De Leidse band Sunday at Eight maakt sinds 2018 catchy indiemuziek. Door de jaren heen is de groep druk bezig geweest met het vinden van een eigen identiteit. “Op de eerste EP deden we gewoon alles wat we zelf leuk vonden op één plaat, waarbij enigszins brave pianopop de boventoon voerde. Op onze tweede EP heeft Damiaan de piano ingeruild voor een gitaar. Het resultaat is een plaat met meer pit, die veel meer samenhang heeft,” aldus drummer Antonio Kamerling. En pit heeft deze EP zeker.

© Sunday at Eight / Sunday at eight

De EP start met het gelijknamige nummer Ride. De opbouw met de gitaren geeft je het zenuwachtige gevoel dat je kunt hebben aan het begin van een bijzondere reis. Dan komen de drums erbij en begint het zelfvertrouwen steeds meer te groeien. Als er vervolgens teruggeschakeld wordt naar een heerlijk pakkend indierockriff is het duidelijk: de reis is begonnen en Sunday at Eight schiet krachtig uit de startblokken.

The Guru, het tweede nummer van de EP, weet dit sterke begin goed op te volgen en houdt het tempo erin. Het nummer begint met keiharde gitaren die iets lijken te bedaren wanneer zanger Damiaan begint met zingen. Hierdoor wordt duidelijk hoe goed de vocalen en de band elkaar steeds weer versterken. Na een bas en vervolgens gitaarsolo gaat de musicale wervelwind weer door. 

Vervolgens schakelt de band met het nummer Slumber weer terug naar een wat rustiger tempo dat steeds meer opbouwt naarmate het einde nadert. Het geeft de luisteraar de tijd om weer om zich heen te kijken en zich over te geven aan al het moois. Maar tegelijkertijd realiseer je je dat het einde van de reis langzaam in zicht komt. Blij zijn met wat je hebt maar toch gemengde gevoelens hebben omdat het bijna voorbij is, dat gevoel vertaalt Sunday at Eight perfect. Krachtig bijgestaan door het refrein waarin de zin “I don’t want to see the morning after” steeds terugkeert. 

Ok Again is het kortste en rustigste nummer van het album. Op dromerige wijze vertelt zanger Damiaan dat ondanks slechtere tijden je niet bang moet zijn dat het nooit meer goed goed komt. Een momentje van zelfreflectie waarvan je wist dat het ging komen en dat perfect past binnen de reis. Daarna volgt de laatste halte: Billy. 

Billy borduurt voort op het optimistische en nostalgische geluid van eerder op de EP. Sunday at Eight verplicht je om mee te deinzen op het refrein en vervolgens los te gaan op de gitaarsolo richting het einde van het nummer. Alle bandleden zetten nog even alles op alles met het einde van de trip in zicht. Hiermee wordt de EP knallend afgesloten.

Sunday at Eight neemt je in 22 minuten mee op reis. Een reis door diverse landschappen waarin je verschillende tempo’s, strakke gitaarriffs en rake teksten hoort, ziet en voelt. De band brengt met ieder nummer een fris geluid waar je niet genoeg van krijgt. Het is duidelijk te horen dat de bandleden goed op elkaar zijn afgestemd en ze samen steeds de juiste weg weten te vinden naar het hoogtepunt van ieder nummer. Dit geeft het gevoel alsof je live bij hun optreden staat of je je midden in hun jamsessie bevindt. De bestemming van de vakantie staat nog niet vast, maar de soundtrack wel. Volgend jaar weer?