Popronde Leiden 2025: optredens in het RMO, kroegen en een boulderhal Popronde Leiden 2025: optredens in het RMO, kroegen en een boulderhal

Anouk Wolf, winnaar van de tv-talentenjacht The Headliner, opent Popronde in het Rijksmuseum van Oudheden. Met een spectaculair verlichte Egyptische tempel op de achtergrond, is dit de perfecte setting voor een openingsshow. Des te verrassender is het dat gitarist Ruben, al vóór aanvang, op zijn gitaar begint te pingelen en het publiek toespreekt. Gelukkig verschijnt headliner Anouk snel op het toneel om ons uit dit ongemakkelijke moment te verlossen. 

Haar optreden is een mix van eigen werk en covers van iconen als Etta James, Lady Gaga en Teddy Swims. Wolf is innemend, deelt persoonlijke verhalen en neemt ons moeiteloos mee. Tijdens 'Diving in the Water', vertelt ze dat het voelt alsof ze met de nummers zichzelf advies geeft: de grote zus, naar de kleine zus. Een kleine herinnering dat iedereen weleens een luisterend oor nodig heeft. 

In haar ballades heeft ze haar stem volledig onder controle. Zelfs wanneer de microfoon even uit lijkt te zijn, torent haar stem moeiteloos boven het geroezemoes uit. Haar zang is karaktervol en indrukwekkend. Haar nummers meeslepend en dromerig. Een krachtige opener. (MB)

Of er nog mensen uit Enschede in de Plato zijn. "Iemand die er weleens geweest is anders? Ok, heeft iemand er weleens van gehoord dan?" Nog voordat je over de vuurwerkramp kunt beginnen, knalt Badminton het volgende nummer erin. Er is geen ruimte voor een moshpit, niemand waagt het überhaupt: voor je het weet kegel je een bak met platen omver. Het is druk en warm in Plato. Zó warm dat het bier al op is voor de liedjes dat zijn. En wat voor liedjes!

Een gesneuvelde bandbus doet deze Tukkers blijkbaar weinig. Hun genre kent dan ook een hoog DIY-ethos: problemen zijn er om opgelost te worden. Denk ook nog even aan de context waarin de meeste mensen de sport waar de band naar vernoemd is beoefenen, en je hebt het te pakken: zonnige garagerock met allerlei muzikale knipogen naar de grootheden die de plaathoezen om je heen sieren. Goede muziek is tijdloos, dus treffender kan het haast niet.

Ik heb werkelijk geen idee of ze meer van dit soort bands hebben in Overijssel (moet haast wel), maar binnen die scene zal Badminton op een eenzaam Plateau staan. Als de fotograaf de band hier niet met een plaat van The Stooges of The Modern Lovers op de foto heeft gezet zal dat door de drukte komen, en niets anders. (MA)

De avond begint met een onverwacht bitterzoete fuif in Jantje van Leiden. Gehuld in androgyn kostuum heeft de frontman op toetsen een drummer meegenomen en mist de gebruikelijke bassist. De lichtvoetige muziek van REINDIER snijdt een zwaar onderwerp aan. De artiest is hersteld van een hersentumor op jonge leeftijd, en heeft een lange weg naar herstel doorgemaakt. Dat resulteerde in het in oktober uitgekomen album MONOMAAN, waarvan we nu het meeste materiaal te horen krijgen. Niet plechtig, maar berustend en flierefluitend, met instrumentale uitspattingen die van Justice tot spelcomputer lopen.

De lange dagen van het herstellen, de drang naar leven, de troostende berusting, de reis van ziektebed naar deze avond zit vol meeslepende emoties. REINDIER's zalvende stem op de wonden klinkt nooit bitter, zelfs tijdens de onmachtige passages. Tussendoor scandeert een cartoonstemmetje "alles komt goed" als een simpele mantra. Een smeekbede om meer tijd verandert in strijdlied met daverende drums als aanzet. Mijn favo uit de set is 'Nooit Meer Slapen', een nummer over insomnia dat qua ritme het onrustige woelen en dan wakker schrikken instrumentaal weet te vertalen. 

