‘One good thing about music, when it hits you, you feel no pain’, zong Bob Marley in 1973. Een tekst die beter aansluit bij The Boom Bus, is er bijna niet. Met dit project gaan de Amsterdamse Bram Wassink en Annabel Jansen zich inzetten voor kinderen in vluchtelingenkampen. Want de kracht van muziek is helend en daar moeten zij wat mee. Vanaf september zullen ze asielzoekerscentra in Griekenland aandoen, gewapend met een grote lading boomwhackers. Boom what? Moderne percussie-instrumenten, waarmee kinderen op een snelle en leuke manier samen muziek kunnen maken. 3voor12 Noord-Holland sprak af met de twee creatievelingen om meer te weten te komen over dit project.

Uit de bubbel

Bram en Annabel hadden het helemaal gehad met de bubbel waarin zoveel jonge Amsterdammers leven. "Veel mensen zijn vooral bezig hun eigen doel te bereiken. Wij ook, hoor. Maar nu wilden we ons inzetten om anderen te helpen", vertelt Bram. Een brainstormsessie begon, aan de eigen vertrouwde keukentafel. Binnen een kwartier ontstond het idee om iets te doen met hun eigen expertises. Bram maakt muziek, Annabel filmt en fotografeert. Allebei hadden ze ervaring met kinderen. Annabel heeft jarenlang opgepast en Bram geeft gitaar- en muziekles op basisscholen.

Hier ontdekte Bram de boomwhackers: "Het is geweldig om te zien wat er gebeurt in een klas als je kinderen een stel simpele buizen geeft, waar geluid uitkomt. Ze worden zo enthousiast. Gitaarspelen is leuk, maar boomwhackers creëren een groepsgevoel." En dat effect willen Bram en Annabel ook bereiken bij de vluchtelingenkinderen.

We horen er niets meer over

Maar waarom vluchtelingenkinderen? Annabel vertelt: "Tijdens mijn studie maakte ik me al zorgen om de vluchtelingencrisis, maar om eerlijk te zijn had ik toen weinig tijd en energie om me daarvoor in te zetten. De laatste tijd merkte ik dat je er nog weinig over hoorde in de media. Shit, dacht ik, het gaat natuurlijk nog helemaal niet goed. Oké, ze zitten droog en krijgen te eten, maar dan is het probleem nog niet opgelost."

Er moet meer awareness komen voor het probleem, volgens Bram en Annabel. "Je vergeet gewoon dat er vluchtelingen in je eigen stad wonen. Dan ben je een kind van drie, heb je al zoveel ellende meegemaakt en zit je ook nog eens de dag alleen maar te zitten", zegt Annabel. Dus willen Bram en Annabel iets substantieels bijdragen. Muziek helpt bij de verwerking van trauma’s. Met de workshops zorgen ze voor tijdsbesteding, maar laten ze ook wat achter: kennis en boomwhackers.

Er worden steeds meer workshops georganiseerd op het gebied van muziek, bijvoorbeeld in de Bijlmerbajes in Amsterdam. Daar werken Bram en Annabel dan ook graag aan mee. Maar toch willen ze het niet bij Nederland laten. Bram: "Om het probleem echt te begrijpen en de liefde te verspreiden, moet je naar Griekenland. Daar zit het probleem. Daar willen we naartoe." In maart 2016 heeft Europa de grenzen van de Balkanroute gesloten, waardoor duizenden vluchtelingen vastzitten in Griekenland. Onder hen veel kinderen. Onderwijs krijgen zij niet en sport- of hobbyclubs hoef je ook niet te verwachten.

Vrolijk, kleurrijk en simpel

Het plan is in september te vertrekken, mits de twee genoeg geld ophalen. Met een busje zullen ze via Frankrijk en Italië naar Griekenland reizen. Een aantal vluchtelingenkampen hebben ze al benaderd. Iedereen reageert positief. Welke het precies gaan worden en wanneer, weten ze nog niet. Dat hangt af van de vertrekdatum en het verloop van de reis. Het plan is overal drie tot vier weken te blijven. Ze verwachten ongeveer drie maanden weg te zijn.

