Een festival met de naam 'Complexity' roept onmiddelijk vragen op bij de ietwat geobsedeerde muziekliefhebber. Is complexiteit in muziek wel een goed thema voor een festival? Zou complexiteit niet een middel moeten zijn om nieuwe, verrassende emotionele reacties bij het publiek te bewerkstelligen? Wellicht, maar bedoeld of onbedoeld heeft Patronaat met Complexity Fest goud in handen. De programmering is al sinds de eerste editie prikkelend en divers. Een uitgangspunt als 'het verkennen van technische complexiteit in hedendaagse metal' kan een perfecte kapstok zijn om twee dagen lang een internationaal publiek zowel te laten springen, moshen en headbangen als volledig te hypnotiseren. Dit jaar duurt het festival zelfs twee dagen lang.
Dissonantie en jazzy drums
Op de vrijdagavond heeft Complexity slechts twee zalen ter beschikking. De grote zaal is gevuld met een toerende 'package' van redelijk stereotiepe deathcore-bands. De echte uitdagende muziek staat in de kleine zaal geprogrammeerd. John Frum speelt daar bijvoorbeeld een debuutshow. Deze band is een typisch metalkwartet met een bezetting van drums, gitaar en bas en een brute death metalvocalist. John Frum laat al snel zien deze middelen op bovengemiddelde wijze te kunnen inzetten.
Maatwisselingen worden de luisteraar om de oren geslingerd alsof het niks is, terwijl de keuze in donkere, dissonante harmonieën de luisteraar in een aanhoudende staat van crisis lijken te brengen. John Frum is grensverleggende metal van de hoogste plank, waarin dynamische en soms zelfs bijna jazzy drums een glansrol vervullen. Van de leden van het helaas ter zielen gegane Dillinger Escape Plan viel ook niet minder te verwachten.
Van vooruitgang naar stilstand
Deathcore-veteranen Carnifex tappen uit een heel ander vaatje. Deze band speelt al ruim 12 jaar typische deathcore met bijpassende 'breakdowns' en een Amerikaanse macho attitude. Niet verkeerd, maar het is bij lange na niet zo verrassend als de gemiddelde band op het festival. Complexity weet gelukkig met dit deathcore-powerhouse een jong publiek aan te spreken dat zelfs hier en daar een voorzichtige circlepit start, iets waar de vocalist dan ook tot vervelens toe om blijft roepen.
Na een nummer van hun debuutplaat speelt Carnifex een nummer van het meest recente album. Dan wordt het toch pijnlijk duidelijk dat deathcore creatief gezien een behoorlijk dood paard is. In dit genre worden bij lange na niet zoveel grenzen opgezocht als zoveel andere bands tijdens het tweedaagse festival doen.
Dodecahedron
Wat is het toch met Tilburg dat daar zoveel heftige, sfeervolle en uiterst indrukwekkende bands vandaan komen? Dodecahedron weet black metal en death metal te combineren met een verbluffend compositorisch kunnen en de sfeer van doom metal. In de klankkleur is te horen dat de band leden deelt met GGU:LL. Met name de ijzige hoge klanklandschappen op gitaar, gecombineerd met diepe, volle gitaarakkoorden verraden dat. Maar waar deze groep het moet hebben van herhaling en slepende hypnose, haalt Dodecahedron eenzelfde muzikale wanhoop uit geschifte dissonante akkoordenprogressies en overrompelende ritmes. Als meer Nederlandse metalbands zulke kwaliteit zouden brengen, dan kunnen we het misschien ooit nog wel eens op nemen tegen onze zuiderburen.