Ken&Mary, Third Ego en SØWT overstijgen geluidsbarrières in noisy avond bij Resistor. Ken&Mary, Third Ego en SØWT overstijgen geluidsbarrières in noisy avond bij Resistor.

Wie is Ken en wie is Mary? Wie de fuck zijn Ken en Mary? Deze Leidenaren zijn niet zeker onbekend bij Resistor (ze hebben hier anderhalf jaar geleden ook op het podium gestaan) en stomen zich klaar voor een thuiswedstrijd deze avond.

De band claimt zelf noise en punkrock te mixen, maar in hun repertoire is ook flink wat invloed van post-grunge terug te vinden. Niks mis met een beetje dadrock-vibes. Hun rustige nummers doen soms zelfs een beetje denken aan het dromerige van The Pixies, wat goed in contrast staat met hun hardere beukmomenten.

Het nummer ‘Collide’ bevat een gitaarriff die voor eeuwig lijkt door te gaan, een beetje in dezelfde geest als 'Joker and the Thief' van Wolfmother. Iets wat erg goed samengaat met de strakke basspartijen van Arjan Zuijderduijn.

Tijdens nummers wordt door de band, geleid door Stephan Koster, nauwelijks wat gezegd, naast de welbekende vraag: “Welk nummer is dit?”. Hierdoor komt de band een beetje timide over in het begin, maar naarmate de set vordert komen ze op dreef. Tijdens ‘Looser’ danst gitarist Peter Christiaanse mee op de aanstekelijke drums van Steven Slings, die enthousiast op de floortom slaat.

Vanavond worden er veel nummers gespeeld, die niet te vinden zijn op hun socials. Ook komt er zeker wat terug van hun laatste EP ‘Self titled’, waarvan cover-art jammer genoeg met Midjourney is ontwikkeld.

Echt ontzettend veel respect naar deze band om een synthesizer het podium op te slepen, om vervolgens maar één nummer (‘Blind Side’) gebruik ervan te maken. Het zou ze zeker niet misstaan om deze wat vaker in hun nummers terug te laten komen.

Deze band, afkomstig uit Amsterdam, brengt een soort gloomy punkrock en dat blijkt. “Dit nummer gaat over dat je je kut voelt, maar daar gaan onze nummers eigenlijk allemaal over” Ondanks de sombere vibes, is het moeilijk om stil te blijven staan. De nummers zijn ontzettend catchy en doen denken aan het legendarische Bad Religion.

De zanger, Jean Morreau, heeft soms wat weg van een verwarde man, die per ongeluk op het podium terecht is gekomen om vervolgens op een nonchalante wijze met de nummers mee te zingen. Het helpt niet dat hij een polo draagt, die bij Resistor flink opvalt tussen de zee van bandshirts. Op een ontzettend droge manier loopt hij van het podium af om een nummer tussen het publiek te zingen, om vervolgens weer het podium op te lopen en terug naar zijn positie te gaan.

Nonchalant is een goede manier om deze band te beschrijven. Ze nemen zichzelf niet zo serieus, zijn erg speels, maken grapjes en hebben vooral veel plezier, wat ontzettend helpt bij de energie van deze avond. Ook de meerstemmigheid tussen Morreau en gitarist Jeroen Blom werkt erg haramonieus. De solo’s van Blom zijn ook zeker niet onwelkom.

De ritmesectie van Third Ego staat als een huis, bassist Rene en drummer Edwin zoeken elkaar constant op en zorgen voor een ijzersterke fundatie van de band. Zij brengen hun catchy nummers zoals ‘Take the Time’ nog meer tot hun recht. Stilstaan bij deze band was zeker geen makkelijke optie.

Vanaf de eerste noten trekken deze Eindhovenaren alle aandacht op hun. Ondanks dat zij bij verre de jongste band van de avond zijn, slaat hun muziek in als een bom en vullen ze Resistor met noiserock van zijn beste soort.

Vooral drummer Marijn Claessens, laat niks meer over van het drumstel van Resistor. “Ja, ik speelde misschien wel wat rustiger, aangezien het niet mijn eigen drumstel is,” vertelt hij na het concert. God hebbe genade met zijn eigen drumstel back in Eindhoven.

Het is altijd een groot pluspunt om bands te zien waarin alle leden betrokken zijn bij de zangpartijen. De afwisseling van stemmen brengt bij SØWT een gelaagdheid aan die goed past bij de afwisseling tussen dromerig en hard die in veel van hun nummers voorkomt.

De hardere vocals van bassist Daniëlle Warners zijn rauw in zijn puurste vorm en ook al staat haar microfoon eigenlijk vrij zacht, dringt haar stem diep door. ‘Worse’, van hun net uitgebrachte album ‘Is this the hard part?’, schreeuwt wanhoop en radeloosheid uit. Vooral door de messy en bijna chaotische gitaarpartijen van Jesse van Eiken en de verschillende tempowisselingen, belandt de luisteraar in een soort koortsdroomfever, waarin emoties hoog op lopen.

Deze band, die afgelopen jaar nog met de grungeiconen van Mudhoney tourde, komt voort uit het Stroomhuis, een broedplaats voor alternatieve muziek die eind 2024 helaas volledig afbrandde. Het is dan ook geen verrassing dat gitarist Koen Verhees een shout out geeft naar Resistor. “Het is belangrijk dat dit soort plekken doorgaan met bestaan.” Daar heeft hij natuurlijk groot gelijk in, want waar anders in Leiden kan je underground bands zoals deze tegenkomen?