Voorronde 1 Leiden Jazz Award 2019
Een aantrekkelijke opmaat
De eerste voorronde van de 11e editie van de Leiden Jazz Award werd goed bezocht. De sfeer was uitstekend, evenals het gebodene. Het is een goed teken dat steeds meer bezoekers de voorronden kunnen vinden en blijven hangen, benieuwd naar meer én naar de uitslag. De Foyer van de Stadsgehoorzaal blijkt hiervoor een uitstekende keuze, want ook het geluid is er prima in orde.
Vier heel verschillende deelnemers traden op woensdag 20 februari aan.
Allereerst was dat trompettiste en vocaliste Alba Careta Arnaus uit Spanje. Hoewel ze stijf stond van de zenuwen – wat wel enige invloed had op haar spel, met name haar aanzetten – maakte zij met haar Spaans-Catalaans getinte set veel indruk. De band speelde hecht, de arrangementen waren fraai. Het sluitstuk, een gezongen nummer met een zeer sterke Spaanse sfeer, was beeldschoon. Haar zien we terug in de finale op 17 maart!
Ook de Waalse pianist Alexandre Lesage gaat door naar de finale. Met een trio dat elkaar enerzijds ruimte biedt, anderzijds feilloos op elkaar reageert, maakt hij de meest volwassen indruk van de avond. Zijn muziek is veelkleurig en wisselt voortdurend van dynamiek en muzikaal perspectief. Van romantisch naar lyrisch, naar snel en ritmisch; alles kan.
Dat laat onverlet dat het strak en gedisciplineerd spelende kwartet van de Italiaanse altsaxofonist Elias Lapia niet onvermeld mag blijven. Bop zoals die nog maar weinig wordt gespeeld. De zo nu en dan aan McCoy Tyner herinnerende pianiste Federica Lorusso speelde prachtig. Jammer daarom dat solist Lapia zo nu en dan lelijk uit de bocht vloog.
Tristan Schmidt, die zich de avond ongetwijfeld anders had voorgesteld, speelde solo ipv als trio; zijn beide begeleiders waren ziek. Schmidt improviseerde dan maar zijn set, maar het werd niet wat hij ongetwijfeld bedoelde. Met een warm applaus moest hij afscheid nemen van de competitie.
Al met al een aantrekkelijke opmaat naar de tweede voorronde op 6 maart en de finale van de 17e.