The Lay. Vijf man sterk, twee meter lang en een dikke sound. Zo omschrijft deze Groningse band zichzelf. Na de oprichting van de band zo’n tien jaar geleden heeft The Lay met hun catchy, classic rock-achtige nummers de meeste Groningse podia meer dan eens platgespeeld. In 2018 was daar dan ook een EP, genaamd Dying Weight met onder andere het bluesy moordnummer The Ripper. Nu is daar dan eindelijk het langverwachte debuutalbum Room For Dreaming. En wat een album is het geworden! Het laat een band zien die al lang niet meer bang is om hun muzikale invloeden op de mouw te dragen. Bomvol nummers die je na één keer luisteren gemakkelijk meezingt is het album een ode aan de toch ietwat verloren kunst van de klassieke popnummers.

Room For Dreaming

Dat The Lay pakkende nummers kan schrijven, wisten we. Al waren de nummers op Dying Weight vooral rechtdoorzee rocknummers met heel veel ‘Status Quo'tjes'. Denk aan snelle bluesriffjes en gitaarsolo’s. Waar het geheel toen nog wat rommelig en losjes aanvoelde, is Room For Dreaming een stuk gelikter.

Dat blijkt al op het eerste nummer Evangeline. Je zou bijna vergeten dat je niet naar tijdgenoten van Jeff Lynne of Eagles aan het luisteren bent. Het nummer, dat net zoals de rest van het album is opgenomen door Sebastian Demydczuk van Sound Balance Studio in Foxhol, start direct al met een refrein waardoor het bij elke ELO fan begint te jeuken. Daarnaast werkt het nummer ook perfect als de opener en missie/visie van Room For Dreaming. Een tikkeltje melancholisch, maar ook opzwepend, gaat Evangeline over een vluchtige en verwarrende muze bij wie je eens in de zoveel tijd aan de lippen mag hangen. Het laat precies zien waar The Lay al goed in was en tegelijkertijd laat het de vernieuwde sound horen.

© The Lay

Alhoewel het album zeker weer een aantal pakkende riffs en andere Status Quo'tjes bevat (Arena en Evangeline), heeft The Lay hun sound uitgebreid naar andere delen van de classic rock. Zo horen we ook vleugjes country en folkrock op nummers als The Fall en Save Me From My Dreams en heeft Let the Light In toch wel heel wat weg van Peter Gabriels Solsbury Hill. Ook het nummer Magical Light geeft blijk van de nieuwe sound. Het combineert The Lay’s talent voor riffs met wat meer akoestische instrumenten. De gitaren maken op Magical Light zelfs ruimte voor een saxofoon. 

Maar het hoogtepunt van Room For Dreaming is toch wel het super catchy Balalaika. Je moet er even op wachten (het refrein begint pas na een minuut of twee), maar als het nummer dan eindelijk los gaat en je uit volle borst “balalalalalalalalaika” kan meezingen is het het wachten meer dan waard. Gelukkig weet The Lay je in de tussentijd nog te vermaken met exotische tambura-geluiden.

Al met al is Room For Dreaming catchy, gelaagd en een zeer welkome afleiding in deze toch wel donkere tijd. Het is een album van een band die voor zichzelf niets meer hoeft te bewijzen en daardoor des te beter. Voor goede en strak geschreven klassieke poprock hoeft men niet ver te zoeken. Groningen heeft het met The lay gewoon zelf in huis!