De zanger legt uit dat de afloop van zijn genezing niet zonder kleerscheuren is, maar de ongewillige uitruil van energie voor waardering voor de wereld zegt boekdelen over zijn veerkracht. Het optreden eindigt niet in een strop maar een betekende stropdas, bestemd voor een keten van deze kledingstukken, ééntje voor elke stad die hij tijdens de Popronde aandoet. Stopdassen? (BK)

Kun je klinken alsof je enkel je greatest hits speelt als je enkel wat losse nummers en een EP uitgebracht hebt? My Girlfriend kan het.

Schijnbaar bewust tonen ze zich als een schoolbandje door een rugbytrui te kiezen als bandoutfit, maar zo klinken ze allerminst. Zoals met plonki zien wij hier ook geen enkel probleem voor deze band om de grote zaal van Nobel te spelen.

De ambitie van My Girlfriend om festivals te spelen kan niet anders dan ook de ambitie van die festivals worden. De band speelt vrolijk en vrij terwijl ze in een hoek gedrukt staan; letterlijk dan. Krachtstof is niet genereus qua bandruimte. We zien echt geen enkele manier waarop ze fysiek minder ruimte zouden kunnen innemen. Het lijkt ze alleen maar te sterken in het innemen van alle ruimte in de zaal: ze grijpen de zaal bij de lurven en de dansspieren. Als een amorfe massa kruipt het publiek langzaam maar zeker dichterbij de band. Bij het derde nummer zijn we van heupwiegen en hoofdknikken gegaan naar voluit dansen.

De band, en zeker bandleider Gijs, maken je blij zonder dat ze nu noodzakelijk happy-clappy-muziek maken. De energie is er gewoon, als een soort straalkacheltje dat iedereen aan tafel voedt en dat door iedereen gevoed wordt. Je kunt niet anders dan hierin meegaan. Vanaf het eerste nummer 'Party' gaat het genadeloos naar 'Judith' en 'Milkshake Maker'. Hoge snelheid, goede synths, een bas die ritme meer aan de drum overlaat en een drummer die dat prima aankan. En ja, de enige band in de Popronde met een drum die geen gitarist heeft. Heb je dus helemaal niet nodig, blijkt.

Lichter en vrolijker stappen we door naar de volgende band. (MH)

‘Kom allemaal lekker naar voren’, roept frontman Kai het publiek toe. Maar dat blijft nog liever achterin hangen, alsof de stap naar voren nog even te spannend is.

Dan barst de Duits-Nederlandse band los met ‘Easy Lovin’’, hun single uit 2024. Live neigen de falsetto’s wat naar de klank van het eerste gedeelte van het woord, en de meerstemmige passages beginnen ook niet helemaal synchroon.

Ook op het podium heerst lichte chaos. Zangers Kai en Oscar wisselen regelmatig van plek, wat op het kleine podium voor onhandige momenten zorgt, want daar is eigenlijk geen plek voor. Gelukkig kunnen deze goedgemutste mannen daar gewoon om lachen. Een show hoeft niet gelikt te zijn, juist niet. Hun onhandige, soms aandoenlijke introducties van nummers verraden vooral dat er nog podiumervaring te winnen valt.

Jong dus. Maar hun teksten hebben een volwassen zwaarte. Liefde, verlangen en R&B-invloeden vormen de kern van hun geluid. Inmiddels heeft de ruimte zich gevuld met jong publiek dat vrolijk meebeweegt op hun ritme. De charme van de mannen werkt onmiskenbaar. Heel even voelt het alsof we surveilleren bij een schoolfeest: gierende hormonen vullen de zaallucht. 

Hun speelsheid, tomeloze energie en enthousiasme maken de imperfecties dubbel en dwars goed. Het is bijna onmogelijk om zonder glimlach het café te verlaten. Alleen een echte zuurpruim zou ongevoelig zijn voor deze aanstekelijke vibe. (MB)

Lokaliteit de Apotheek puilt volledig uit haar voegen bij aanvang van Politie Warnsveld. Van het toilet tot de stoep maakt iedereen zich op voor een feestje, daar staat deze band immers bekend om. Als Politie Leiden dit zou zien zou het onmiddellijk afgeblazen worden. Gelukkig komt het niet zo ver.

