Kid Harlequin komt dichterbij Nine Inch Nails in Rotown Kid Harlequin komt dichterbij Nine Inch Nails in Rotown

Buiten op het terras van Rotown is het stampensvol, maar binnen in de broeierige, rokerige en schaars-verlichte concertzaal drommen de bezoekers samen voor het podium. Doorgewinterde Nine Inch Nails-fans maken de spreekwoordelijke jury op, terwijl de rest van het publiek bestaat uit jong grut in Doc Martens, nieuwsgierige vriendengroepen en muziek liefhebbende einzelgängers. Iets na half tien betreden de mannen van Kid Harlequin de bühne, waarna de frontman het publiek oproept dichter bij het podium te komen. Al bij het tweede nummer, een vertolking van ‘Burn’, wordt er een heuse moshpit gevormd door het enthousiaste publiek. 

Je merkt goed dat de heren iedere noot van het Nine Inch Nails oeuvre kennen, want er wordt met volle overgave én heel veel plezier gespeeld. Hard, harder, hardst klinkt de muziek van Kid Harlequin. De drums deinen door Rotown, terwijl de gitaren en bas snoeihard klinken. Het gitaargeweld is met flarden zó hard dat de zang nauwelijks nog verstaanbaar is. Desondanks leunt de frontman vervaarlijk over de speakers richting het publiek; hij zingt de liedteksten waar zowel hijzelf als het publiek zo van houden. Hij roept het publiek nogmaals op tot een moshpit en voor het podium wordt er druk gesproken, gezweet en meegedeind.

Nine Inch Nails klassiekers zoals ‘The Hand That Feeds’ en ‘Hurt’ passeren de revue. Vooral bij het maar al te bekende ‘Closer’ komt het gehele publiek tot leven en worden de seksueel expliciete teksten luidkeels meegezongen. “You get me closer to God,” zingt de frontman Julien Graute na Trent Reznor’s grote voorbeeld. Komen de mannen vanavond dichterbij hun eigen muzikale goden?

Het blijft toch een interessant schouwspel: artiesten die hun voorbeelden, inspiratie en hun favorieten coveren. Woorden, klanken en melodieën geschreven door iemand anders, maar inmiddels zo bekend dat ze haast van jouzelf zouden kunnen zijn. Vooral de bekendere werken uit het indrukwekkende oeuvre van Nine Inch Nails worden gespeeld – jammer, want het is nu juist zo interessant om te luisteren welke specifieke nummers indruk hebben gemaakt op de mannen van Kid Harlequin. Al spelen de mannen met zoveel overgave, plezier en overtuiging, het optreden mist toch de geliktheid en de gelaagdheid van Trent Reznor en zijn consorten. Nine Inch Nails blijft vooralsnog ongenaakbaar.