De vijfde maand van het jaar is nu ook weer voorbij. Het was een maand met zon, maar ook de nodige plensbuien. En ook met lekker veel feestdagen en al wat festivals. We hebben ons zeker niet verveeld in mei. Ook wat betreft de releases van Groningse bodem niet. Het was een bloeiende maand, maar was het dan ook een boeiende maand? We hebben de releases weer op onze eigen wijze onder elkaar gezet en geven onze ongefilterde mening.

Huub Prins | Verzameling Van Zielige Verhalen (album)

Elias Elgersma (bekend van o.a. The Homesick) is iemand die met veel toewijding muziek aan het maken is. Dat kan haast niet anders. Verzameling Van Zielige Verhalen is al zijn vijfde album onder de naam Huub Prins. Wederom is het een album waar je lang veel plezier aan kunt hebben als luisteraar. Veel van het geluid is geworteld in de goedkopere elektronische sound van de jaren tachtig, vaak ook met mooie Fred A-achtige weltschmerz. Het door de synth gedragen album klinkt soms donker-melancholisch, zoals bij het prachtige Leven Voor De Slacht, maar er zijn ook nummers met een meer uptempo karakter. Of nummers die al stuiterend alle genoemde elementen bevatten.

De verhalen van deze verzameling voelen inderdaad zielig. Al zijn de teksten vaak wat te enigmatisch om daar volledig zeker van te zijn. Nergens wordt voor het gemak gekozen en op clichés is Huub Prins niet te betrappen, laat staan op gemakzuchtige rijmelarij. Toch dringen veel fragmenten zich met gemak op in je hoofd. Zoals het niet-kindvriendelijke refrein van Alle Kinderen, of het ijzersterke Medicijn-refrein. Bovendien zul je nooit meer op de juiste manier het woord driedimensionaal gaan uitspreken.

Huub Prins is een unieke act, veelal onbegrepen wellicht, maar zeer eigen en met een fascinerende driedimensionale belevingswereld. Het mag dan wel een Verzameling Van Zielige Verhalen zijn, als album is het vooral zalig. 

DOR | Om te janken (EP)

Over zalige zieligheid gesproken. De nieuwe EP van de Nederlandstalige rockband DOR bevat twee nummers en zoals de titel het al aangeeft, het zijn niet direct de vrolijkste nummers. De vorige EP van deze band, Merg & been, vonden we erg goed klinken, maar qua beleving werden - ondanks de rake teksten over onder andere onze maatschappij - de nodige donkere aspecten gemist. DOR is gegroeid sindsdien (of heeft het nodige meegemaakt inmiddels). Om te janken is schrijnender en vooral daarin zit in dit geval de schoonheid.

De twee nieuwe nummers gaan vooral over issues op het persoonlijke vlak en ook de sound van de band laat op het scherpst van de snede meer rafels horen. Er zijn geen uptempo nummers. Het nummer Stappen op de plaats heeft een rustig begin, maar kent een venijnige opbouw en zang uit het hart. De eerlijke frustratie klinkt door. De band gaat naarmate het nummer vordert volledig los. ”Ik hou me groot, maar ik kan niet groeien", horen we. Zo’n zin blijft hangen, en daar zijn er nog veel meer van. Het tweede nummer Verleden tijd is wat meer bescheiden, maar ook hier neemt de intensiteit toe, alleen wat subtieler. Het refrein is erg mooi, het taalspel met het woord "tijd" is tijdloos. Na beluistering kun je maar één ding concluderen: deze EP is erg mooi.

De Nachtwinkel | Het Geeft Niet

Over mooi gesproken. Ook De Nachtwinkel durft een kwetsbare kant te laten horen. De Nachtwinkel zit duidelijk in een singer-songwriter-modus. Al een paar releases laat hij zijn innerlijke Leonard Cohen spreken. We klagen niet, want soms hoeft het ook niet te knallen om te kunnen raken. Het Geeft Niet is een soort van zelftroost-nummer, het geeft niet als je heel bang bent, of dat je haar mist. De zang is intiem en de productie is vooral erg eenvoudig: gitaar en sfeer doen voornamelijk het werk. Maar het werkt wel. Dat het nummer wat onaf voelt naar het einde toe en eindigt met een wat saaie fade-out geeft in dit geval dan ook niet.

Jelle Mulder | Wil Je Weten Waar Het Pijn Doet

Ook het nieuwe nummer van Jelle Mulder is een intiem nummer. Wil Je Weten Waar Het Pijn Doet kruipt onder de huid. Mulder vraagt je dichterbij te komen, de emotie is sterk. Zo sterk dat je bijna niet in de gaten hebt hoe rijk de sound eigenlijk wel niet is. Het is een gedragen nummer en, zoals we van Mulder gewend zijn, echt prima geproduceerd. Na eerst twee minuten ingehouden borrelende bewogenheid volgt een climax met een volledig bandgeluid, als een eruptie van emoties. Waarna de storm in de laatste seconden weer gaat liggen. Wil je weten waar we het over hebben? Ga dit nummer dan zeker even luisteren.

Sabine | Regen

Ook Sabine komt in onstuimig weer terecht. Regen is een net-aan drie minuten-nummer, maar er gebeurt genoeg. Het energieke liedje gaat over hoe je eigen roerige gedachten je te veel kunnen worden: hoe je de controle kwijt kunt zijn. Het begin is rustig, maar de storm wakkert al snel aan. Sabine laat diverse facetten van haar zangstem horen en je wordt makkelijk meegenomen in haar verhaal. Knap! Regen gaat dan wel over lastige gedachten, maar het wordt als het ware in positieve energie omgezet. Je wordt er niet treurig van. Regen is al met al gewoon een goede popsong met leuke rock-invloeden en fijne synths.

De Koots | Boek

En na regen komt zonneschijn! Het was wel weer eens tijd: een zonnige retro Nederpop band met de juiste kick en met de nodige prik. De Koots is verfrissend, het hart van de band zit op de goede plek en klopt op de juiste beat. Boek is de volgende release in het aanstekelijke rijtje van de afgelopen maanden, een nieuw hoofdstuk in het toffe jongensboek. Het nummer zit perfect in elkaar, het heeft een leuke tekst, is vrolijk en pittig tegelijk en kent nog geen BTW-verhoging. Boek weet zich aan je te binden. Het nummer is wel wat aan de korte kant. Een dun boekje dus, maar wel een pageturner die niet snel verveelt.

MATOYA | Street Light

En tot slot schijnen we ons licht voor het eerst op neo-soulband MATOYA. Deze band bracht in mei het fijne Street Light uit. Het nummer heeft een rustige opbouw met een warme mix van soul en jazz. Street Light is een fijn, romantisch nummer voor als de avond wat frisser begint te worden en je de knusse warmte van elkaars aanwezigheid begint op te zoeken. Het gaat over het aanwezige licht van een straatlantaarn in de vroege ochtend, het licht dat je kunt vergelijken met de standvastigheid die je voelt als je verliefd bent. Street Light klinkt als een zwoele verliefde hunkering. Het bandgeluid is prima en de zang van Sofiya Astapiuk is mooi en ook indringend genoeg om het geheel op de juiste manier memorabel te maken.