Midzomer Fair in een zonneflits Midzomer Fair in een zonneflits

Het is heet in de herberg, en dat gaat alleen maar erg worden zodra de folk van start gaat. De frontman van L'appel Du Vide valt meteen op door zijn strohviool, een luid instrument dat goed past bij het uitbundige optreden van de band. Ze hebben deze set twee gastmuzikanten van Pyrolysis op het podium van tijd tot tijd, één van de laatste optreden gezien die formatie er mee stopt. Gelukkig is het afscheidsfeestje meer lach dan traan. Naast strohviool luisteren we ook nog naar gitaar, drums, afwisselend sax en klarinet en een gespecialiseerde backing vocalist, plus bouzouki en accordeon wanneer de lieden van Pyrolysis aansluiten. Een waslijst aan instrumenten voor een waslijst aan liedjes. 

De aanvang is een tikje klezmer, 'Paralyzed' bevat dan weer een dromerige meerstemmigheid die uitmondt in een luidkeelse "aiaiai!", en dan is er een wending die ik niet zag aankomen: een teder rockliedje over samen naar de bios gaan, getiteld 'Cinena Man', en het zal ook niet het laatste nummer zijn van dat stempel. Met een meer thematische dan muzikale rode draad van verbondenheid sluit het echter prima aan in het repertoire.

Een ongepolijst herfstliedje om bij te slijpen (en daarmee bedoel ik de dansstijl, niet herbewerken) lokt slechts één paartje uit, maar er is dan ook tegelijk met het optreden een balfolkworkshop gaande. Voor iedereen die niet houdt van zwijmelen heeft 'Surfing Gypsy' daarentegen centraal motief dat een steeds opzwependere uitvoering krijgt. 

Hierna komen de heren van Pyrolysis erbij voor een blote voeten stamper waarbij de drummer z'n best mag doen, en gaan daarna de mensjes van L'appel Du Vide even af voor een slokje water. Het Pyrolysis duo doet nu een vrolijk liedje over een goedhartige kluns, maar hebben wel het mindere nieuws dat zij nog het enige overblijfsel van de formatie zijn. Hopelijk vinden ze snel een vervolgproject, want het zijn charismatische muzikanten. 

De hoofdact keert terug met een doorsnee opwarmer, waarna de vrouwen het voortouw in het suikerzoete 'Shakesperean Love' (geïnspireerd door een mantarog uit een droom), waarbij geheel inn thema Cupido een verschijning maakt. Het loopt wat leeg, dus met wat aurale caffeïne in de vorm van het uptempo 'In The Woods' weten ze weer wat publiek terug te halen. Het kluchtige 'Loose Laying Tiles' is een relateerbare ervaring voor iedereen die ooit een huisrenovatie heeft gedaan, en 'Sharky' slaagt erin folk met gabber te kruisbestuiven. 

Overige hoogtepunten: een dame die met een waaier groter dan haarzelf de muzikanten koel poogt te houden, een polka als toegift, de frontman die zijn strijkstok verruilt voor tokkelen als ie van het podium springt, een adempauze met ukulele, een chappeloise met een minimum aan deelnemers, en een finale waarin het octet (Pyrolysis meegerekend) een Nederlands stuiternummer opvoert waarvan het fantasievolk de lucht in gaat. Hoge energie, lang volgehouden. Celtic Constellation speelt even verderop een lieve set die meer cirkeldans dan cirkelpit is, welke onze fotograaf ook nog mee kon pakken. 

SeeD Pagan Folk is zo betoverend dat zelfs tovenaressen niet weg zouden durven blijven (alleen grappig als je ooit Final Fantasy 8 gespeeld hebt). Het gezelschap op het buitenpodium heeft een indrukwekkend collectie fluiten en knuffels (SeeDlings, en ze hebben allemaal een eigen verhaal en soms zelfs een liedje). Naast de fluiten zijn er de gebruikelijke snaarinstrumenten, maar ook handtrom en cajon. De nummers zijn gebaseerd op (zelfverzonnen) mythes en sprookjes en zijn uiterst balfolkbaar. Zelfs een normaal wat suffe andro is op deze muziek goed uit te houden. 

De formatie houdt de voeten aan de grond, met grapjes dat we moeten klappen om naar de maat te hinten voor de fluitspeler, of dat al het gebabbel tussendoor alleen nodig is om tijd te rekken voor het stemmen van de instrumenten. Maar valse bescheidenheid is overbodig, want stemwerk die de sages tot leven brengen, feilloze wisseling van fluiten middenin een nummer, en tollende koppels met waaierende outfits die zelfs op de rustieke liederen blijven dansen, bewijzen de bekwaamheid van de band. Bij elk liedje hoort wel een tijdloos moraal, van de connecties opzoeken in zware tijden in 'Bloem' tot de ode aan het dierenrijk in 'Torq'.

De zang is kraakhelder en vervoerend, en wanneer er ook een hoorn tevoorschijn komt trilt het podium zo van het enthousiasme van de muzikanten dat één van de Seedings een onfortuinelijke val maakt. Helaas moeten we ons spoedden naar Shireen, maar het laatste nummer dat we meemaken is een olijk deuntje over hobbits waarbij meegeklapt kan worden bij al hun capriolen 

Shireen geeft voorlopig het laatste optreden in Nederland voor aankomende tijd, en laten precies zien waarom we hen zo gaan missen. In iconische outfits vol ogen die het publiek aanstaren lijkt de zangeres bijna een zieneres, met een diep bereik voor haar statuur. Ze wordt vergezeld door gitaar, bas en een zingende drummer en violist. Hun bedwelmende witchrock schuurt dicht tegen metal aan, en zou niet misstaan in de symfonische tak van dat genre. In de snikhete herberg zijn de toeschouwers wat terughoudend in het dansen, met alleen achterin een paar bikkels die hun lange gewaden traag meebewegen op de melodie.

De feeërieke frontvrouw danst lichtvoetig over het podium, en ook haar serenere songs hebben toch stukjes die even scherp zijn als de punten van haar indrukwekkende hoofddeksel. Het midden de set neemt wat energie terug, met 'Beacons' en 'Tiny Boxes' als subtielere tracks, met roffelende trom en geplukte viool, waarna tijdens het schallende 'Umai' de bandleden het goede voorbeeld geven qua headbangen. Vooraan blijft het nog redelijk leeg, maar een dansend koppel maakt gretig gebruik van de ruimte (het is heel vloeiend, maar kennen ze elkaar al of is dit een spontane ontmoeting?).

Ondanks de driftigere deuntjes verkiezen een aantal publieksleden toch de buitenlucht, maar daarmee missen ze het nieuwe nummer 'Calm', een opmaat naar een album dat nog in het schrijfstadium zit. Het sluitende tweeluik 'Running From Wolves' en 'Values In Blood' is dreigend, dramatisch en ze toch de heupen op losse schroeven. Aan stukken gescheurde synths, strijkstok die haast de snaren scheert, een zang die aan je trommelvlies klit en alsnog kan je erop hossen. Na een diepe buiging is wachten tot ze weer terugkeren naar ons kikkerland. 

Hierna is Rapalje nog de graag geziene afsluiter zoals bij veel van deze fairs, maar helaas roept de drukte van het echte leven me weer in de vorm van onze radioshow Live071. Wel heeft onze fotogravin de act nog op de plaat kunnen krijgen.