Politie Warnsveld trapt af met een klucht van twee jaar geleden over de VVD, die dankzij de tomeloze inzet van die partij niet aan relevantie inboet. Je zou zelfs kunnen zeggen dat deze protestsong anno nu veel te braaf is, gezien de openlijke fascisme-flirts door Yesilgöz. Geen nood: aan braafheid doen we verder niet bij dit optreden. De zanger pompt iedereen op als een ware hypeman en weet een sfeer te creëren die zowel de fans van plat vermaak als ironie uitnodigt. Ska en punk flirtten van oudsher vaker met politiek commentaar, maar weinig acts slagen erin dat overtuigend te brengen zonder te compenseren op het party-gehalte. Politie Warnsveld mag zeggen dat ze dat wel flikken.

We gaan hier allemaal naar de klote, maar dat betekent dus zeker niet dat we daar geen plezier in mogen hebben. Het is die typische Doe Maar-sfeer van, maar nu zeggen we het met De Dijk, dansen op de vulkaan. Dus dat biertje dat je heelhuids naar je vrienden dacht te brengen? Laat maar vallen, want het komt er toch van en het geeft niet. (MA)

Helen Jewett? Is dat een singer-songwriter – maar dat past toch helemaal niet in rockcafé Lazaru’s? Nee, het is dan ook een post-punkband met een scheutjes punk, shoegaze en new wave. Ze hebben zich vernoemd naar een bruut vermoorde New Yorkse prostituée uit de negentiende eeuw. De drie muzikanten zijn studenten uit ArtEZ in Zwolle met deels Drentse roots. 

Veel nummers die ze spelen, komen van het begin 2025 gereleasde album ‘Astrolabium’, maar ze spelen op hun vaste Poprondeset ook de onuitgegeven nummers ‘Incendies’, ‘Needle Peedle’ en ‘Burn it Down’. 

Na een postpunkbegin gaat het speeltempo omhoog, met het in punktempo gespeelde ‘Truth Is Mine’. Het heeft een lekker lo-fi, dromerige leadzang van de bassist. Bij het derde nummer, ‘Dogma’, denk je door het constant herhalende baslijn dat het ‘Otherside’ van de Red Hot Chili Peppers wordt. Gitaar en bas gaan eroverheen, waar de rauwe, cobainiaanse zang de energie levert. De gitarist en de bassist wisselen elkaar af in de leadzang; de stuwende drums drijven hun nummers voort. Dit smaakt naar meer. (RvN)

BERTHAJU: de bandnaam herinnert aan de legendarische judoclub Kenamju, maar is simpelweg een afkorting van frontvrouw Bertha Jürges. Wat meteen opvalt is dat de leden zich niets aantrekken van de bandetiquette en merchs-shirts van hun eigen band dragen – iets logisch dat zelden gebeurt. Ze laten voor extra publieksparticipatie de UJU CAM rondgaan. Dat is een Kodakje waarmee toeschouwers zich kunnen vastleggen en waarvan de resultaten later op de socials gedeeld worden.

De vier maken energieke bubblegumindiepoppunkrock op een beat van drums en backing track. Hun nummers worden opgetild door regelmatige uitbarstingen van Zoë’s gitaar, met solo’s als in classic rock, en die van Senna’s drum. Bertha’s stem klinkt licht distorted, met het ademloze en het timbre van Garbage’s Shirley Manson.

De muziek van deze “female gaze”-band klinkt vrolijk, maar de onderwerpen zijn dat niet. Ze zingen over transactioneel seksisme (“Show me your tits so we can work it out, if you know what I mean"), alleen dienen als lustobject voor gore mannen, seks willen en gewild willen zijn, "taking aim" op het patriarchaat (het schot uitgebeeld met mic en draad). Het blijft een feministisch debat: mogen vrouwen aantrekken wat ze willen, of is dat mogelijk behaagzuchtig richting het patriarchaat? Frontvrouw Bertha doet lekker wat ze wil.

Bij ‘Like Her’ voeren gitarist Zoë, bassist Hugo (met panterprintstrap) en Bertha een synchroon dansje op. ’t Praethuys is dan allang veranderd in een golvend geheel. Wil je ook meedansen? Op 21 februari 2026 staan ze weer in Leiden, dan in Resistor met Røyking en Subotsky. (RvN)

Thor Kissing heeft een kazoo en daarmee weet je al meteen hoe kazig deze act gaat zijn. Dat je er een boterham mee kan verdienen is te zien aan de crowd in de Wibar, die makkelijke fragmenten van de nummers meedoet. Roepzang, onzinnige onderwerpen (een vent die verdrinkt in het concertpubliek, als voorbeeld) en een intermezzo met reclames die gespliced zijn als een Youtube Poop voelen af en toe meer als standup dan muzikaal optreden.

