Plonki is geen onbekende meer in de Popronde scene. Als bandlid speelde Pleun al een aantal keren mee met andere bands zoals Fuzzy Teeth. Plonki klinkt misschien niet zo serieus, maar de muziek van Pleun des te meer. Na THAMES, waar ze vastliep, pakt ze nu door met haar eigen project. En hoe: haar EP 'kicking at my heels' is uit, ze speelt in Leiden als 3voor12 talent op de Popronde, en de buzz rondom haar naam groeit gestaag. Tijd om bij te praten , ergens tussen de drukte van het dagelijks leven en de rust van haar kamerdemo's. Over die rare bandnaam, over vrij zijn, en over buren die gelukkig nooit klagen. Hoe wappert de freak-vlag bij Plonki?

© Jörgen Verhart

Plonki

Die naam dan

Plonki. Het klinkt niet bepaald serieus. En dat is ook de bedoeling. "Maar de teksten en muziek wél", zegt Pleun. Die balans tussen speelsheid en diepgang, die zie je terug in alles wat ze doet. "Muziek maken is voor mij twee dingen: een uitlaat voor alles wat ik voel – positief én negatief – en plezier. Op het podium komt dat samen."

De emotie achter de songs is er altijd, maar tussendoor krijg je ook weleens een grapje mee. "Ik wil dat mensen het naar hun zin hebben, maar ook een bepaald gevoel meegeven." Je kunt niet anders dan hierin meegaan.

Pleun stopte bij THAMES omdat ze vastliep. Nu heet haar EP 'kicking at my heels'. Het klinkt alsof er iets achter haar aan zit. "De drang om te creëren jaagt me vooruit. Als ik niet aan het maken ben, gaat het eigenlijk niet goed met mij. Ik voel zo'n sterke druk om muziek te blijven maken dat het bijna pijn doet."

Vrij voelen doet ze vooral in the zone. "Tijdens het schrijven, spelen, opnemen zijn er magische momenten waarin het voelt alsof je zelf niet eens meer helemaal in controle bent. Als ik dingen maak die me raken, weet ik dat het goed zit." Ze stopt even. "Maar dat gevoel vasthouden is niet makkelijk."

Die nerveuze Pleun van toen

Bas Boudewijn van Captain Scarlet gaf Pleun haar eerste kans bij Sniester, voordat ze überhaupt releases had. Wat ze spannend vond? "Het praten tussendoor. In de muziek heb ik altijd geloofd, en op het podium staan was ook niet nieuw. Maar met andere bands kon ik altijd iemand anders het woord laten doen. Met Plonki gaat dat wat minder."

Ze zat, zeker in het begin, nog best wel in haar hoofd tijdens shows. "Dat ik een grapje maak die niet landt, en dat ik tijdens de volgende song niet kan stoppen met daaraan denken. Vinden mensen het nog wel leuk?" Dat leidde ertoe dat de songs niet volledig tot hun recht kwamen.

Wat ze zichzelf nu als advies zou geven? "Dat het allemaal niet zoveel uitmaakt. Uiteindelijk vind ik het het belangrijkst om authentiek te zijn."

Pleun maakt haar nummers vaak 's avonds alleen op haar kamer. Live speelt ze met een volle band. Hoe verandert dat een nummer? "De betekenis verandert niet echt. In de kern blijft het hetzelfde liedje en ik weet nog goed welk gevoel ik had toen ik het schreef."

Maar de energie, dat is een ander verhaal. "De demo's heb ik gemaakt met drumloopjes waarin nauwelijks dynamische verschillen voorkomen. Ook is het vaak terug te horen dat het laat was, dat ik niet alles kon geven." Ze noemt 'Quiet Life' als voorbeeld. "Die was vrij plat qua energie – zelfs de riff aan het einde had nog niet veel."

Met de band groeit het tot een mooi geheel. "Drums die van klein en compact naar losjes en keihard gaan, gitaren die nóg meer over hun nek gaan, een veel dikkere bassound en zangpartijen die worden gezongen met de intentie om gehoord te worden, in plaats van zo stil mogelijk te zijn."

Toch hebben de demo's ook hun charme. "Juist dat platte, waarin er zo weinig elementen zijn maar er toch veel gezegd wordt, dat kan ik ook erg waarderen."

Die buren dan

Pleun zei ooit: “Gelukkig klagen mijn buren nooit.” Maar stel dat ze wél klagen en ze mag maar één nummer per dag maken – wat zou ze dan vastleggen?

"Ik denk dat ik dan veel meer boze punknummers zou maken. En keihard ook." Ze moet erom lachen. "Maar eerlijk, ik weet nooit echt wat er gaat komen als ik ga zitten om te schrijven. Vaak is er wel een leidend gevoel, maar dat is elke keer anders."

Als de tijd om muziek te maken gelimiteerd zou worden door buren? "Dan zou ik in elk geval meer waardering voelen voor de tijd die ik wél heb." Ze stopt even. "En een nieuw huis zoeken."

Plonki staat bij de Popronde Leiden op 13 november 2025 vanaf 19:45 in De Dorus.