Noise-, post- en wave-punk tijdens Markt Kabaal Noise-, post- en wave-punk tijdens Markt Kabaal

Dit soort avonden kun je eigenlijk alleen maar bij Markt Centraal meemaken: We werden uiteraard opgehaald door het kenmerkende treintje dat je naar de grote markthal brengt. Dit schattige element vormt een leuk contrast met de punk-pit waarin je later zal belanden (uiteraard afhankelijk van welke avond - er is vanalles te beleven). Markt Centraal blijft een hele vette plek; laatst publiceerden we nog een stuk over de programmeurs Quirina Geijsen en Abe van Warmerdam van Markt Centraal en de visie die zij hebben voor de unieke venue. 

Hoewel deze band misschien niet uit Noord-, maar uit Zuid-Holland komt (Rotterdam om precies te zijn), konden we onmogelijk om ze heen. Kalaallit Nunaat produceert namelijk decibellen waar je allerbeste oordoppen het zwaar mee te verduren hebben. Ze maken pure Noisepunk en doen hiermee recht aan Markt Kabaal’s thema. Ze doen doet dit echter niet volledig random schreeuwend en raggend - integendeel. De thema’s die ze aankaarten in hun teksten zijn herkenbaar, zoals in het nummer Free Money: “they say you gotta work hard and make lot’s of money, but I only wanna get it for free”. Nee, zonder grappen, de teksten zijn innemend. Dit kan ook komen door de soort van meditatieve herhaling die ze soms toepassen. De dynamiek is bovendien daar, volgens de band houden ze van “experimentatie met sound”: “Dingen zoals A Place to Bury Strangers, My Bloody Valentine maar ook dingen die wat dichter bij huis liggen zoals Sweet Release of Death.” Hun gebruik van doordringende (gitaar)kreten toont deze invloeden inderdaad aan.

De band is één van de “12van3voor12” van 2022, wat aangeeft dat het één van de favoriete acts is van de nationale tak van ons platform. Op 3voor12Noord-Holland verscheen in maart 2022 al een mooi interview met Marathon, waarin ze met ons deelden dat ze een “explosieve mix van shoegaze en postpunk” maken. Ze vertelden ons dat deze mix live het beste tot zijn recht komt. Dat zit hem in de interactie met het publiek. Tijdens Markt Kabaal is dat inderdaad ook zichtbaar. Op de energie die ze van de mensen krijgen, speelt de band letterlijk in. Zoals de drummer in het interview destijds uitlegde heeft veel van hun opgenomen muziek “live vorm gekregen”. Marathon stond afgelopen Indiestad (nieuwjaars) editie in de grote zaal van Paradiso. In Markt Centraal was het echter vele malen knusser. Het woord "knus" is waarschijnlijk nog nooit geassocieerd met Marathon, terwijl dat eigenlijk best zou kunnen! Hun inspiratie halen ze uit Slowdive (soortgelijke gitaareffecten zijn duidelijk terug te horen), DIIV, Idles, etc. Knus is een synoniem voor gemeenzaam, wat zoiets betekent als "op een voet van gelijkheid"; dit is inderdaad hoe Marathon verbindend kan voelen. Lees hieronder (na de spotify link uitvoeriger) over de thema's waar de band hun inspiratie uit haalt: 

Het thema waar de band zich mee bezighoudt, wordt als volgt in hun Spotify bio omschreven: Net zoals deelnemers aan een marathon heeft Marathon vaak “tijd nodig om te herstellen van hun blaren. Blaren die niet alleen zijn ontstaan door het musiceren, maar ook doordat de samenleving de jeugd hard heeft aangepakt. Nu vecht Marathon terug met muziek die een explosieve mix van shoegaze en postpunk combineert, om de rekeningen te vereffenen in een steeds verder verdeelde samenleving!” (vertaling vanuit Engels). Volgens de website van de band uit Marathon “frustraties over alledaagse, matige momenten zoals avondeten uit de magnetron en tv-kijksessies rond het middaguur. Frustraties over de ontwrichte samenleving, waarin mensen steeds vaker tegenover elkaar komen te staan en jongeren zwemmen in een zee van eenzaamheid, woningnood en verloren ambitie. Frustraties die Marathon in een onuitputtelijke bron van energie heeft weten om te zetten. [...] De meeslepende nummers van Marathon – vol praatzang, catchy refreinen en dissonante solo’s – bieden een bemoedigend perspectief op een sombere werkelijkheid waar je soms even aan wilt ontsnappen. Dit doen ze door er goed hard over te schreeuwen. Altijd met een voetnoot van optimisme, want zelfs onder de meest donkere dekens kun je dromen over betere tijden.” Zo. Heel veel beter dan hoe ze het zelf doen, kun je het niet omschrijven. 

Housepainters sloot de avond af met hun upbeat mix van wave-punk en dub; wat lichter en voor menigeen wellicht makkelijker verteerbaar dan de voorgaande bands. Bovendien ook behoorlijk dansbaar - hoewel niet per se moshpit-dansbaar zoals de vorige acts. Meer vrolijk springend dansen op een goede 80/90s beat met melodische, bijna sensuele klanken. Dit werd dan ook uitbundig gedaan en de punk-frustraties die eerder op de avond naar de oppervlakte kwamen drijven, konden nu losgelaten worden. 

De band bestaat uit drie bandleden die alledrie zingen, verder is de opstelling als volgt: Anna Fleurie op (elektronische) drums, Tom Ogilvie op (bas)gitaar, en Marnix Wilmink op keys en percussie (de bongo's in het bijzonder zijn heel goed). Ze begonnen in corona tijd met het maken van muziek met een Roland TR-505, een 80's drum machine waar in de jaren 80/90 veel house en disco mee is gemaakt. Marnix van Housepainters: “Omdat we live die grove elektronische sound wilden behouden hebben we op marktplaats een oud Roland elektronisch drumstel gekocht. De underground post-disco periode uit New York en hoe punk en reggae/dub samen kwam in London zijn belangrijke inspiratie bronnen. Ook vinden we Die Neue Deutsche Welle en bands als Kraftwerk heel sick en dat sluit nauw aan op de live set up die we hebben.” Verder komen de drie bandleden uit drie verschillende muzikale contexten, en ze mengen deze tot wat Housepainters nu is. Er is ondanks de mengelmoes van inspiratiebronnen toch een rode draad en een duidelijke visie en stijl te horen.