Maar waar andere acts dit soort koddigheid als dekking gebruiken voor gebrek aan talent, werkt het bij Thor Kissing wel allemaal. Een gabber remix die mensen doe hakken als de 90's nooit zijn vervologen, het punkerig hypen van de Hamsterweken en het lallerige 'amsterdamsterdamsterdamsterdam' van zijn nog maffere alter ego Thor R.F. Kissing zijn komedisch goud en dansbaar op de klap toe. De frontvrouwe van de volgende band Wabi Sabi danst wild mee met alle nummers.

We gaan stuk voor stuk de tracks van inmiddels uitgekomen EP 'Abracadabra' af. Na het optreden van REINDIER eerder op de avond is het nummer 'Terminaal' (met bijdrage van Drroomgordijnen) een hilarisch contrast. Een melige memento mori op marsmuziek, die niet uit je oor te wurmen valt. Alles uiteraard verbazingwekkend dansbaar. Maf, maar maakt je wel bekaf. (BK)

Een hectische remix van het welbekende maandelijkse luchtalarm klinkt door Lemmy’s als Fellatio het ‘fun sized’ podium betreedt. Al voordat de band begint zit de bar ramvol. Velen komen net van Politie Warnsveld vandaan en het zweet staat hen nog op het voorhoofd. Helaas of gelukkig voor hen wordt het nog veel warmer en natter op deze avond.

Het publiek wordt belaagd met aanstekelijke synthesizers en manische drumbeats, waardoor je wel geforceerd wordt te bewegen. Ondanks de ‘knusse’ ruimte in het biercafé is er nog ruimte voor gedans in het publiek, een bescheiden stagedive en zelfs een mini-moshpit.

Alhoewel deze band niet helemaal te categoriseren is, heeft het drietal zeker wat post-punkerigs en dan vooral op de manier van Smudged, Warmduscher en Viagra boys. Lekker vies, chaotische energie en uiteenlopende nummers die maar eeuwig lijken te escaleren. Vooral bij ‘Gründunken’ lijkt er geen eind aan te komen. Allicht zijn deze jongens ook fan van ‘Research Chemicals’. Het zou veel verklaren.

Zanger Abel van der Heiden lijkt de gehele set last te hebben van Vietnam-flashbacks en kijkt emotieloos over het publiek uit. Af en toe klampt hij zich vast aan het plafond om zich daarna te herpakken en al schreeuwend met dansmoves à la Ian Curtis het publiek in te lopen. Ondertussen dansen drummer Fonz Gofers en bassist Pepijn Kolsteren er flink op los achter hun instrumenten. Nee, het is geen verrassing waarom deze band al zo’n dikke live-reputatie heeft.

In deze barre tijden is Fellatio het chaotische feestje van absurditeit dat iedereen in zijn leven nodig heeft. Kapitein Abel en zijn crew met matrozen hoedjes leiden jou en iedereen in het publiek succesvol naar een bovengemiddelde climax. (RK)

Zoals je een writer's writer als Thomas Pynchon en een comedian's comedian als Sean Lock hebt, zijn er ook musician's musicians. De vijf van The Pekkers zijn dat duidelijk, want wie goed oplet, ziet leden van minstens vier Leidse bands in het publiek staan. “ELO maar modern, prettig gestoord”, was mijn eerste indruk vanuit uitgebrachte muziek, maar eerste indrukken kunnen misleidend zijn. Ze maken namelijk live eerder luchtige psychedelische americanarock, met piano en een glimlach gespeeld. Waar je op de plaat invloeden van bijvoorbeeld The Band en vooral The Beatles duidelijk hoort (‘Do As I Please’!), is het live meer een rocky/ bluesy/ country ‘70s geheel, alleen het Hammondorgel ontbreekt.

