De klok slaat rock De klok slaat rock

Aan The Veins uit Woerden de altijd lastige taak om de avond te openen. Hun tactiek: met gestrekt been erin. Openingsnummer ‘Wrong’ begint met de vetste rockriff van de avond. Ondanks dat de band wat wordt tegengewerkt door kwakkelend geluid in de zaal, zijn de jongens dusdanig op elkaar ingespeeld dat The Veins hun sound duidelijk neer weten te zetten.

Die sound lijkt op de stevige grunge van Soundgarden, met een vleugje bombast van moderne acts zoals Nothing But Thieves. Het bombast is vooral afkomstig van frontman Pieter, die beschikt over een fantastische rockstem. Met zijn ietwat spastische podiumpresentatie, intense tekstbeleving en weelderige lokken is de vergelijking met een jonge Joe Cocker snel gemaakt. De vier instrumentalisten die hem ondersteunen zijn stuk voor stuk adequate muzikanten, die duidelijk de classic rock-canon aandachtig hebben bestudeerd. 

En daar zit hem ook gelijk de zwakke plek: de muziek van The Veins valt wel erg netjes binnen het rock-stramien. Het gebrek aan originele zangmelodieën wordt nog wel gecompenseerd door het charisma van de zanger, en de instrumentale partijen zijn allemaal netjes gedefinieerd, maar uiteindelijk blijft het geheel toch wat weinig onderscheidend. Of dat erg is laten we maar over aan de jury.

Up next: Voltage Avenue. Het jonge viertal is afkomstig uit Rotterdam, en met de voornamen Freddy, Josh, Ray-Ray en Jeff kan je natuurlijk niet anders dan een pop-punk band verwachten. In hun bio geeft het kwartet aan “als ultieme doel een wereldwijde, muzikale familie te creëren, waarin iedereen zichzelf kan zijn.” Van gebrek aan ambitie is in ieder geval geen sprake.

Als we The Veins bekritiseren op hun weinig onderscheidende sound, mogen de jongens van Voltage Avenue ook niet vrijuit gaan. De band maakt high school punkrock in het straatje van Green Day, Sum 41 en Blink-182. Dat doen ze niet slecht, hoor. Zo bevat het openingsnummer 'Evelyn' een mooie professionele modulatie, en zit er genoeg dynamische variatie in hun set, maar het gevoel dat we het allemaal al eens eerder hebben gehoord is moeilijk te negeren.

Freddy de vrolijke frontman heeft duidelijk vaker op het podium gestaan, en zorgt ervoor dat de show van Voltage Avenue in ieder geval vermakelijk is. Oké, de meezing-momenten zijn een beetje ongemakkelijk, en misschien roept hij net een keer te veel “Leiden, bedankt!”, maar het viertal is nog jong. Als ze wat meer identiteit ontwikkelen, zou Voltage Avenue zomaar eens een succesvolle toekomst tegemoet kunnen gaan.

Wie bang was dat we vanavond uitsluitend bands met twee gitaren, bas en drums zouden horen, zal blij opkijken als Decay/Rebirth zich opstelt op het podium van de Resistor. Met slechts twee man is het podium opeens lekker leeg. Of nou ja, leeg, de vrijgekomen ruimte wordt opgevuld door synthesizers, samplers, drumpads, en een vliegdekschip vol met gitaarpedalen.

De eerste Leidse act van de avond onderscheidt zich van de competitie door hun verfrissende sound. In de basis maakt Decay/Rebirth ook gewoon rock, maar dan wel behoorlijk links van het midden, met invloeden van art-pop à la James Blake en diverse elektronische genres. Ondanks dat bandleden Danny en Wouter slechts met zijn tweeën zijn, klinkt het door het gebruik van een backing track net alsof er vijf man op het podium staan.

Het is pas het tweede optreden van Decay/Rebirth, en er zijn hier en daar dan nog wat rafelrandjes te bespeuren. De grote hoeveelheid aan techniek voelt niet echt aan als ballast, maar er wordt soms nog wat onzeker aan knopjes gedraaid, en het geheel is net niet zo dansbaar als het zou moeten zijn. Dat komt met de tijd wel goed. Het duo heeft namelijk goed nagedacht over hun set, en de muziek van Decay/Rebirth getuigt voor het eerst deze avond van echte creativiteit.

De Leidse alt-rockers van New Exhibit zagen we twee weken terug al op precies dezelfde plek tijdens het door hun georganiseerde Psychedelicious festival. Dat was een geslaagde avond, en moet de band ongetwijfeld zelfvertrouwen hebben gegeven voor deze voorronde. Dat ze hier recent nog stonden is in ieder geval te merken aan het geluid. De gitaren klinken allemaal prachtig en het basgeluid is compact en helder, wat een merkbaar verschil oplevert met de andere acts van vanavond.

Dat New Exhibit zijn zaakjes goed op orde heeft, is typerend voor de band. De muziek van het viertal is mooi gearrangeerd en tot in de puntjes gerepeteerd. Eigenlijk zelf iets té. De jongens staan met een soort academische instelling op het podium, serieuze gezichten die braafjes binnen de lijntjes kleuren. Hierdoor is hun set toch wat saai, terwijl hun muziek dat helemaal niet hoeft te zijn. Als Frontman Daniel wat meer zijn heupen erin zou gooien, en de rest van de band zou durven om af en toe een beetje uit de bocht te vliegen, zou het allemaal net even wat spannender worden en naar een niveau hoger worden getild.

New Exhibit omschrijft zichzelf als fuzzy en psychedelisch, en verwijst graag naar shoegaze bands, maar daar valt weinig van terug te horen. De muziek neigt meer naar de poprock van U2 en Foals dan My Bloody Valentine. En misschien moet New Exhibit precies dat omarmen als hun kracht.

Het professionalisme van New Exhibit wordt gewaardeerd door de jury, en zij gaan dan ook rechtstreeks door naar de finale in de grote zaal van de Nobel. De publieksstemmen gaan, niet geheel verrassend, naar de andere Leidse act van vanavond Decay/Rebirth. Zij mogen het in de halve finale nog een keer proberen.

De halve finale vindt plaats in de kleine zaal van de Nobel op vrijdag 15 december. De grote finale vindt precies een week later plaats in de grote zaal.