Wat ze dan precies gaan doen? "Muzieklessen geven waar iedereen aan mee kan doen", zegt Bram. "Dat zal variëren van simpele ritmeoefeningen tot uiteindelijk wat uitgebreidere melodieën. De boomwhackers hebben allemaal een andere lengte, dus een andere toon. Zo kun je verschillende melodieën maken. Je móet samenspelen om iets moois te bereiken. Kinderen spreken elkaars taal vaak niet, dus we moesten een manier verzinnen om toch op een positieve manier te communiceren. Boomwhackers zijn vrolijk, kleurrijk en simpel. Ideaal dus."

Annabel vult aan: "Als je met een gitaar aankomt, ben je toch meteen weer individueel bezig. Daar is taal voor nodig. Ook levert het frustraties op, het duurt even voor je er goed in bent. Met boomwhackers maak je direct een connectie. Het gaat niet om de prestatie, het gaat om het samenspel."

Eigen muzikale achtergrond

Het doel van de reis is kinderen een tijdsbesteding te geven, maar ook volwassenen te instrueren over het gebruik van boomwhackers. Dat kunnen ouders zijn, of langdurige vrijwilligers. Zo geven Bram en Annabel letterlijk het stokje door. De boomwhackers laten ze achter in de kampen. "Als wij vertrekken, blijven de kinderen muziek maken", hoopt Bram.

Maar hebben die kinderen dan geen eigen muzikale tradities? "O zeker!", antwoordt Annabel. "Daar zijn we ons van bewust. Het is fijn dat je veel kan doen met percussie, dat kent eigenlijk iedereen wel." Bram: "We lezen ons goed in. Ik zet ’s ochtends vaak muziek op met darboeka erin. Dat is een veelgebruikt percussie-instrument in Syrië. We komen waarschijnlijk in aanraking met verschillende soorten muziekstijlen en moeten daar flexibel mee omgaan. We willen die invloeden een weg laten gaan in de muziek. Je kunt wel van alles voorbereiden, maar je weet toch nooit hoe het loopt." De twee verwachten ontzettend geïnspireerd te raken door alle muziekstijlen, maar beseffen ook dat hun dromen groots kunnen zijn. "Misschien zijn ze al blij als ze allemaal één keer tikken", lacht Bram.

Risico’s

Tijdens de reis en het verblijf zal Annabel veel filmen, zodat ze uiteindelijk een documentaire in elkaar kan zetten en zo de mensen thuis kan inspireren. Ook hoopt ze de vluchtelingen een gezicht te geven, zodat men zich beter met hen kan identificeren. "Als je spreekt over een tsunami van vluchtelingen", zegt Annabel, "is het makkelijk weg te kijken. Dat is lastiger zodra het gaat om één persoon." Gemakkelijk zal dat filmen niet gaan, verwacht ze. Niet iedereen wil waarschijnlijk op beeld. Ook vrijwilligers kunnen moeilijk gaan doen. "Dat is ook prima. Het gaat echt om het project. Met de film hoop ik mensen te inspireren om iets te doen. Gewoon één keer de deur uit te gaan, eens met een vluchteling te praten of hem mee te nemen naar een concert."

Waar ze voor moeten waken, is hechting. Dat kinderen zich aan hen gaan binden en ze er dan later weer vandoor gaan. Maar ook zelf moeten Bram en Annabel hun werk met een frisse blik kunnen blijven doen. Afstand bewaren. Zich terugtrekken, zo nu en dan. Soms even niets doen. Dat wordt lastig, volgens Bram. "Wij zijn gevoelige mensen, zo’n verhaal van een kind kan heftig binnenkomen." Annabel vult aan: "En ontspannen, daar zijn we niet zo goed in. Als we nu iets relaxeds gaan doen, is dat een documentaire kijken over de vluchtelingencrisis." Bram: "Maar het gaat erom dat we wat licht brengen in het leven van die kinderen. Als ze een positieve herinnering aan de muzieklessen overhouden, is ons doel al bereikt."

Na hun reis komen Bram en Annabel terug en maken ze de film af, die ze in 2018 willen tonen tijdens een avond met vluchtelingen. Er zal muziek gemaakt worden en vluchtelingen zullen hun verhaal vertellen. Ook zal The Boom Bus blijven rijden, maar dan vooral in Nederland en omliggende landen. Bram en Annabel hopen uiteindelijk een stichting op te zetten.

Met andere woorden: alles is op het moment 'The Boom Bus' in het leven van Bram en Annabel. Op dit moment hebben ze 91% van het streefbedrag opgehaald en zijn er nog 11 dagen te gaan. Wil jij ze steunen? Klik hier voor mogelijkheden.