“Hello, Europe, here we go!” “Hello, Europe, here we go!”

Van sterrenstofdeeltjes tot planeet
Planeten ontstaan uit wervelende, samenklonterende deeltjes die langzaam één geheel vormen. Voor het begin van PLÅNET waren Eduardo (drums), Daan (bas) en Rense (gitaar) al samen aan het jammen. Ze improviseerden nummers die geïnspireerd werden door de ruimte. Rense van Wierst licht toe: “Dat kwam door de spacy geluidseffecten en titels als ‘The Astronaut’ en ‘Stars of July’. Nu zijn dat nummers met teksten, maar instrumentaal zijn ze toen ontstaan”. De jamgeschiedenis leidde uiteindelijk tot de bandnaam: er werd uit een lange lijst met namen uiteindelijk voor PLÅNET gekozen.

 In 2024 kwam, na een jaar hengelen, zangeres Isha van der Burg erbij, waarmee de bandsamenstelling compleet was. Ze is amusant bij de aankondigingen en schakelt gemakkelijk tussen onschuldig, enthousiast of sensueel, wat het nummer maar nodig heeft. Isha trad eerder op straat op in Ierland. Haar achtergrond in theater en kleinkunst helpt haar bij beide, beaamt ze. “Ik ben nog aan het uitzoeken hoeveel ik moet praten, want in vergelijking met cabaret reageert het publiek niet zoveel”. Daan Olieroock: “Over haar cabaret is ze heel gesloten. Ze won in 2024 het Utrechts Kleinkunstfestival, maar dat weet ik alleen dankzij haar Insta!” 

Hun achtergronden zijn heel divers, en daarmee hun inspiratiebronnen: voor Rense is het “de muziek die ik vorige week geluisterd heb”. “Momenteel heeft hij een ethereal jazzweek, of eigenlijk, -maand”, vult Daan aan. Deze speelde in punk- en hiphopformaties en maakte triphop, ambient en acid. Eduardo Leal, de bescheidenste van het stel, noemt hardrockgroepen als KISS, Guns n’ Roses en Blink-182, pop, blues en inheemse ritmes uit het zuiden van zijn vaderland Brazilië. Rense vult aan: “Een collega van mij hoorde aan Eduardo spelen en zei: ‘Dit klinkt erg Braziliaans!’” Eduardo: “O ja? Waardoor dan?” Rense: “Je ritmes en schwung”. Isha ten slotte neemt haar kleinkunstachtergrond mee.

Crazy, I just can’t sleep
Rense vertelt over het schrijven van twee nummers: in een vreemde bui besloot hij een nummer te schrijven met vreemde gitaarakkoorden, dat werd ‘Cappuccino’. De titel veranderde in ‘San Marino’ nadat het idee ontstond om mee te doen met het Songfestival – waarover straks meer. Qua titel van het nummer is het zoals ‘Yesterday’ ooit begon als ‘Fried eggs’.

Indierock, funk en krautrock kun je allemaal terughoren in hun nummers, maar hoe zit dat met disco? Eduardo vertelt: “We hebben een vreemde fascinatie met Giorgio ‘The Father of Disco’ Moroder”; Rense valt hem bij: “…en met Daft Punk.” Rense vertelt: “Nu hebben we een song, ‘Keith Haring’, de artiest die me het vrolijkst maakt door de felle kleuren en eenvoudige onderwerpen. Met dat nummer wil ik een ‘80s disconummer maken”. Daan: “Rense, je vertelde me eens dat we niet te pretentieus moesten zijn!” Rense reageert: “Ach, het is Keith Haring, de schilderversie van Britney Spears.” Praktische pluspunten: er zijn niet veel nummers met ‘Keith Haring’ als titel, en het rijmt op “sharing”.

The horror! The horror!
Elke band heeft ze: verhalen over dat ene horroroptreden. Ze vertellen over hun optreden in de Drie Gezusters in Groningen als Penguin Radio Showcase tijdens ESNS. Toen werden ze slechts van een metalband gescheiden door een dunne muur, maar bij een eerder optreden merkten ze dat het minder kon. Dat was in Haarlem, waar de band op een podium stond dat tussen de rest van het café en de toiletten in lag. Bezoekers moesten daardoor over het podium laveren terwijl de band aan het spelen was. Het lastigst was dat als ze onverwacht uit hun rug uit de toiletten kwamen. Ook waren er geen monitors en stonden ze voor de speakers. Isha: “Een goede ervaring: je beseft erdoor hoe verwend je elders bent”. Eduardo beaamt: “Je leert ervan”.