The Pekkers is een superband, een Baba Pan & the Bim Bam Band onder de americana. Er staan de gitarist van Zuster Zonnebloem (Timo Verlaan) en de ex-drummer daarvan (Lars Douma), plus de frontman van The Dukes of Harlem achter de toetsen: Pedro Croes. De twee voor mij onbekenden zijn leadzanger Liam Pek, met zijn lange blond haar en sikje een in het wit geklede Jezusfiguur, en bassist Jelle Weber. Je ziet duidelijk dat ook dit ervaren muzikanten zijn, en dat klopt: Liam blijkt in 2023 al met de Popronde te hebben meegedaan, en is net als Jelle conservatoriumgeschoold.

Apotheken zijn altijd helverlicht, maar Lokaliteit De Apotheek is juist duister, lang en smal en daardoor overvol. Sfeervol is het wel, en het speelplezier van de band slaat over op de toeschouwers. Polderamericana, het kan, het mag en het is fijn. (RvN)

In Lazaru's eindigt de avond met het Utrechtse Karnabahar. Met leden uit Nederland, Argentinië, Turkije en het Verenigd Koninkrijk brengen zij een onverwachte, maar goede mix tussen screamo en folk.

De set van dit viertal bestaat uit afwisselingen tussen snoeiharde beukmomenten, waar flink bij geheadbangd wordt, en dromerige gitaarpartijen, waarbij je even weg lijkt te zweven. Al snel wordt dit ruw verstoord door de volgende lading heftige gitaarpartijen, die heel Lazaru's in zijn voegen laat schudden. Ja, die hardcore punk-invloeden zijn zeker aanwezig en dat hoor je perfect in ‘Çıkmaz’. Het is dus ook niet heel vreemd dat ze hun setlist er door een klein half uur heen rammen.

De echte eyecatcher van Karnabahar is de drummer en dat komt niet alleen door zijn knalgele shirt, maar vooral door zijn veelzijdigheid. Hij is in staat om zowel blastbeats als komba beats in een nummer te stoppen en het niet misplaatst te laten voelen. Naast headbangen is er dus ook de mogelijkheid om te dansen bij deze band.

Het toffe aan Karnabahar is dat zij zich niet laten limiteren door maar één taal te gebruiken. Zo zijn hun teksten en titels naast in het Engels ook in het Nederlands, Turks en Spaans. Dit komt vooral naar boven wanneer hun zanger soms overschakelt naar spoken word.

Met het geschreeuw van de zanger brengt hij een gevoel van melancholie naar boven, een beetje het type waar de gemiddelde gast bij Lazaru's, die gewoon een biertje wil doen, niet bepaald op zit te wachten. Je zou zomaar verwachten dat een rockcafé meer waardering zou tonen voor deze krankzinnig goeie vocals en retestrakke band, maar afijn. (RK)

Cosmic! Nergens deze Popronde stond een band op een meer geschikte locatie dan deze bij Bierlokaal De Veste. De oprechte kitsch van de discolampen zijn de perfecte omlijsting van de muziek van KAGAMI: discopop-stromen uit de jaren tachtig en van over de hele wereld worden samengevoegd in een sound. Veel synth, heel veel synth. Zelfs de stem loopt via de synth. Niet gek, want andere instrumenten neemt dit duo niet mee. Denk Italopop, met wat diepere bas, met vroege WHAM! als George Michael via de synth had gezongen. Oh, en meng daar nog wat Atari-geluiden door.

Hoewel we zeker de kwaliteit in het genre zien, lijkt soms de inwisselbaarheid van de nummers minder een kracht dan een zwakte; uiteindelijk hoor je het verschil niet meer. Als een upbeat Jean Michel Jarre's 'Chariots of Fire' dat eindeloos duurt. En toch... en toch schuilt daar dan toch weer de kracht. Het lijkt zo makkelijk, maar als je beter gaat luisteren is het niet volledig inwisselbaar en hoor je de vele lagen. Juist het anonieme maakt het goed, omdat je deze muziek kunt consumeren als een kauwgompje of als fine dining fusion cooking.

En als er dan een haakje komt, reageert het publiek uitbundig. Die zijn kennelijk meer onder de invloed van de bas-en-synth-hypnose dan deze razende reporter. Hier wreekt zich de journalistieke afstand en de vele bandjes die we al gezien hebben. Je moet wel een beetje opgaan hierin om het goed te waarderen. We besluiten de volgende kans die we krijgen om deze band met een volle show te zien van ganser harte te pakken. Zonder schrijfblok dan. (MH)