Lang zal je leven in Leiden Lang zal je leven in Leiden

Volgens Encyclopedia Metallum (vraagbaak par excellence) heeft Skaphos al twee full-lenghts uitgebracht. Voor Vader-begrippen is dat bescheiden, natuurlijk, maar van een nieuwkomer is hier geen sprake. Toch is dit kwartet (Lyon, Frankrijk) en de black/death die zij voortbrengen, een beetje onder de radar gebleven. De vraag is of daar vanavond verandering in gaat komen. Het vroege tijdstip (opkomst: 18:30) helpt alvast niet. De grote zaal van de Nobel is nog verre van gevuld:support act, maar niet in de gebiedende wijs. Skaphos, met black attitude (en dito présence) laten zich daar niet door uit het veld slaan. Feestje? Mais non! Deze wereld is bordel, bevolkt door pissebedden en parvenu’s. En daar is helemaal niks tegen te doen. Sonisch spijkerpoepen en kvlt koekhappen, dus.

Landgenoten Warside (‘bekend’ van één EP) verzorgen de verdere opwarming. Kennelijk vieren Fransen verjaardagsfeestjes ook ‘in een kringetje’, want zanger-gitarist Thomas spoort regelmatig aan tot een circle pit. De stoelendans-zonder-stoelen, zeg maar, die menig concertzaal verdeelt in ‘jonkies’, ‘zitfeestgangers’ en ‘bejaarden’. Laatstgenoemde twee kampen, het zal u niet verbazen, delven het onderspit. De ‘mosh’ dijt uit en steeds meer vierkante Nobelmeters worden rond. Niks mis mee; thuis nog maar eens even checken wat Warside vermag als de ‘drukke kinders er niet bij zijn’. Vanuit de live ballenbak stellen wij vast: Ça roule! De enige vraag die blijft knagen: waarom komt de basgitaar uit een kastje?

Vomitory mag zich inmiddels verheugen (?) in een veteranenstatus. Sedert 1989 brengen deze vier Zweden death metal av högsta kvalitet. Het dit jaar verschenen album (‘All Heads Are Gonna Roll’) is een regelrechte aanradert voor eenieder die graag de nekspieren traint op Boss-HM-2-aangedreven riffs en daarbij graag gorgelt over de nachtmerries van vannacht. De co-headliners zijn in bloedvorm en geven van-de-bovenste-plankgas. Vomitory spelen retestrak en helvetisk vuig. Zweden... death metal... het is bijna een contaminatie. Hoe dan ook, je voelt dat alle ingewanden in de Nobel op spanning staan. Dat alle trommelvliezen episch en eensgezind klapperen. De grafstemming, kortom, is er. Maar waar is Vomitory? In de hyperfocus, zoveel is duidelijk. Er ontbreekt, voor mijn gevoel, een beetje beleving en ietwat aan interactie. Gangmakers, kanske, op andersmans feest?

Vaders frontman Piotr Wiwczarek (wij mogen ‘Peter’ zeggen) is een goede gastheer: het publiek weet zich welkom op dit feestje; Peter voelt zich thuis bij ons (‘You crazy motherfuckers!’). Samen met zijn kumpels trakteert Peter ons op een  chronologische dwarsdoorsnede van de discografie van de band—van ‘Chaos’ van de demo ‘Morbid Reich’ tot en met het heerlijke ‘Shock and Awe’ van de laatste langspeler ‘Solitude in Madness’ (2020). De rode draad in deze indrukwekkende setlist is onmiskenbaar death metal, maar Vader kleurt ook buiten dat lijntje. En dat houdt het spannend. Natuurlijk weet je: ‘Deze jongens hebben dit vaker gedaan.’ Tegelijkertijd, al die tijd, doen Peter en Co. dit met zoveel overtuiging en klasse dat zelfs de schoondochter van de stiefbroer en daarvan dan weer de derdegraads achterneef delen in de feestvreugde. Gezapig in een kringetje zitten wachten tot de kaasblokjes worden doorgegeven is er niet bij. De Nobel is tot de nok gevuld en iedereen gaat mee in de spelvreugde (en...  vooruit... de routine) van Vader. Sto lat! Op naar Vader goud!