Album van de Week (35): Wunderhorse

Een grillige nineties retro-plaat van een band met een rebelse ex-surfer met een dubieus verleden als frontman. Eigenlijk komt Midas zo’n dertig jaar te laat. In de geest van Cobain en Vedder is het tweede album van de band op alle fronten rauwer, smeriger en tegelijk ook catchier dan voorganger Dub. De Londenaren wilden het album zo écht mogelijk laten klinken. Producer Craig Silvey klikt op het knopje ‘opnemen’, de band speelt het liedje in de oefenruimte en voilà: daar staat ‘Midas’, de opener van de plaat. Geen tweede take, geen technische snufjes. Nee, wat je hoort op de plaat is hoe Wunderhorse live is, hoe ze zouden spelen in die zweterige garage op een klein feestje in de jaren 90. Volgens frontman Jacob Slater is dit wat Wunderhorse is: rauw, luid en onbezonnen. 

Wat daarvoor nodig was? Functioneren als een band. Eentje met vier leden, niet de one-man-band van Slater ten tijde van het debuutalbum. De vrij eigenwijze man die ooit frontman was van punkband Dead Pretties schreef op Cub alle liedjes en instrumentals. Hoewel hij graag vloekend en tierend over het podium loopt en de liedjes graag losjes of slordig speelt, klonk dat debuutalbum toch voorzichtig, veilig, te gepolijst. 

Touren in het voorprogramma van Sam Fender, Fontaines D.C. en Pixies heeft de band hechter gemaakt. Iedereen kreeg op Midas de ruimte om mee te werken aan de muziek. Nu pakt drummer Jamie Staples bijvoorbeeld de spotlight op ‘Emily’, met een eigenzinnig en bombastisch drumpatroon. Net zoals Harry Fowler dit doet met zijn gevoelige gitaarspel op ‘Aeroplane’, een 8-minuut lange rockballade. En zoals oefenmeester Arne Slot vaak benadrukt: als het team goed presteert, komt het individu ook beter uit de verf. Dat er met Slater echt iemand staat als frontman was al wel bekend, maar op Midas levert hij met afstand zijn beste performances. Gritty en vol vechtlust schreeuwt hij ‘I’m ready to die’ op de verzengende rocktrack ‘July’. Op grungy tracks als ‘Arizona’ en ‘Midas’ klinkt hij soms schreeuwend en tierend, op ‘Superman’ zacht en gevoelig. 

Natuurlijk wordt Wunderhorse ook gekenmerkt door de poëtische teksten van Slater. Neem ‘Silver’, een gevoelig en genuanceerd verhaal over misbruik en trauma. Of Slater’s levensechte beschrijvingen van de regen in Arizona, het leven van een adelaar, het bloeien van bloemen. Het zou zonde zijn als de stormachtige indierock dit aspect van Wunderhorse ondersneeuwt. Maar goed, dit is bijna niet te vermijden. Door de veertig minuten lange storm aan energie en knaldrang klinkt het alsof dit de debuutplaat van Wunderhorse is, alsof ze iets te bewijzen hebben.

Op 16 en 17 november staat Wunderhorse als voorprogramma van Fontaines D.C. in AFAS Live.