Het aantal dames dat op de podia staat of achter de schermen werkt, is nog altijd vele malen kleiner dan het aantal heren. Maar rocken doen ze er zeker, die dames. En wat ons betreft mogen ze ook best wat meer in beeld. Daarom bieden we iedere maand een ander vrouw in de muziekindustrie een online podium. En laat ze zien wat haar zoal bezig houdt.
Naam: Lisa de Jongh
Werk: Manager programmering & marketing
Werkt voor: Patronaat
Komt uit: Amsterdam
Bezig met: Programmering in Patronaat en de Patronaat presents shows op locaties als Caprera, Woodstock69, Nieuwe Kerk en Groenmarktkerk in Haarlem. Daarnaast bijna elke avond te vinden bij een ander concert of festival.
Je hebt van die dagen waar je al best een tijd tegen op kan kijken. Dit was er eentje. Ik had een van de meest besproken jazzmuzikanten van het moment geprogrammeerd, met Grammy op zak, die vele uitverkochte zalen had gespeeld en veelbesproken optredens had gegeven. Nu was Patronaat aan de beurt. Dat ene, trotse moment, waarop je de boeking compleet maakt en de ‘Bevestigd’-mail in je inbox krijgt, kan soms wel heel ver weg voelen. Van 'Yes, wat een mijlpaal in mijn carrière!' tot 'Is het al morgen?', op de dag van de show.
Het hoort bij het programmeren van een poppodium. Soms lijkt het wel alsof bij de mooiste boekingen de meeste dingen mis (kunnen) gaan. Had het nou niet gedaan, denk je dan. Je gaf daar zomaar even gehoor aan je smaak, terwijl je hoofd al lang zei: Nee, doe het niet! Je kan nog terug! Niemand neemt het je kwalijk als je het niet doet! Ach, kom op, haal die optie eruit dan! Maar een goed gevoel is in veel gevallen ook je redding. En soms ook niet.
Dit was er zo één: één en al gedoe. De piano was niet goed gestemd en de stemmer kreeg het maar niet voor elkaar, het eten was niet lekker, het tijdschema was te krap. Van alle kanten leken de kosten mega hoog op te lopen. En dan nog de grootste confrontatie: de zaal bleef halfleeg. We hadden de helft verkocht van de nodige kaarten. Dat kon er ook nog wel bij. Ik gaf het op. En toen de show zelf: nee, daar was niets meer aan te doen. De piano was uiteraard nog steeds niet naar wens gestemd, de vertraging daarna maakte de crew wat gehaast, de muzikanten voelden geen urgentie om te presteren na het zien van de halflege zaal. Ik wilde door de grond zakken van schaamte.
De dag na de show besloot ik de boeker op te bellen om excuses aan te bieden. Maar wat bleek: zij en de band hadden het helemaal niet zo ervaren. De muzikanten hadden zelfs nog even gebeld om te bedanken voor de mooie show, en zeiden dat ze de stad zo mooi vinden. En er was aandachtig publiek, stil en dankbaar. Het licht was perfect, de sfeer zoals in een goede jazzclub in New York. En ze vonden het fantastisch om eigen posters in de stad tegen te komen, wat een ontvangst! Ik had me wellicht met de verkeerde dingen bezig gehouden besefte ik me nu. En als je dingen eenmaal met een negatieve blik ziet, zie je de mooie dingen dus helemaal niet meer. Het publiek heeft de avond van zijn leven gehad!
Bij het eerstvolgende concert wat exact dezelfde slechte voortekenen had, wist ik wat ik moest doen. Ik bestelde een biertje aan de bar. Liep naar voren en ging op de tweede rij staan. Ik heb een vol concert gekeken met een biertje in mijn hand, telefoon uit en twee goede vrienden aan mijn zijde. Naderhand praatten we over hoe fantastisch de set was, hoe bevlogen de muzikanten waren, hoe bijzonder de avond was. Ik was even vergeten hoe dat ook alweer moest, maar nu wist ik het weer.