Deze avond reist de muzikale samenwerking af naar Rotterdam, waar ze in de grootste bioscoopzaal van LantarenVenster een uitverkochte voorstelling spelen. Een geschikte setting, zo blijkt, omdat het optreden het publiek net zo in vervoering brengt als een goede film.
Wat kun je het allerbeste doen op een gure, koude novemberavond? Precies, jezelf verliezen in een wonderlijk, spannend en ontroerend verhaal. Op dinsdag 21 november 2017 presenteren LantarenVenster, Motel Mozaïque Concerts en Rotown de voorstelling Lisa Hannigan & The Colorist Orchestra.
©
Govert Kreuk
De Ierse singer-songwriter gaat vanavond in zee met het gerenommeerde kamerpopcollectief The Colorist Orchestra, wat bekend staat om hun originele en eigenwijze manier van bestaand werk interpreteren. De muziek die dus vanavond gespeeld wordt, klinkt beduidend anders dan wanneer je Lisa Hannigan’s platen beluistert. Op plaat hoor je integere folk liedjes, waarin je de singer-songwriter’s Ierse herkomst duidelijk herkent in de teksten en de muziek. Vanavond in LantarenVenster klinkt het geluid van de liedjesschrijfster grootser, ritmischer en meer experimenteel, terwijl de acht leden van The Colorist Orchestra naadloos op haar inspelen. Het resultaat is bij vlagen bombastisch en spannend, dan weer klein en ingetogen, maar altijd wonderschoon en betoverend.
Lisa Hannigan en The Colorist Orchestra nemen hun publiek mee in een sprookjesboek. Even waant iedereen zich in Ierland; rennend door de rollende heuvels, duikend in het ijzige water of dromend in rustieke cottages. De eerste song van de avond, ‘Nowhere To Go’, klinkt op de plaat klein en lieflijk, maar vanavond zijn de strijkers sterker aanwezig en het klinkt als de epische openingsscène van een meeslepend kostuumdrama. Songs zoals ‘Lo’, ‘Keep It All’ en ‘A Sail’ zijn meer ritmisch georiënteerd, wat ze juist weer meer opzwepend maakt, terwijl ‘Little Bird’, ‘Paper House’ en ‘Funeral Suit’ klein gehouden zijn, waardoor ze lieflijk en intiem klinken.
Het liedje ‘Undertow’, wat onlangs als single is uitgebracht, is zeker een hoogtepunt, door de samensmelting van Lisa Hannigan’s betoverende en poëtische zang met de complexe compositie van The Colorist Orchestra. Opvallend knap is hoe groots en complex de interpretaties van het orkest ook klinken, ze verliezen nooit de intimiteit van Lisa Hannigan’s originele werk uit het oog.
©
Govert Kreuk
De muziek ligt duidelijk in het gehoor van het publiek, maar het oog wil ook wat. De aankleding van het podium is minimaal, met bescheiden licht- en rookeffecten, maar meer is ook echt niet nodig. Het is een fascinerend en haast hypnotiserend zicht. Hannigan staat in een lange, gebloemde jurk in het midden van het podium, maar weet met minieme bewegingen toch de aandacht van het publiek te trekken. Ze blijft bij haar microfoonstandaard staan en gebaart subtiel met haar handen, terwijl haar gezichtsuitdrukkingen alle emoties van haar muziek uitdrukken. Tijdens de meer uitbundige nummers breekt ze los van haar microfoon en beweegt haar hoofd ritmisch heen en weer; haar lange, bruine haren zwiepen heen en weer als een jong hondje dat zojuist door de regen gerend heeft en de druppels van zich af wilt schudden.
Het beeld van Lisa Hannigan past perfect bij dat van The Colorist Orchestra, terwijl de acht leden samen bewegen als één levend en ademend organisme. Het resultaat oogt heel natuurlijk, alsof de zangeres en het orkest samen één zijn geworden. En met de prachtige muzikale verhalen die tijdens het optreden worden verteld, waant het publiek zich voor één avond in Ierland.