Werfpop 2017: De strakke heavy metal van Prong
Het eeuwige voorprogramma van de betere metalbands
Drie heren in het zwart, strakke spijkerbroeken, tatoeages en hun eigen merch aan. Ze nemen ons mee naar de metalscene van de jaren ’80 en ’90. Gaandeweg is die vermengd met industrial metal, hardcore en op het eind horen we zelfs een nummertje nu-metal.
De ervaring van Prong is duidelijk voelbaar. Net als de energie van de band, die schijnbaar sinds hun reformatie vijf jaar geleden nog niet minder is. Met het zesde album sindsdien ‘Zero Days’ op komst, lijkt het alsof ze iets hebben in te halen.
Midden voor het podium staat een groepje trouwe fans uit hun dak te gaan. Daarachter is het een stuk rustiger, in aantal en beweging. Het is bewonderenswaardig hoe enthousiast de band blijft. Prong deelt dan wel een podiumervaring met grootheden uit de heavy metalscene, toch ontbreekt het hen aan dat ene geheime ingrediënt om door te breken. Oude klassiekers als ‘Unconditional' worden afgewisseld met nummers van het nieuwe album. Het klinkt allemaal even strak. Helaas klinkt het ook teveel hetzelfde. Noch de zang, noch de teksten van Tommy Victor overtuigen de luisteraar. Prong lijkt het eeuwige voorprogramma van de betere metalbands te zijn, "but what's positive or negative, maybe it's all relative".
[Nike Liscaljet]