie zorgt dit voor weinig afwisseling. Het publiek laat hun hoofden meedeinen in goedkeuring, maar het enthousiasme dat eerder bij het optreden van Zatopeks te zien was, blijft helaas nog een beetje uit.

De Franse punkrock band Not Scientists klinkt lekker hard, lekker enthousiast en lekker aanstekelijk. WORM deint mee en de vier Fransmannen geven hun hart en ziel. Zweetdruppels glinsteren op hun voorhoofd en ze grijnzen van oor tot oor. Not Scientists doen gewoon ongestoord hun ding, met hard gitaargeweld en vaak meerstemmig gezongen liedteksten – en het publiek is meer dan tevreden. De twee gitaristen van de band spelen zij aan zij en ze zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat zowel hun bewegingen als hun geluid perfect samensmelt. Het resultaat is een indrukwekkend schouwspel én gehoor. De band brengt een aangename mix van een rauw punk geluid en goed uitgedachte rock klanken. De frontman pakt even een moment om joviaal de andere artiesten te bedanken en te prijzen – een gepaste blijk van waardering die volmondig beaamt wordt door het publiek. “This song is for those whose only religion is rock ’n roll!” Het is een mooi en gepast sentiment dat perfect aansluit bij de vier heren van Not Scientists. Het moge duidelijk zijn: je hoeft geen scientist te zijn om te begrijpen dat deze heren precies weten wat ze doen en hoe ze het publiek tevreden kunnen stellen. 

Als aller, aller, allerlaatste artiest van de avond, betreden de vijf mannen van Drunken Dolly het podium. Dit is hun tweede optreden van de dag, aangezien de band ’s middags nog op openluchtfestival Baroeg Open Air te vinden was. De gitaren, banjo, ukelele en versterkers worden met hetzelfde enthousiasme en dezelfde energie opgepakt alsof het hun eerste optreden van de dag was. Het optreden van vanavond is extra bijzonder voor Drunken Dolly, aangezien ze hun langverwachte debuutalbum ‘Alcoholic Rhapsody’ tijdens Riot at Worm uitbrengen. Het is één groot feest, wat het begin inluidt van wat een ongetwijfeld succesvolle tour door Nederland wordt. Muziek, plezier en alcohol: dat zijn volgens de Rotterdamse band dé ingrediënten van een succesvol optreden. De muziek van Drunken Dolly klinkt alsof bands Flogging Molly, Metallica en Green Day tezamen zijn gekomen en een baby hebben gekregen. Het is ongelofelijk luid, onwijs gezellig en barstensvol energie. Het plezier is zowel overduidelijk te horen in het spel van de vijf leden van Drunken Dolly, als te zien in de menigte voor het podium. Er wordt gedanst, gelachen en luidkeels meegezonden. En de alcohol? Die was er in overvloed.

© Merel Schaap / Not Scientists

Not Scientists tijdens Riot at WORM

© Merel Schaap / Supermunk

Supermunk tijdens Riot at WORM

3voor12 Rotterdam Stories