Una Voce per San Marino
Het grootste avontuur van de band tot nu toe is hun deelname aan Una Voce per San Marino, waarbij de winnaar op het Eurovisie Songfestival het ministaatje mag vertegenwoordigen. Daan vertelt dat hun eerste reactie niet meteen enthousiast was: “Het was één van die ideeën van Rense waarbij je denkt: ‘Wat? Waarom?’” Ze schreven zich in en streden in een eerste voorronde. Aan het ontbijt in het hotel zagen ze al acts uit landen als Zweden, Hongarije en Suriname, gekleed in metal- of zombiekostuums. Er hing daarmee gelijk al een Songfestivalsfeer.

De band won de eerste voorronde en plaatste zich voor de halve finale. Daar playbackte het de instrumenten, alleen Isha zong live. Het zorgde ervoor dat de band zich kon concentreren op het showelement. Met succes – “De jury stond te dansen op de jurytafel!”, vertelt Rense. PLÅNET werd na hun optreden backstage bij hen geroepen. Ze bleken tweede te zijn geworden in hun voorronde van de zesendertig bands. Ze moesten echter onverwachts de volgende dag een play-off spelen voor een finaleplek; in dit ingewikkelde kwalificatiesysteem bleek dat alleen de nummer één direct doorging. De finale haalden ze niet, maar wie weet lukt het namens een andere ministaat wel: “We willen namens Malta meedoen en werken al aan een nummer”, verklapt Rense.

De band kijkt tevreden terug op hun avontuur. “Het was een grootse ervaring - we waren shellshocked vanwege het budget. Het was heel intens en erg leuk,” vat Isha samen. Rense vertelt meer over wat de band eraan overhield: “De ervaring bracht ons samen en het leverde een goed nummer op.” Ook dachten ze meer na over de act en stage presence, vult Daan aan.

B̶o̶l̶l̶e̶n̶s̶t̶r̶e̶e̶k̶  Leiden
Vooraf gaf Rense aan: “We zouden ons iets meer als Leidse band willen profileren en minder als band uit de Bollenstreek.” Daar woont een groot deel van de band nu. De Leidse banden zijn echter sterk: Daan is er geboren en getogen, Rense en Eduardo woonden er, Isha werkte er en de band oefent er in het Muziekhuis. Maar waarom willen ze specifiek Leids zijn? Rense legt uit: “Leiden is beroemder, mensen hebben er meer een beeld bij, en het woord ‘Leiden’ klinkt mooier dan ‘Bollenstreek’”. Eduardo is het daar niet mee eens: “’Bollenstreek’ klinkt Nederlandser”. Wie weet past dat Nederlandse niet bij de kosmische ambities?

De man met een plan
Rense heeft namelijk een Masterplan, dat nu nog nevelig is als het oppervlak van Jupiter. Lachend bevestigt hij dat werelddominantie het doel is. Ze hebben in ieder geval al aandacht van buiten de EU gehad; naast San Marino, met hun interviews, radio play en live-uitzendingen in dat land, werden ze op de radio gedraaid in Schotland, Engeland en Connecticut (USA).

Op hun aankomende EP staat Roel C. Verburg, volgens Daan: “de beroemdste persoon die ik ken”. Hij is de hoofdpersoon, de stem van de thuiskomende, bedrogen geliefde in hun vandaag uitkomende single ‘Home’. Roel is een stand-upcomedian en muzikant die ook te horen is in de jingle van Radio Veronica. We zullen het horen wanneer de EP-productie en mixage klaar zijn. Op de EP komen onder andere een theatraal funk-nummer, een reggae-rocksong, een relaxt reggaenummer en een Bob Dylan cover (‘I Want You’) te staan.

De band zingt in het Engels en heeft Songfestival-ambities, dus die doelen reiken zeker voorbij het taalgebied van Delfzijl tot Kortrijk. Wie weet hoort het hele continent wel deze aankondiging in het refrein van ‘San Marino’: “Hello, Europe, here we go!”

Op 5 juni staat PLÅNET bij Club 3voor12 Leiden als één van de meest veelbelovende acts uit de regio, samen met Talks Make Do en Pineapple Road. Het event is in de Nobel. Kaarten kosten €7,90 en zijn hier te koop.