Napalm Death timmert al 25 jaar aan de grindcore-weg. Deze zomer tourt de band in twee maanden en 26 optredens door Europa. Gitarist en tweede vocalist Mitch Harris vertelt over het intensieve tourschema en het optreden op het Stonehenge-festival in Steenwijk. Jullie staan deze zomer in veel grote steden, op grote festivals en op grote podia. Hoe is het om vanavond op een kleinschalig festival in een klein Nederlands plaatsje te staan? “Een kleiner festival heeft iets romantisch. De mensen die er komen zitten vaak meer in de scene en dat maakt het een interessant. Soms is het beter om op kleine festivals te spelen, omdat je meer in aanraking komt met wat er in de scene gebeurd.” Jullie nemen het optreden dus serieus? “We doen gewoon wat we doen. Groot festival, klein festival of wat dan ook. We geven gewoon de show.” Wat verwachten jullie van de populariteit van Napalm Death hier in Steenwijk? “We hebben eigenlijk geen verwachtingen. Nederlands publiek is voor mijn gevoel meer gesloten dan in andere landen. Sommige bezoekers roken wiet en dat maakt de algemene sfeer erg relaxed. In andere landen wordt vooral gedronken. In Spanje bijvoorbeeld zijn ze erg fanatieke drinkers. Doorgaan tot zessen en helemaal uit je dak gaan. Dat betekent natuurlijk niet dat ze onze muziek daardoor minder waarderen. Nederland is wat dat betreft anders. Maar vandaag zou nog wel eens anders kunnen lopen, want ik heb gezien dat iedereen behoorlijk aan het bier is hier.” Het probleem met veel langbestaande bands is dat het publiek roept om de oude hits, terwijl de band daar zelf geen trek meer in heeft. Hoe zit dat bij Napalm Death? “We spelen natuurlijk ook graag de oude nummers, omdat we trots zijn op alles wat we in het verleden bereikt hebben. Maar de eerste prioriteit ligt inderdaad bij de nieuwe nummers. Wanneer het publiek geduldig is krijgen ze vanzelf de oude hits te horen. Ze kunnen de hele dag om de oude hits schreeuwen, maar we spelen de set zoals wij hem willen. We proberen daarin een zo groot mogelijk deel van onze carrière te beslaan. We willen eigenlijk van elk album één nummer spelen. Van de oudste albums trouwens wat meer, omdat die nummers wat korter zijn.” Is het ook niet te makkelijk om op oude successen terug te grijpen? “Je hebt inderdaad bands die in een heel optreden maar één of twee nieuwe nummers spelen, maar dat maakt ze niet lui of iets dergelijks. Ze willen blijkbaar de fans tegemoet komen. Hun nieuwe albums zijn dan blijkbaar fucking shit, haha. Voor ons maakt de reactie van het publiek niet zoveel uit. We kiezen zelf wat we willen.” Dit wordt jullie vijfde optreden in deze week. Hoe houden jullie dat vol? “Tja, het is normaal voor ons. We zijn het inmiddels gewend.” Dat klinkt als een sleur. Is het nog leuk om te doen? “De show is één ding, het leuke gedeelte. Het gaat om de bullshit daartussenin. Het reizen, het wachten, de boten en de vliegvelden: de beveiliging, twee uur van te voren aanwezig zijn. Het douchen, het slapen gebeurt soms dagen achter elkaar zittend. Maargoed, wij hebben ervoor gekozen en het is inmiddels als een oorlog voor ons. We zijn er al jaren een deel van en dat is niet gemakkelijk. Maar we genieten nog altijd van de optredens.” Is dat alles makkelijker geworden door de jaren heen? “Nee! Het wordt alleen maar moeilijker. We worden ouder en het tourschema wordt alleen maar voller. En we hebben allemaal een familie en trouwen of hebben relaties. Toen we nog jong waren hadden we dat niet. We hadden ook geen hoge rekeningen enzo. Er zijn gewoon veel meer verantwoordelijkheden.” Hebben jullie bij het touren nog steeds een soort missie of is het meer een gewoonte geworden? “Bij elke tour blijft het onze missie om het nieuwe album te promoten. Als we die missie niet zouden hebben zouden we trouwens die albums ook niet op hoeven te nemen. De radio en MTV draaien het niet.” Als je terugkijkt, wat is dan je beste herinnering aan het touren? “We tourden met een andere band in 1992 door Europa. Dat was een geweldige tour. Elke show was druk bezocht en we hebben daar goede vrienden gemaakt. Nog steeds kom ik mensen tegen die zeggen: ‘Ik heb jullie tijdens die tour gezien en het was fucking amazing’. Bij sommige shows in bijvoorbeeld Tsjechie waren 9.000 bezoekers. Het was een hele andere tijd, waarin niemand wist hoe ver je kon gaan met muziek. Het was een explosie van waanzinigheid. Ik kijk heel goed op tijd terug. Maar wat we nu doen is ook erg interessant.”