Net als in de container, is deze Vigil show multimediaal en worden beeld en geluid tegen elkaar uitgespeeld. Voor wie hem al een tijdje volgt zullen de gruizige beelden van natuur, dieren en gebouwen die Vigil gebruikt onderhand vertrouwd zijn. In plaats van een projector en een scherm, heeft Vigil dit keer drie analoge televisies meegenomen. Met het lage dak van de kelderbar, en de vertrouwde lampenkap die het decor vormt van meerdere Downstage shows, lijkt de setting perfect te zijn voor Vigil’s slowcore. Het donkere Lower Fields werkt dan ook uitstekend. De kelderbar is altijd al het perfecte podium voor luide muziek, maar dit is op een andere manier luid. Denk aan Pixies of Nirvana die in de jaren ‘90 al speelde met de zacht/luid dynamiek. Vigil trekt dit naar epische proporties. Je wordt gedwongen om aandachtig te luisteren in de stille, akoestische passages die vooral de ruimte bieden aan de zachte vocalen. Wanneer de akoestische gitaar, bijgestaan door een flinke bak effecten, fanatiek wordt aangeslagen, ramt Vigil je aandachtige oor omver met een muur van geluid. Wat dat betreft is Vigil het perfecte voorbeeld dat de meest meeslepende riffs niet per sé een elektrische gitaar nodig hebben om hard binnen te komen.
Tartarus-baas en Ortega-frontman Richard Postma neemt zijn slowcore-soloproject mee naar de kelder. In een warme container op Noorderzon zorgde het eerste Vigil optreden al voor de nodige rillingen. Hoewel de luide doom-gitaren, die toch wel de boventoon voeren in Richard’s oeuvre, werden ingewisseld voor een akoestische, deed de show in emotie niet onder aan de meest duistere doom en sludge acts. Kan Vigil op dezelfde manier de aandacht vasthouden in een kelderbar die wordt gedeeld met beschonken uitlopers van het concert in de grote zaal?
Vigil
Wat dat betreft past Vigil perfect in de setting van de kelderbar. Maar een ander moment op een andere dag zou wellicht toch wat beter zijn geweest. Zoals gewoonlijk start het concert om 23:00. Precies in de uitloop van het concert in de grote zaal. Het is ook alleen maar logisch dat een uitverkocht Paceshifters concert in de grote zaal ervoor zorgt dat niet al het publiek in de kelderbar per sé voor Vigil komt. Ook zorgen de vele voeten op de houten vlonders van de voorkamer (voor wie de architectuur van Vera niet kent: de garderobe boven de kelderbar) dat het op momenten klinkt alsof we op een houten oorlogsschip uit de zeventiende eeuw zitten. Alleen dat past op zich prima bij de show. De luid kletsende barzitters niet. De staf hangt nog een briefje op de deur dat vriendelijk vraagt er niet doorheen te kletsen en gelukkig is het gros van het publiek aandachtig en beleefd genoeg om na een tijdje toch echt stil te zijn. Het wekt alleen de vraag op of een andere dag, of een Downstage matinee show speciaal voor Vigil niet een betere keuze was geweest. Afijn. In conclusie weet Vigil net als in de intieme container te boeien en te ontroeren. Het is slowcore die aanvoelt als een volwaardige doomshow. In volume en emotie.