Youth Sector en TAPE TOY knallen tot over het Kanaal Youth Sector en TAPE TOY knallen tot over het Kanaal

Youth Sector oogt in tegenstelling tot de naam als iets een band die zich op een ouder publiek richt. Retro kloffies in de kleuren van een zonsondergang, hier een foute zonnebril, daar een cowboyhoed, met een frontman die een grijs lokje in z'n haar heeft geverfd. Daarentegen spat de vitaliteit er vanaf, maar op een uitnodigende manier: hyperactiviteit zonder nervositeit. De muziek is ook druk maar bevat evenveel hooks als een garderobe en Talking Heads na vijf espresso (met samenzang en galmende stemfilter er nog bij) krijgen tegenwicht van lyrics die altijd wel een makkelijk mee te zingen frase bevatten. 

Na een start als een Spitfire blijft de set op standje aan, met uitmuntende synths (en zeer expressieve toetsenist) tijdens 'Buy For Less' en de inkopper van single 'God's Work' ("hal-lé-fucking-lujah-lujah" zit nog steeds in m'n hoofd, en ondanks dat het niet per sé nodig was zat er ook een geweldige bridge in) als momenten die het vermelden waard zijn. De disco lichtshow van 'Break Something' verdient een lintje voor de technicus, maar maakt je blij dat het geen constante is. Wat dat betreft weet Youth Sector op het randje te balanceren tussen modieus en zichzelf overgeven aan hun eigen gimmicks. De funky flair die ze bij tijd en wijle toevoegen had ik graag meer terug zien keren, maar heb zelden gehad dat een set zo snel voorbij vliegt. 'No Fanfare' is een hilarische titel voor het eindnummer want de rappe track is kaaksurfen ten top, met de toetsenist die de show steelt door zijn instrument naar voren te trekken en als keytar te behandelen. In één woord: verzadigend.

In de opmaat naar dit optreden hebben we heus huiswerk gedaan. Twee interviews, op de site (scroll omlaag voor de link) en op de radio plus een bezoek aan een optreden in privé tijd (TAPE TOY stond op Koningsdag bij JVC De Schuit in Katwijk) heeft de verwachtingen flink opgehoogd, zeker na het loeigoeie voorprogramma. Het is even omschakelen na de gladgelikte set van Youth Sector, waar frontvrouwe Roos al naar hint met een t-shirt dat "I <3 Reverb" verkondigt. 

Met twee keer zoveel tracks als het voorprogramma op de setlist staat ons wat te wachten, maar betekent dat er ook meer pieken en dalen zijn: het is grunge, wat de ziel verliest als je alle rimpels eruit haalt. Het geluid is vaak korrelig, maar de korrels zijn hagelslag. Roos zingt met een glimlach en nul opsmuk, een ontspannen indruk die past bij een vrienden-en-familie show die dit een beetje is (immers, de verjaardag van lead gitarist Wesley valt vandaag, en hij is zo'n zeldzaam persoon die een publiekelijk verjaardagslied zonder gêne kan waarderen). 

Andere indrukken: het hagelschot aan snaarsaturatie tijdens 'Shotgun', de schoolbandjesavond callback van het uitgeklede 'Tired', het anthem-achtige 'Honey' waarbij de drummer alle gekheid op stokjes is, de ietwat jengelige en tegenvallende live uitvoering van EP-titeltrack 'Launch The Rocket', wat dan weer helemaal goedgemaakt wordt door het beeldige grunge voorbeeld 'Kid' (nieuwste single) met wat futuristische geluidseffecten in de mix dankzij nieuwe toevoeging Pleun (een manusje-van-alles tijdens dit optreden). En dan zit ik pas op de helft van m'n notities.

'Sick Sick Sick' is dan weer een herkenbare hit uit TAPE TOY's repertoire, een overgangsnummer tussen toegankelijk voor de casual luisteraar maar toch muzikaal pedagogisch verantwoord door deze kennis te laten maken met een rauwer randje. Op deze hebben de toeschouwers duidelijk zitten wachten. 'Glitchy Eyes' doet zoeken naar een vage herinnering, tot deze gedachtegang op Everclear belandt, een connectie die op meer punten in de set gemaakt had kunnen worden. De zang benadert af en toe Hailey Williams (uit Paramore). In aanloop naar de afsluiter zijn er melodieuzer en tragischere uitstapjes, maar ook een headbanger waarbij Wesley en Roos om beurten de lokken naar elkaar buigen als schoenbekooievaars. Enfin, dat alles valt in het niet bij 'Dive Deeper', een soort muzikale handtekening van de formatie die zowel een eigen favo als die van de zaal lijkt te zijn. Fuzzy zonder fratsen, met lekker de ruimte voor solo's, vrolijkheid met bijt, en nog meer wat dat soort loftrompetten, maar iemand heeft het ook live opgenomen als dat niet genoeg beeld schetst. 

Eindoordeel: TAPE TOY maakt de verwachtingen niet helemaal waar, maar tegen het einde van deze tour gaan ze het sowieso weer in de vingertoppen hebben, en met de pure authenticiteit en het meeslepende eigen genot van deze show valt elk schoonheidsfoutje te vergeven. Waar grunge vaak catharsis is voor gevoelens van frustratie en onmacht, verlaat je deze zaal juist met een opgewekte in plaats van een opgeluchte stemming.